Απεργιακή πρωτομαγιά στις 6 Μάη

Ενάντια στις κυβερνητικές επιθέσεις σε 8ωρο, δικαιώματα

Εκα­το­τρια­ντα­πέ­ντε χρό­νια έχουν πε­ρά­σει από τις άγριες απερ­γί­ες του Σι­κά­γο και τους αι­μα­το­βαμ­μέ­νους αγώ­νες των ερ­γα­τών στις ΗΠΑ για αι­τή­μα­τα που τότε φά­ντα­ζαν ρι­ζο­σπα­στι­κά και ου­το­πι­κά. Οκτά­ω­ρο, αξιο­πρε­πής αμοι­βή, καλές συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας. Δι­καιώ­μα­τα που τε­λι­κά κα­τα­κτή­θη­καν από ερ­γο­στά­σιο σε ερ­γο­στά­σιο, από πόλη σε πόλη, από χώρα σε χώρα, με αίμα, ιδρώ­τα και μα­κρο­χρό­νιους αγώ­νες. Για τις δυ­τι­κές ανε­πτυγ­μέ­νες κοι­νω­νί­ες, για με­γά­λο χρο­νι­κό διά­στη­μα αυτές οι κα­τα­κτή­σεις υπήρ­ξαν θε­σμι­κά κα­το­χυ­ρω­μέ­νες αν και στην πράξη σε πάρα πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις κα­τα­στρα­τη­γή­θη­καν. Δύο αιώ­νες μετά, και ενώ η κα­πι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη οδη­γεί σε αλυ­σι­δω­τές  κρί­σεις κάθε τύπου (οι­κο­νο­μι­κές, πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κές, υγειο­νο­μι­κές, κοι­νω­νι­κές) είναι η κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή για τις άρ­χου­σες τά­ξεις να «πά­ρουν πίσω το αίμα τους». Ή κα­λύ­τε­ρα να ανα­κτή­σουν τα κέρδη τους. Και για την ακρί­βεια να απο­κτή­σουν με­γα­λύ­τε­ρη πρό­σβα­ση στην πηγή του κέρ­δους. Την υπε­ρα­ξία που πα­ρά­γει η ερ­γα­τι­κή δύ­να­μη. 

Νίκος Μποσινάκος

Στην Ελ­λά­δα, η ανοι­κτά νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη και αυ­ταρ­χι­κή Κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ, επι­τί­θε­ται απρο­κά­λυ­πτα στα ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα που άλ­λο­τε θε­ω­ρού­νταν –του­λά­χι­στον θε­σμι­κά– αυ­το­νό­η­τα. Συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις ερ­γα­σί­ας, δη­μό­σια κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση, έλεγ­χος της ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας, προ­στα­σία της υγεί­ας και ασφά­λειας στην ερ­γα­σία είναι έν­νοιες που «ξε­νί­ζουν» στους Υπουρ­γούς-κα­μι­κά­ζι εξ­τρε­μι­στές θια­σώ­τες της αυ­το­ρύθ­μι­σης της αγο­ράς. Εντός του Μάη, ο Υπουρ­γός Ερ­γα­σί­ας Χα­τζη­δά­κης θα κα­τα­θέ­σει το –εδώ και καιρό– προ­α­ναγ­γελ­θέν-νο­μο­σχέ­διο για την  κα­τάρ­γη­ση του 8ώρου και την θέ­σπι­ση απλή­ρω­των υπε­ρω­ριών, (10ωρη ερ­γα­σία θα…ανταλ­λάσ­σε­ται με μελ­λο­ντι­κά ρεπό), την ποι­νι­κο­ποί­η­ση των απερ­για­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων αν …ενο­χλούν τον ερ­γο­δό­τη, το κρα­τι­κό ηλε­κτρο­νι­κό φα­κέ­λω­μα όσων συν­δι­κα­λί­ζο­νται, την ψη­φια­κή κάρτα ερ­γα­σί­ας που είχε θε­σπι­σθεί από το 2010, αλλά οι Κυ­βερ­νή­σεις …ξέ­χα­σαν να ενερ­γο­ποι­ή­σουν, την με­τα­φο­ρά του θε­σμού της ερ­γα­τι­κής δια­φο­ράς από το ΣΕΠΕ των ερ­γα­ζο­μέ­νων στον ΟΜΕΔ των ερ­γο­δο­τών. Με ένα σμπά­ρο δύο τρυ­γό­νια για το κε­φά­λαιο, την ερ­γο­δο­σία και τους πο­λι­τι­κούς της εκ­προ­σώ­πους. Πε­ριο­ρί­ζουν δρα­στι­κά τα δι­καιώ­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και αυ­ξά­νουν άμεσα την κερ­δο­φο­ρία των επι­χει­ρή­σε­ων.

