Διαθέτοντας πλέον μέσα από την πορεία μας στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α σημαντική εμπειρία, θεωρούμε ότι η κρισιμότατη συζήτηση για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς εκτός μνημονίου πρέπει να πάρει τον πλέον ανοιχτό, δημοκρατικό και διαφανή χαρακτήρα.
Η μυστική διπλωματία των ηγετικών σωμάτων, το να μπαίνουν τα ζητήματα κάτω από το χαλάκι, η πολιτική των μικροσυμβιβασμών, της πολιτικής κοπτοραπτικής και των ισορροπιών, δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στην πορεία της ΛΑΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ προς το καταστατικό της Συνέδριο. Ανοιχτά, δημοκρατικά, μπροστά στα μάτια του λαού και των εργαζομένων, με σύνθεση και αντιπαράθεση, είναι ο μόνος τρόπος να οικοδομηθεί αποτελεσματικό πολιτικό εργαλείο αντιμνημονιακής και κοινωνικής πάλης.
” Και επειδή μπορεί να αντληθεί ένα αντεπιχείρημα ότι σε περιόδους έντονων συγκρούσεων και όξυνσης των μετώπων με τον αντίπαλο (π.χ. μέτωπο τώρα για τα νέα μνημονιακά μέτρα) δεν πρέπει να ανοίγουν εσωτερικά μέτωπα και κριτικές εντός των τειχών των αντιμνημονιακών χώρων της Αριστεράς, θυμίζω εδώ την εξαιρετική και με μεγάλο βάθος τοποθέτηση του σ. Λαφαζάνη στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ τον 12.2012: ήταν στο κόμμα του Λένιν, είπε ο Λαφαζάνης τότε, όπου λίγο πριν από την Οκτωβριανή συγκρούονταν ανοιχτά τάσεις και φράξιες για το αν θα γίνει η επανάσταση, στην δε ΚΕ αποφάσισαν με πλειοψηφία και μειοψηφία. Αυτό ακριβώς λέει το κείμενο των 56 συντρόφων/ισσών: να φτάσει η ΛΑΕ να λειτουργεί δημοκρατικά και να είναι νοητό να υπάρχουν αποφάσεις με πλειοψηφίες και μειοψηφίες. Και να βγούμε από τις από τα πάνω ομοφωνίες και λειτουργίες, που θυμίζουν τον σοβιετικό χειμώνα.”
(Δημήτρης Μπελαντής).
Επιτροπή Πολιτών για την αντιευρωενωσιακή χειραφέτηση στην Αιτ/νία.
