Ο δεύτερος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών: Σημαντικές ρωγμές στο κυβερνητικό στρατόπεδο

Ο εκλο­γι­κός κύ­κλος που άρ­χι­σε με τις εθνι­κές/κοι­νο­βου­λευ­τι­κές εκλο­γές και ολο­κλη­ρώ­θη­κε στις 16/10, ση­μα­δεύ­τη­κε από πρω­τό­γνω­ρα επί­πε­δα απο­χής. Στην Αθήνα, που είναι στο κέ­ντρο των πο­λι­τι­κών ζυ­μώ­σε­ων και αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων, στο δεύ­τε­ρο γύρο των δη­μο­τι­κών εκλο­γών, 7 στους 10 δεν πήγαν να ψη­φί­σουν! Πρό­κει­ται για μια εκ­κω­φα­ντι­κή από­δει­ξη του ισχυ­ρι­σμού ότι μια με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία απο­σύ­ρει την εμπι­στο­σύ­νη της απέ­να­ντι στους «θε­σμούς», απο­στα­σιο­ποιεί­ται από την ελ­πί­δα ότι μπο­ρεί να βελ­τιώ­σει τη ζωή της αλ­λά­ζο­ντας τους πο­λι­τι­κούς συ­σχε­τι­σμούς μέσα σε αυ­τούς. Πρό­κει­ται για ένα δί­κο­πο φαι­νό­με­νο: Αφε­νός ανα­δει­κνύ­ει τα επί­πε­δα πο­λι­τι­κής απο­γο­ή­τευ­σης ενός με­γά­λου τμή­μα­τος των μαζών. Αφε­τέ­ρου, είναι μια έμ­με­ση απο­δυ­νά­μω­ση της συ­στη­μι­κής στα­θε­ρό­τη­τας.

Μέσα σε αυτό το τοπίο, η ήττα του Μη­τσο­τά­κη στην Αθήνα, η ήττα του εκλε­κτού της ΝΔ στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, η νίκη του Πε­λε­τί­δη και της Λαϊ­κής Συ­σπεί­ρω­σης στην Πάτρα, ακόμα και η άνετη επι­κρά­τη­ση στον Πει­ραιά του Μό­ρα­λη (καθώς αυτή κυ­ρί­ως λο­γο­δο­τεί στον Β. Μα­ρι­νά­κη και όχι στα κόμ­μα­τα που τον στή­ρι­ξαν), απο­δει­κνύ­ουν ότι σε όλες τις με­γά­λες πό­λεις της χώρας η ΝΔ είχε και έχει ση­μα­ντι­κό πρό­βλη­μα. Είναι μια από τις ελά­χι­στες φορές που η Δεξιά δεν έχει τον έλεγ­χο σε κα­νέ­ναν από τους Δή­μους της Αθή­νας, της Θεσ­σα­λο­νί­κης, του Πει­ραιά, της Πά­τρας κ.ο.κ. Αυτό απο­δει­κνύ­ει ότι το συ­νο­λι­κό πο­λι­τι­κό απο­τέ­λε­σμα του εκλο­γι­κού κύ­κλου του 2023 θα μπο­ρού­σε να ήταν απο­λύ­τως δια­φο­ρε­τι­κό, απο­δει­κνύ­ει τις κα­θο­ρι­στι­κές ευ­θύ­νες της αντι­πο­λί­τευ­σης που έχει κάνει δώρο στον Μη­τσο­τά­κη την πο­λι­τι­κή κυ­ριαρ­χία.

