Δεν είναι πλέον είδηση ότι “Ένας Παλαιστίνιος σκοτώθηκε από τις ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας στην πόλη Νάμπλους, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη…”. Όχι, δεν είναι είδηση. Συνηθίσαμε.
Τώρα οι Ισραηλινοί της ακροδεξιάς κυβέρνησης Νετανιάχου μπορούν να σκοτώνουν με την ησυχία τους. Μπορούν να κρατούν στη φυλακή την 16χρονη Άχεντ Ταμίμι και κανείς να μην αντιδρά. Μπορούν ανένοχλητοι να δολοφονούν ανάπηρους, όπως ο Ιμπραήμ Τουράγια και να μη δακρύζει μάτι. Το έργο το είδαμε. Πάμε γι άλλα. Το γεγονός υπήρξε μέχρι που έσβησαν οι προβολείς των τηλεοπτικών καμερών. Τώρα θα συγκινηθούμε με τα παιδιά της Αφρίν. Ώσπου να τα ξεχάσουμε κι αυτά.
Στην εποχή μας, η μεγαλύτερη λογοκρισία δημιουργείται από την υπερπληροφόρηση. Το νέο γεγονός επισκιάζει ταχύτατα το προηγούμενο. Τίποτα δεν έχει διάρκεια. Ούτε οι σχέσεις μας, ούτε οι φιλίες μας, ούτε οι εντάξεις μας. Ούτε κι εμείς. Άηχοι και άρριζοι, ρέουμε αδιακόπως προς όλες τις κατευθύνσεις, τρελαμμένοι σαν τον χαμαιλέοντα πάνω στο Κιλτ του Σκωτσέζου. Όλα είναι μιας χρήσης. Ποιος θυμάται το συλλαλητήριο, τους παπάδες, το Θεοδωράκη; Ούτε ο Θεοδωράκης. Μόνο, ίσως, κάποιοι ευαίσθητοι και πληγωμένοι αριστεροί παλιάς κοπής. Σειρά τώρα έχει η Novartis.
artinews.gr