Η ευ­θύ­νη ωστό­σο δεν ανή­κει απο­κλει­στι­κά στους Μη­τσο­τά­κη-Χα­τζη­δά­κη & Σία . Η δια­δι­κα­σία ξη­λώ­μα­τος των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των ήταν δια­κα­ής πόθος του ΣΕΒ και των λοι­πών ερ­γο­δο­τι­κών φο­ρέ­ων και κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση που κυ­ριάρ­χη­σε στην Ευ­ρώ­πη και διε­θνώς τις τρεις τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες. Δυ­στυ­χώς, η τρα­πε­ζι­κή και δη­μο­σιο­νο­μι­κή κρίση και η εμ­φά­νι­ση πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού που έπαι­ξε τον ρόλο του «χρή­σι­μου ηλί­θιου» (με απο­κο­ρύ­φω­μα τον μνη­μο­νια­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), ήταν οι κα­τάλ­λη­λες συν­θή­κες για να απλω­θεί σε εύρος και βάθος η επί­θε­ση στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας.

Αντί­στα­ση

Απέ­να­ντι σε αυτή την άμεση απει­λή, το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα οφεί­λει να αντι­τά­ξει το σύ­νο­λο των δυ­νά­με­ων του. Παρά τις δυ­σκο­λί­ες λόγω της παν­δη­μί­ας και κυ­ρί­ως κό­ντρα στον εκ­φυ­λι­σμό των συν­δι­κα­λι­στι­κών ηγε­σιών (με απο­κο­ρύ­φω­μα την ανοι­κτά ερ­γο­δο­τι­κή ηγε­σία της ΓΣΕΕ), οι ερ­γα­ζό­με­νες/οι θα πρέ­πει να ορ­θώ­σουν το ανά­στη­μά τους και να υψώ­σουν τη φωνή τους. Για να φτά­σει δυ­να­τή σε αυ­τούς που νο­μί­ζουν πώς οι ερ­γα­ζό­με­νοι/ες είναι απλώς αριθ­μοί και …μι­σθο­λο­γι­κό κό­στος.

Η Κυ­βέρ­νη­ση δεν παί­ζει χωρίς αντί­πα­λο. Γνω­ρί­ζει ότι δεν πρό­κει­ται  να βάλει γκολ σε κενό τέρμα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ανα­ζη­τά εδώ και μήνες την κα­τάλ­λη­λη χρο­νι­κή στιγ­μή για να «πε­ρά­σει» το νο­μο­σχέ­διο. Και φυ­σι­κά, για αυτό και το επι­κοι­νω­νι­κό ντε­μα­ράζ δη­λώ­σε­ων σύσ­σω­μης της Κυ­βέρ­νη­σης αλλά και έγκυ­ρων ρε­πορ­τάζ των συ­στη­μι­κών ΜΜΕ για τον απα­ραί­τη­το εκ­συ­χρο­νι­σμό του ερ­γα­τι­κού δι­καί­ου. Ωστό­σο, η μα­ζι­κή λαϊκή αντί­δρα­ση στην υπέρ­με­τρη κα­τα­στο­λή, στην αμ­φι­σβή­τη­ση δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των, οι αγώ­νες των υγειο­νο­μι­κών, της εκ­παι­δευ­τι­κής κοι­νό­τη­τας, η λυ­τρω­τι­κή αντί­δρα­ση όσων υφί­στα­νται κα­τα­πί­ε­ση ως ερ­γα­ζό­με­νοι/ες, είναι ζω­ντα­νές απο­δεί­ξεις ότι το κί­νη­μα βρί­σκε­ται σε ανο­δι­κή πο­ρεία. Ότι η κα­ρα­μέ­λα του «Όλοι μαζί να ξε­πε­ρά­σου­με την παν­δη­μία» τε­λεί­ω­σε και ότι το «Μετά θα λο­γα­ρια­στού­με» είναι τώρα! Ότι αν δεν αντι­δρά­σου­με τώρα και απο­τε­λε­σμα­τι­κά, θα κλη­θού­με να ζή­σου­με σε μια κοι­νω­νία σχε­δόν δυ­στο­πι­κή και να ερ­γα­στού­με –όσοι/όσες τυ­χε­ροί έχουν θέση ερ­γα­σί­ας– με συν­θή­κες 19ου αιώνα. Σε αυτή την πο­ρεία αμ­φι­σβή­τη­σης και αντί­δρα­σης, δυ­στυ­χώς εμ­φα­νί­ζο­νται γνώ­ρι­μα εμπό­δια.

