Εμείς είμαστε λιγότερο ανύπαρκτοι από τους προηγούμενους…
Κάθε καλοκαίρι καιγόμαστε. Χάνονται άδικα όσο και άδοξα ανθρώπινες ζωές. Καταστρέφονται σπίτια και περιουσίες ολάκερες που δημιουργήθηκαν με μακροχρόνιους κόπους και θυσίες ετών. Εσχάτως η κλιματική αλλαγή, για την οποία κανενός τ’ αυτί δεν ιδρώνει παγκοσμίως, έχει φέρει ανάποδα τον ντουνιά. Πλέον μας καταπλακώνει και ο χιονιάς.
Κώστας Μανωλιουδάκης
Αδιανόητα πράγματα συμβαίνουν. Ανοργανωσιά, ανικανότητα, ανύπαρκτο κράτος που δεν έχει προνοήσει και δεν μπορεί να κάνει ούτε τα βασικά. Πολίτες έρμαιο του καιρού λες και βρισκόμαστε ακόμα σε σπηλιές. Πιάνει φωτιά, καιγόμαστε. Βρέχει, πνιγόμαστε. Χιονίζει, μπαίνουμε στην κατάψυξη…
Το μόνο που αλλάζει είναι ο ορισμός της φυσικής καταστροφής. Κάθε χρόνο γινόμαστε θεατές στο ίδιο έργο. Περιμένουμε να τελειώσει το μαρτύριο, να καταγραφούν οι ζημιές, να αποδοθούν οι ευθύνες (sic) και να ζήσουμε για πολλοστή φορά το θέατρο του παραλόγου.
Ο ένας να ρίχνει τις ευθύνες στον άλλον. Οι νυν στους πρώην και τούμπαλιν. Γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι θα έχουμε πρόβλημα και δεν κάνουμε απολύτως τίποτα για να το περιορίσουμε.
Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι εντυπώσεις. Πώς θα περάσει επικοινωνιακά η ανυπαρξία τους, πώς θα κουκουλωθεί η ξεφτίλα και πώς θα δείξουν ότι… «εμείς τουλάχιστον είμαστε λιγότερο ανύπαρκτοι από τους προηγούμενους». Απηυδήσαμε. Δεν έχει νόημα να περιμένουμε το παραμικρό από δαύτους. Και όσο δεν θα γίνονται τα βασικά δεν πρόκειται να υπάρξει σωτηρία. Οσο, όποιος θέλει κι όποτε θέλει, θα χτίζει κι ένα αυθαίρετο. Οσο κάθε λογής «βύσμα» θα ορίζεται επικεφαλής σε θέσεις-κλειδιά, όσο δεν θα δημιουργούνται αντιπυρικές ζώνες, όσο εκχιονιστικά μηχανήματα θα έχουν μόνο τα χιονοδρομικά κέντρα, όσο δεν θα υπάρχει πλάνο και σχέδιο πριν συμβεί το όποιο κακό, εκ των προτέρων, τόσο θα παραμένουμε απαθείς και αβοήθητοι στο έλεος του Θεού.
efsyn.gr
