Πριν από κάμποσα χρόνια έπινα ήσυχα το ποτό μου στο Kempinski όταν ένας κοντός γεροδεμένος μεσήλικας μπήκε ορμητικά στη μεγάλη σάλα προξενώντας ένα μικρό σούσουρο. Χάρισε ένα πολυάσχολο χαμόγελο σε όσους βιάστηκαν να τον πλησιάσουν και ενδίδοντας επιλεκτικά σε λίγες μόνο χειραψίες προχώρησε με σηκωμένο πηγούνι προς το ασανσέρ όπου η προπορευόμενη γραμματέας του τον περίμενε μ’ ανοιχτή την πόρτα.
Ο διευθυντής του ξενοδοχείου με πληροφόρησε ότι επρόκειτο για μία εξέχουσα προσωπικότητα που είχε έρθει στο Βερολίνο για το διεθνές ορνιθολογικό συνέδριο.
Διαπρεπείς στον συντεχνιακό τους κύκλο, τέτοιοι ολύμπιοι επιστήμονες, είναι φυσικά άγνωστοι στο πλατύ κοινό. Μερικοί αρκούνται στον σεβασμό των συναδέλφων τους. Δεν είναι τραγουδιστές ή πολιτικοί και δεν ενοχλούνται ιδιαίτερα που δεν τους αναγνωρίζουν στο δρόμο.
Άλλοι ωστόσο το ’χουν κρυφό μαράζι να γίνουν προσώπατα ευρύτερης αποδοχής, όπως οι κατακρημνιστικοί σεισμολόγοι και οι φασαριόζοι δικηγόροι.
Με την ευκαιρία λοιπόν μιάς επιδημίας, ενός πολέμου ή μιάς διερευνώμενης παιδοκτονίας, ορισμένοι ιολόγοι, στρατηγικοί αναλυτές και ιατροδικαστές ενδίδουν στα κοσμικά τους απωθημένα και βγαίνουν από το καβούκι τους με χαμαιλεόντια σπουδή.
Παίρνουν σβάρνα τα κανάλια και αισθάνονται περήφανοι που θα μπουν σε κάθε σπίτι, φροντισμένοι από κομψές μακιγιέζ και φωτισμένοι από έμπειρους τεχνικούς.
Οι πιο συμπαθείς παρουσιάζονται σε κροκοδείλιους δημοσιογραφίσκους σαν αδέξια μαθητούδια, όσοι έχουν περισσότερη αυτοπεποίθηση ποντάρουν στο χαρτί της αφ’ υψηλού επιστημοσύνης και οι πιο θρασείς ξεσαλώνουν.
Εννοείται πως η άποψη των ειδικών επιστημόνων πρέπει να ακούγεται και δεν υπάρχει τίποτα επιλήψιμο στην αρέσκεια της δημόσιας έκθεσης.
Μα είναι γελοίο (και αρκετά θλιβερό) να διαγράφει κανείς τα προσωπικά του χαρακτηριστικά θυσιάζοντας τον εαυτό του στην πόζα. Κι ενώ έχει καλό όνομα στο συνάφι του να διασύρεται λαϊκίζοντας ασύστολα χάριν της πρόσκαιρης δημοφιλίας.