Γιατί μέσα στο απο­λύ­τως δι­καιο­λο­γη­μέ­νο κλίμα ευ­φο­ρί­ας για τις ήττες του Μη­τσο­τά­κη στην Αθήνα, στη Θεσ­σα­λο­νί­κη και στην Πε­ρι­φέ­ρεια της Θεσ­σα­λί­ας, δεν μπο­ρού­με να ξε­χνά­με τα υπό­λοι­πα απο­τε­λέ­σμα­τα. Ούτε τη νίκη του Μη­τσο­τά­κη στις εθνι­κές/κοι­νο­βου­λευ­τι­κές εκλο­γές, ούτε το γε­γο­νός ότι οι 12 από τις 13 Πε­ρι­φέ­ρειες της χώρας έχουν πε­ρά­σει στα χέρια της Δε­ξιάς, με τη ΝΔ να χάνει σε 4 Πε­ρι­φέ­ρειες από δι­κούς της «αντάρ­τες», που σε κά­ποιες πε­ρι­πτώ­σεις κι­νού­νται πο­λι­τι­κά δε­ξιό­τε­ρα της ΝΔ. Αυτά δεν ήταν ούτε προ­δια­γε­γραμ­μέ­να, ούτε μοι­ραία. Ήταν και είναι καρ­ποί της πο­λι­τι­κής ανε­πάρ­κειας και της συ­ντη­ρη­τι­κής με­τα­τό­πι­σης της αντι­πο­λί­τευ­σης και κυ­ρί­ως του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η υπεν­θύ­μι­ση έχει ση­μα­σία γιατί ακόμα και μέσα στους πα­νη­γυ­ρι­σμούς για τις ήττες της Δε­ξιάς στον δεύ­τε­ρο γύρο των δη­μο­τι­κών εκλο­γών, δια­φαί­νο­νται τα ση­μά­δια για μια ακόμα πιο συ­ντη­ρη­τι­κή με­τα­τό­πι­ση της αντι­πο­λί­τευ­σης, που θέτει τα θε­μέ­λια για μελ­λο­ντι­κές ήττες. Ο Δού­κας στην Αθήνα και ο Αγ­γε­λού­δης στη Θεσ­σα­λο­νί­κη κέρ­δι­σαν τις εκλο­γές μι­λώ­ντας κυ­ρί­ως για πρά­σι­νο, για παι­δι­κές χαρές, για ασφά­λεια. Ο Κου­ρέτ­τας στην πλημ­μυ­ρι­σμέ­νη Θεσ­σα­λία μι­λώ­ντας κυ­ρί­ως για έργα, για εκ­συγ­χρο­νι­σμό και για πε­ριο­ρι­σμό της δια­φθο­ράς. Όλοι έβγα­λαν από το «κάδρο» τη λι­τό­τη­τα, τις πε­ρι­κο­πές, την ελα­στι­κο­ποί­η­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων στην αυ­το­διοί­κη­ση, τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, τη σχέση της αθλιό­τη­τας που ζούμε με τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις. Αυτή η προ­ε­κλο­γι­κή πο­λι­τι­κή «απο­δαι­μο­νο­ποί­η­σης του κε­φα­λαί­ου» (όπως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά την πε­ριέ­γρα­ψε ο Στ. Κα­σε­λά­κης στην πρό­σφα­τη ομι­λία του στον ΣΕΒ) λέει πολλά για την πραγ­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή που θα ακο­λου­θή­σουν κατά τη θη­τεία τους οι νι­κη­τές του δεύ­τε­ρου γύρου.

Στις τρεις «αιχ­μές» του δεύ­τε­ρου γύρου (Αθήνα, Θεσ­σα­λο­νί­κη, Θεσ­σα­λία) ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οδη­γή­θη­κε -χω­ρίς όρους και προ­ϋ­πο­θέ­σεις- στην ουρά υπο­ψη­φί­ων του ΠΑΣΟΚ. Πριν στε­γνώ­σει το με­λά­νι στα απο­τε­λέ­σμα­τα, ο Κα­σε­λά­κης έσπευ­σε να χα­ρα­κτη­ρί­σει αυτή τη συγ­χώ­νευ­ση στον «προ­ο­δευ­τι­σμό» ως μο­νό­δρο­μο, ενώ ο Σπίρ­τζης βιά­στη­κε να συ­γκε­κρι­με­νο­ποι­ή­σει κα­λώ­ντας σε ενιαίο ψη­φο­δέλ­τιο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΠΑ­ΣΟΚ στις ευ­ρω­ε­κλο­γές. Η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή ανα­σύν­θε­ση, η στρο­φή προς ένα κε­ντρο­α­ρι­στε­ρό σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρο στρα­τό­πε­δο της «δη­μο­κρα­τι­κής πα­ρά­τα­ξης» θα πα­ρου­σια­στεί ως ανα­γκαιό­τη­τα, ακόμα και ως συ­ντα­γή αντι­δε­ξιάς νίκης, με βάση την εμπει­ρία από τις αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές. Στην πράξη θα πρό­κει­ται για τη συ­νο­λι­κή και απο­φα­σι­στι­κή στρο­φή δεξιά της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Που θα έχει να ξε­δι­πλω­θεί μέσα στις πρό­σθε­τες δυ­σκο­λί­ες που δη­μιουρ­γεί η ενί­σχυ­ση του αντα­γω­νι­στι­κού πόλου μέσα στη «σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή ανα­σύν­θε­ση», η ενί­σχυ­ση του ΠΑΣΟΚ του Νίκου Αν­δρου­λά­κη.