Οι γνω­στές παι­δι­κές αρ­ρώ­στιες του κι­νή­μα­τος: Η αδρα­νο­ποί­η­ση μέσω της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας και η απο­ξέ­νω­ση μέσω του σε­χτα­ρι­σμού κομ­μα­τιών της αρι­στε­ράς. Στην προ­ε­τοι­μα­σία της κι­νη­το­ποί­η­σης για την 6η Μάη έγι­ναν φα­νε­ρες αυτές οι δύο τά­σεις. Από τη μία πλευ­ρά, η ανοι­κτά φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κή στάση της ηγε­σί­ας της ΓΣΕΕ που σε συ­ντο­νι­σμό με …το Υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας με­τέ­φε­ρε τον εορ­τα­σμό για τις 4 Μάη, αμέ­σως μετά το Πάσχα. Από την άλλη, ση­μα­ντι­κοί Φο­ρείς και Ορ­γα­νώ­σεις της Αρι­στε­ράς (ΚΚΕ-ΠΑ­ΜΕ, ΝΑΡ κ.α), που παρά τον κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο που έπαι­ξαν μαζί με όλη την ρι­ζο­σπα­στι­κή και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά να γίνει η περ­για­κή κι­νη­το­ποί­η­ση στις 6 Μάη, απα­ξιώ­νουν τις απο­φά­σεις της ΑΔΕΔΥ, Ερ­γα­τι­κών Κέ­ντρων και Σω­μα­τεί­ων για εορ­τα­σμό στις 6 Μάη κό­ντρα στη συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία της ΓΣΕΕ και κα­λούν σε ξε­χω­ρι­στές συ­γκε­ντρώ­σεις και πο­ρεί­ες για να μην συγ­χρω­τι­στεί ο κό­σμος με την… συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία. Η χω­ρο­τα­ξία των συ­γκε­ντρώ­σε­ων και η δια­δρο­μή των δια­δη­λώ­σε­ων απο­τε­λεί ση­μα­ντι­κό ζή­τη­μα για το ορ­γα­νω­μέ­νο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, ενώ η προ­πα­γάν­δι­ση για την συμ­με­το­χή των ερ­γα­ζο­μέ­νων μοι­ραία περνά σε δεύ­τε­ρη μοίρα. Οι νίκες του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος ση­μειώ­θη­καν μόνο όταν τα πο­τά­μια των ερ­γα­ζο­μέ­νων ενώ­θη­καν σε μα­ζι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις και πο­ρεί­ες. Οι τε­ρά­στιες κι­νη­το­ποι­ή­σεις του 2001, που μα­ταί­ω­σαν την ασφα­λι­στι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση Γιαν­νι­τση, δεν ορ­γα­νώ­θη­καν ξε­χω­ρι­στά από κά­ποιον/κά­ποιους φο­ρείς ή ορ­γα­νώ­σεις. Ένω­σαν σε ένα γι­γά­ντιο «ΟΧΙ» όλα τα κομ­μά­τια του κι­νή­μα­τος και για αυτό ήταν νι­κη­φό­ρες.

Με αυτό το σκε­πτι­κό, θα πρέ­πει να δρά­σου­με και τον φε­τι­νό Μάη. Να συ­γκε­ντρώ­σου­με τα «ΟΧΙ» σε ότι απει­λεί την ζωή, την ερ­γα­σία, την υγεία και το μέλ­λον. Να δια­δη­λώ­σου­με μα­ζι­κά, ενω­τι­κά, απο­φα­σι­στι­κά, υπερ­βαί­νο­ντας ότι μας χω­ρί­ζει και ανα­δει­κνύ­ο­ντας ότι μας ενώ­νει. Με αρχή την απερ­γία της 6ης Μάη για την Ερ­γα­τι­κή Πρω­το­μα­γιά, που θα πρέ­πει να απο­τε­λέ­σει προει­δο­ποι­η­τι­κή βολή κατά της επι­κεί­με­νης από­πει­ρας της Κυ­βέρ­νη­σης να απο­τε­λειώ­σει το ερ­γα­τι­κό δί­καιο. Και με απα­ραί­τη­τη συ­νέ­χεια, τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις κατά του ερ­γα­σια­κού νο­μο­σχε­δί­ου. Το ερ­γα­τι­κό-λαι­κό κί­νη­μα τον Μάη του 2021, θα πρέ­πει να απο­τε­λέ­σει το τεί­χος, στο οποίο θα στα­μα­τή­σει η διαρ­κής επί­θε­ση της Κυ­βέρ­νη­σης  στα ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα.

/rproject.gr/