Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία η νέα ακροδεξιά κυβέρνηση της Φινλανδίας έχει αρχίσει μια σειρά επιθέσεων ενάντια στην εργατική τάξη. Η συντηρητική δεξιά με πρωθυπουργό τον Όρπο (Petteri Orpo) επικεντρώνεται στις περικοπές του προϋπολογισμού, τις ιδιωτικοποιήσεις και άλλα οικονομικού τύπου μέτρα, ενώ η ακροδεξιά κάτω από την ηγεσία της υπουργού οικονομικών Πούρρα (Riikka Purra) έχει αναλάβει την σταυροφορία ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα και τον περιορισμό των δικαιωμάτων των μεταναστών. Μετά την εκλογή τού επίσης δεξιού φιλονατοϊκού Στουμπ (Alexander Stubb) στις προεδρικές εκλογές αυτού του μήνα, η μπουρζουαζία έχει όλα τα κλειδιά της εξουσίας τόσο στα εσωτερικά όσο και τα εξωτερικά ζητήματα της χώρας.
Οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις είχαν αρχίσει από το περασμένο καλοκαίρι με ένα πρωτόγνωρο στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας σύνθημα “Κάτω η ακροδεξιά κυβέρνηση”. Πριν ακόμα προλάβει να γιορτάσει τις 100 μέρες στην εξουσία η κυβέρνηση κατέβαζε ένα πακέτο περικοπών στον προϋπολογισμό, της τάξεως των 6 δισεκατομυρίων ευρώ για την ερχόμενη τετραετία. Συγχρόνως κατέβαζε στους δρόμους και τη φτωχολογιά, τους εργαζόμενους και τη νεολαία σε μια σειρά διαδηλώσεων πότε για τις αναγγελμένες περικοπές, πότε για το στραγγαλισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων και πότε αργότερα ενάντια στη φιλοσιωνιστική πολιτική της κυβέρνησης στη γενοκτονία των παλαιστινίων στη Γάζα.
Η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να κάνει μεταρρυθμίσεις που αλλάζουν πλήρως την εργασιακή ζωή και όχι μόνο αυτή, αλλά τη ζωή γενικά. Μεταρρυθμίσεις που βάζουν τους εργαζόμενους σε δεινή θέση αλλά που επίσης ανατρέπουν όλη την ισχύουσα εργασιακή κουλτούρα. Πάνω στα εργασιακά θέματα παλαιότερα οι αποφάσεις παίρνονταν παραδοσιακά στο τρίγωνο Κυβέρνηση – Συνδικάτα εργαζομένων – Συνδικάτα εργοδοτών. Τώρα οι αποφάσεις θα παίρνονται μονομερώς από την κυβέρνηση και στην ουσία καθ’ υπαγόρευση των εργοδοτικών σωματείων. Αυτό έχει κατεβάσει την εργατική τάξη σε επαναλαμβανόμενες απεργίες και διαδηλώσεις.
Η κυβέρνηση ανακοινώνει πως επειδή η οικονομία δεν εμφανίζει ανάπτυξη, τα έξι δισεκατομμύρια των περικοπών που έχει ανακοινώσει για ισοσκέλιση του προϋπολογισμού δεν αρκούν και θα χρειαστούν τουλάχιστον άλλα τρία δις που θα προέλθουν από αυξήσεις στους φόρους. Επί πλέον οι συλλογικές συμβάσεις θα γίνονται τοπικά σε ατομικό επίπεδο καταργώντας τους εργατικούς αντιπροσώπους (σύγκρινε το θεσμό των shop stward στη Βρετανία) που έχουν νομικά θεσμική ύπαρξη, αντιπροσωπεύουν τα συνδικάτα και έχουν σπουδάσει τους εργασιακούς νόμους.
Ο καθένας εργαζόμενος θα κανονίζει μόνος του τις συνθήκες εργασίας και το ύψος του μισθού του ξέχωρα από το συνδικάτο του. Αυτό σε μια χώρα που δεν προβλέπει κατώτατο όριο μισθών ή ωρών εργασίας. Ο καθένας φυσικά καταλαβαίνει πως η περικοπή μισθών και επιδομάτων δεν πρόκειται να μειώσουν την ανεργία, οι αιτίες τής οποίας βρίσκονται αλλού. Το συνδικαλιστικό κίνημα δέχεται μια ανοιχτή επίθεση από την κυβέρνηση. Ο κίνδυνος για τα συνδικάτα είναι υπαρξιακός με προοπτική να ευνουχιστούν εντελώς. Το φρενάρισμα της ταξικής πάλης από τη μεριά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας δεν είναι πλέον αρκετό για τους καπιταλιστές. Η πόλωση είναι τόσο οξυμένη που χρειάζονται ένα τόσο ωμό πραξικόπημα στην εργασιακή ζωή. Και πάντα τα πραξικοπήματα γίνονται όλα μονομερώς.