Η εγκα­τά­λει­ψη των πε­δί­ων μάχης και αντι­πα­ρά­θε­σης που ανέ­δει­ξε η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά στα τε­λευ­ταία 20 χρό­νια διε­θνώς, η σύ­γκλι­ση με την εκ­φυ­λι­σμέ­νη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία της επο­χής του σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, η προ­σαρ­μο­γή στην κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά «δη­μο­κρα­τι­κή πα­ρά­τα­ξη» είναι μια διαρ­κώς συ­ντη­ρη­τι­κή με­τα­τό­πι­ση. Υπό­σχε­ται εκλο­γι­κές νίκες απέ­να­ντι στη Δεξιά, αλλά έχει οδη­γή­σει σε δια­δο­χι­κές πο­λι­τι­κές/εκλο­γι­κές ήττες, εδώ και διε­θνώς.

Η νίκη των ψη­φο­δελ­τί­ων της Λαϊ­κής Συ­σπεί­ρω­σης, των δυ­νά­με­ων του ΚΚΕ, στους Δή­μους που διεκ­δί­κη­σε, είναι ένα θε­τι­κό απο­τέ­λε­σμα. Ανα­δει­κνύ­ει την αν­θε­κτι­κό­τη­τα ενός αρι­στε­ρού δυ­να­μι­κού, που θα είναι ση­μα­ντι­κό στους αγώ­νες που έρ­χο­νται.

Τα απο­τε­λέ­σμα­τα της πα­ρέμ­βα­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς ήταν επί­σης ση­μα­ντι­κά. Στην Αθήνα και τη Θεσ­σα­λο­νί­κη, αλλά και σε κά­ποιους άλ­λους Δή­μους, απα­ντή­θη­καν με επάρ­κεια τα ζη­τή­μα­τα της ενό­τη­τας που συ­γκέ­ντρω­σε δυ­νά­μεις, αλλά και του πο­λι­τι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού, με απο­τέ­λε­σμα μια σαφώς δια­κρι­τή πο­λι­τι­κή πα­ρου­σία που ξε­πέ­ρα­σε τις πα­ρεμ­βά­σεις «κα­τα­γρα­φής» για την τιμή των όπλων. Πρό­κει­ται για εμπει­ρί­ες-οδη­γούς που θα πρέ­πει να γε­νι­κευ­τούν.

Το τέλος του εκλο­γι­κού κύ­κλου του ’23, δίνει τη σκυ­τά­λη στους πραγ­μα­τι­κούς, στους μα­ζι­κούς-κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες, που είναι πιο ανα­γκαί­οι από ποτέ. Τα προ­βλή­μα­τα του αντί­πα­λου στρα­το­πέ­δου, που εμ­φα­νί­στη­καν στρε­βλά και δια­θλα­σμέ­να ακόμα και στο ξερό «γή­πε­δο» των αυ­το­διοι­κη­τι­κών εκλο­γών, θα επι­δει­νω­θούν στις δύ­σκο­λες συν­θή­κες που έρ­χο­νται. Με εμπι­στο­σύ­νη στις δυ­νά­μεις του κό­σμου και του κι­νή­μα­τος, εκεί θα πρέ­πει να στρέ­ψου­με την προ­σο­χή μας. Με ενω­τι­κή τα­κτι­κή, με ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή, με διαρ­κή προ­σπά­θεια ορ­γά­νω­σης των αντι­στά­σε­ων.

rproject.gr