Ματούλα Κουστένη
A-
A+
Να ξανακατέβεις στην Επίδαυρο το Σαββατοκύριακο για τη θεατρική -πια- πρεμιέρα του καλοκαιριού με τους «Πέρσες» ή να μοιραστείς την τραγωδία για την εξόντωση του περσικού στρατού στη Σαλαμίνα από το σπίτι όπως ο υπόλοιπος πλανήτης; Να στηθείς πίσω από τα κάγκελα της Ρωμαϊκής Αγοράς για να ακούσεις τη θεία φωνή της Ανίτα Ρατσβελισβίλι ή να παρακολουθήσεις οnline την έξοχη μαγνητοσκόπηση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής; Nα θυμηθείς πόσο υπέροχη είναι η συναυλιακή έξαψη στην Τεχνόπολη ή να επιχειρήσεις να τη ζήσεις από τον καναπέ;
Οταν η πανδημία μάς χτύπησε την πόρτα, η τεχνολογία μάς έκανε τα χατίρια. Η μουσική και το θέατρο υπήρξαν τόποι καταφυγής και παρηγοριά. Μάθαμε να συνδιαλεγόμαστε με την τέχνη μέσω streaming, αφεθήκαμε στην ασφάλεια της οθόνης που δεν απαιτεί ούτε μάσκα, ούτε μετακινήσεις και έκθεση σε κινδύνους, ούτε αποστάσεις από εκείνους που δεν αντέχεις να μην αγκαλιάσεις. Και σήμερα που πια τα βήματα επιστροφής στην κανονικότητα γίνονται ολοένα και πιο σταθερά, οι οθόνες είναι εκεί για όσους ακόμα διστάζουν. Μέχρι πότε όμως;
Η απόλυτη πειθαρχία στις υγειονομικές προσταγές από 2.500 κόσμο στην Επίδαυρο, η λαχτάρα του κοινού που κρεμόταν από τα κάγκελα στη Ρωμαϊκή Αγορά, η άψογα προετοιμασμένη υποδοχή που μας επιφύλασσαν οι άνθρωποι των πολιτιστικών οργανισμών, η συγκινητική τους προσπάθεια να νιώσουμε ασφαλείς τώρα που επανασυνδεόμαστε με την τέχνη απέδειξαν περίτρανα πως τίποτα δεν μπορεί -όχι να υποκαταστήσει- ούτε καν να συγκριθεί με τη θέρμη της επαφής. Δύο βράδια στην Επίδαυρο και την Πλάκα μας έκαναν να ξεχάσουμε όση τέχνη καταναλώσαμε στον εγκλεισμό λόγω πανδημίας. Κι εδώ που τα λέμε, ευτυχώς…
.efsyn.gr/
