Οι εργοδοτικές οργανώσεις φαίνεται να επικροτούν τον ενταφιασμό της όποιας προσδοκίας για έναν πιο ενεργό ρόλο τους στον οδικό χάρτη προς τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, για την επιστροφή των οποίων δείχνουν ήδη χαμηλό ενδιαφέρον.
Στον οδικό χάρτη τον οποίο αναμένεται να προτείνει το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης προς τα συνδικάτα και τους εργοδότες με τα βήματα που πρέπει να γίνουν για την αναθέρμανση των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, επικεντρώνεται τώρα το όποιο ενδιαφέρον για την εν εξελίξει διαδικασία σύνταξης του σχεδίου νόμου με το οποίο θα γίνει η ενσωμάτωση της ευρωπαϊκής Οδηγίας 2022/2041 (για επαρκείς κατώτατους μισθούς) στο εθνικό δίκαιο.
Χριστίνα Κοψίνη
Ο πρώτος κύκλος διαλόγου της υπουργού Εργασίας Νίκης Κεραμέως, με τους εθνικούς κοινωνικούς εταίρους (ΓΣΕΕ, ΣΕΒ, ΣΕΤΕ, ΕΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ, ΣΒΒΕ) ως προς τον μηχανισμό προσδιορισμού του κατώτατου μισθού που θα ενεργοποιηθεί πλήρως από το 2028, ολοκληρώθηκε χθες, στη συνάντηση με τον ΣΕΒ τον οποίο εκπροσώπησαν ο πρόεδρός του, Σπύρος Θεοδωρόπουλος, οι αντιπρόεδροι Ράνια Αικατερινάρη και Ευτύχιος Βασιλάκης, ο γενικός διευθυντής Γιώργος Ξηρογιάννης και η διευθύντρια τομέα εργασιακών σχέσεων Κατερίνα Δασκαλάκη. Επίσης, στις συναντήσεις συμμετείχαν ο προϊστάμενος του οικονομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού, Αλέξης Πατέλης και ο πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, Μιχάλης Αργυρού.
Αν και οι εργοδοτικές οργανώσεις απέφυγαν να πουν κάτι ουσιαστικό μετά τις συναντήσεις, ως να ήταν απλώς ένα καθήκον δημόσιων σχέσεων, στην πράξη φαίνεται να επικροτούν τον ενταφιασμό της όποιας προσδοκίας για έναν πιο ενεργό ρόλο τους στη διαμόρφωση του κατώτατου μισθού. Ο θεσμικός τους ρόλος υποβαθμίζεται ακόμη περισσότερο, καθώς ο προσδιορισμός του κατώτατου μισθού θα είναι το αποτέλεσμα ενός μαθηματικού τύπου, και μιας τυποποιημένης διαδικασίας και η όποια συμφωνία μεταξύ των οργανώσεων δεν υποχρεώνει σε τίποτε την κυβέρνηση να την νομοθετήσει. Φυσικά, η ΓΣΕΕ εξέφρασε αμέσως μετά τη συνάντηση με τη Νίκη Κεραμέως την έντονη διαφωνία της και εντός των επόμενων ημερών θα δώσει στη δημοσιότητα τις αναλυτικές θέσεις επί του πορίσματος, αλλά οι εργοδοτικές οργανώσεις, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι όταν έκαναν δηλώσεις υπέρ της επιστροφής στις προ μνημονίων ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, απλώς, δεν το εννοούσαν.
Το θέμα δεν αποτελεί ούτε καν υποσημείωση στις ενδοκυβερνητικές αντιθέσεις που έρχονται το τελευταίο διάστημα στην επιφάνεια, είτε με αφορμή τα κόκκινα δάνεια είτε με την ακρίβεια, ενώ και από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης η όλη αντίδραση περιορίζεται σε κάποιες «κουρασμένες» ανακοινώσεις που ορθότερο θα ήταν να μην εκδίδονται. ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Νέα Αριστερά, χωρίς επιρροή και ισχύ στις όποιες ελάχιστες γηρασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις διαθέτουν ακόμη, δεν είναι σε θέση να αναδείξουν το θέμα. Δυστυχώς κι εδώ η κυβέρνηση αναδεικνύεται σε παίκτη άνευ αντιπάλου.
Οι 17 κλαδικές συμβάσεις που έχουν υπογραφεί και ισχύουν για το 2024 και το 2025 καθώς και ορισμένες μεγάλες επιχειρησιακές (όπως π.χ. η πρόσφατη του ΑΔΜΗΕ) δεν καλύπτουν πάνω από το 24%-28% της μισθωτής εργασίας. Επομένως, λογικά προκύπτει το ερώτημα για το εάν ο οδικός χάρτης για επέκτασή τους, ώστε να καλύπτουν έως 80% των μισθωτών –όπως ορίζει η Οδηγία– θα προβλέπει ουσιαστικά κίνητρα ή αντικίνητρα που θα αναγκάζουν εργοδότες και εργαζόμενους να ξαναθυμηθούν τι σημαίνει συλλογική διαπραγμάτευση.
Σχόλια (0)