Η αίσθηση της ελευθερίας είναι πολύτιμη για κάθε άνθρωπο. Ισως και εφάμιλλη αυτής καθ’ εαυτήν της ελευθερίας. Δεν αρκεί να είσαι ελεύθερος· υπάρχει η ανάγκη και να αισθάνεσαι έτσι, ανεξαρτήτως του σχετικού της έννοιας και του ορισμού που μπορεί να δώσει σε αυτήν ο καθένας εξ ημών.
Κώστας Μανωλιουδάκης
Η καραντίνα μάς στέρησε αυτήν την αίσθηση. Σίγουρα την περιόρισε. Το «πρέπει» σφηνώθηκε στο μυαλό και όπως συμβαίνει σε κάθε είδους απαγόρευση, σε κάθε κανόνα ανεξαρτήτως του διακυβεύματος που τον ακολουθεί, δημιούργησε κάγκελα. Ενα κελί, ένα πλαίσιο που περιόρισε τα πάντα, ειδικότερα στους «ενσυνείδητους».
Παρότι όμως το ατομικό πλαίσιο της ελευθερίας μίκρυνε, στένεψε, ίσως να έγινε και ασφυκτικό, παρότι η οικονομία βραχυκύκλωσε και τα πάντα «πάγωσαν», το καλό που έκανε το διάστημα της καραντίνας στη φύση όπου ανήκουμε μόνο αμελητέο δεν είναι.
Απλούστατα διότι η φύση ηρέμησε. Το έβλεπες, το αισθανόσουν, το άκουγες. Ναι, το άκουγες μέσα στη σιωπή! Στο θρόισμα των φύλλων όταν περπατούσες στον άδειο δρόμο. Στον καθαρό αέρα. Στα κελαηδίσματα. Στους ήχους που παράγει η φύση· και όχι στον θόρυβο των αυτοκινήτων, στις κόρνες. Στις εντάσεις και στον πανικό της καθημερινότητας των ανθρώπων που ακολουθούμε ως ελεύθεροι/πολιορκημένοι. Στο απάνθρωπο μοτίβο καθημερινότητας που ακολουθούμε, βιάζοντας κατ’ εξακολούθηση τους εαυτούς μας αλλά και τον πλανήτη που μας φιλοξενεί.
Η επιστροφή στην κανονικότητα είναι σαφές ότι επαναφέρει την αίσθηση της «ελευθερίας» των ανθρώπων. Δυστυχώς, όμως, είναι με μαθηματική ακρίβεια βέβαιο ότι θα επαναφέρει και την ασυνείδητη στάση μας απέναντι στους εαυτούς μας, τους συνανθρώπους και το περιβάλλον που αντέχει να μας ανέχεται παρά την κακοποίησή του.
.efsyn.gr