Το κόστος των χαμένων ωρών εργασίας λόγω απεργιών υπολογίζεται από οικονομολόγους της κυβέρνησης σε ένα (1) δις ευρώ. Το κέρδος των εργοδοτών από την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων υπολογίζεται ότι είναι ακόμα και υπερδεκαπλάσιο από αυτό σε ετήσια βάση. Μόνο οι περικοπές στα επιδόματα ανεργίας θα αποφέρουν ένα δισεκατομμύριο το χρόνο. Αυτά είναι πόροι που αλλάζουν σε χρόνο μηδέν τσέπη, από τον κόπο των εργαζομένων στις τσέπες της μπουρζουαζίας.
Αν όμως οι δραστικές περικοπές της κοινωνικής ασφάλισης είναι εύκολο να υπολογιστούν με αριθμούς, από την άλλη μεριά υπάρχουν και οι διαρθρωτικές αλλαγές στην εργατική νομοθεσία. Αυτές θα φέρουν τους εργαζόμενους σε κατάσταση πείνας και ανέχειας αρκετά αργότερα από τη στιγμή που θα ψηφιστούν. Το επερχόμενο πραξικόπημα είναι σίγουρο πως πετάει το σκανδιναβικό μοντέλο αγοράς εργασίας στο καλάθι των αχρήστων. Μαζί μ’ αυτό θα πάει και το δίκτυο προστασίας των αδυνάτων στρωμάτων που προέβλεπε το κράτος πρόνοιας που η μεταρρύθμιση μετατρέπει σε παρελθόν.
Μαζί με τα απόνερα του κράτους πρόνοιας θα πεταχτούν η ιατρική περίθαλψη και η παιδεία, που από περηφάνια του φινλανδικού μοντέλου θα μετατραπεί σε ζητιάνο που θα ψάχνει σπόνσορες και άλλους πόρους επιβίωσης. Σε γκάλοπ που έγινε πρόσφατα αποδείχτηκε ότι σε μεγάλη πλειοψηφία ο λαός είναι υπέρ των απεργιών και απαιτεί από την κυβέρνηση να πάρει πίσω την αντιδραστική της μεταρρύθμιση. Αυτό ανατρέπει και το αστείο επιχείρημα της κυβέρνησης, ότι έχουμε εντολή από τις πρόσφατες εκλογές να εφαρμόσουμε τις αλλαγές αυτές.
Οι κινητοποιήσεις που εξαγγέλθηκαν από τα συνδικάτα έχουν μια διαφορετική ποιότητα σε σχέση με προηγούμενες απεργίες. Η φύση της πάλης αυτής δεν είναι συνδικαλιστική αλλά πολιτική. Η απεργία ζητάει από την κυβέρνηση να πάρει ή να απορρίψει πολιτικής υφής μέτρα που δεν αφορούν στενά τη συνδικαλιστική αλλά την πολιτική ζωή της χώρας. Στη Φινλανδία η πολιτική απεργία δεν είναι ακόμα τουλάχιστον απαγορευμένη.
Κάθε βδομάδα απεργούν για δύο μέρες διαφορετικοί κλάδοι εργαζομένων έτσι που για τρίτη εβδομάδα τώρα έχουμε πάνω από 200.000 απεργούς εν δράσει. Οι απεργίες αυτές είναι μια αναγκαιότητα. Είναι γι’ αυτό το λόγο που μία από τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης αφορά τον περιορισμό των απεργιών – ιδιαίτερα της πολιτικής απεργίας. Η τελευταία σύμφωνα με την κυβέρνηση θα πρέπει να κρατάει το πολύ ένα εικοσιτετράωρο ή σύμφωνα με το εργοδοτικό σωματείο μόνο μερικές ώρες.
Η κυβέρνηση έχει μια μοναδική ευκαιρία να περάσει το πρόγραμμα των εργοδοτών και δε φαίνεται διατεθειμένη να υποχωρήσει μπροστά στις κινητοποιήσεις αυτές της εργατικής τάξης. Η οργάνωσή μας (MTL) στηρίζει χωρίς όρους την απεργιακή δράση των εργαζομένων και απαιτεί από τις τρεις συνομοσπονδίες να καλέσουν σε γενική απεργία που θα διαρκέσει μέχρι να πέσει το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της κυβέρνησης ή η ίδια η ακροδεξιά κυβέρνηση των Όρπο-Πούρρα. Το δικαίωμα στην απεργία και ιδιαίτερα στην πολιτική απεργία είναι μια πολύτιμη κατάκτηση των εργαζομένων που δεν πρέπει να επιτρέψουμε την κατάλυσή της.
https://www.neaprooptiki.gr/istorikis-fysis-to-megalo-apergiako-kyma-sti-finlandia/
