Όπως πριν 33 χρόνια, καμιά συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικά σχέδια

Η με­γά­λη προ­θυ­μία της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη να συν­δρά­μει στις επι­θέ­σεις κατά των Χούθι στην Ερυ­θρά Θά­λασ­σα, προς υπο­στή­ρι­ξη ου­σια­στι­κά της ισ­ραη­λι­νής θη­ριω­δί­ας στη Γάζα και των ελ­λή­νων εφο­πλι­στών, φέρ­νει στο νου την αντί­στοι­χη προ­θυ­μία του πα­τέ­ρα Μη­τσο­τά­κη πριν 33 χρό­νια. 

Τότε που -πάλι εν μέσω φοι­τη­τι­κών και μα­θη­τι­κών κα­τα­λή­ψε­ων- η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ του Κω­στα­ντί­νου Μη­τσο­τά­κη, ενέ­πλε­κε την Ελ­λά­δα στους πο­λε­μο­κά­πη­λους τυ­χο­διω­κτι­σμούς του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού στον Περ­σι­κό Κόλπο. Επι­λο­γή που βρήκε όμως αντι­πο­λε­μι­κή αντί­στα­ση, η οποία «συ­να­ντή­θη­κε» με τους μα­ζι­κούς αγώ­νες των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της νε­ο­λαί­ας. 

Σπύρος Αντωνίου

Ύστε­ρα από απα­νω­τές εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις, τον Απρί­λιο του 1990 η Νέα Δη­μο­κρα­τία κα­τα­φέρ­νει να σχη­μα­τί­σει κυ­βέρ­νη­ση με ορια­κή πλειο­ψη­φία. Ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός σά­ρω­νε πα­γκο­σμί­ως, τα κα­θε­στώ­τα του λε­γό­με­νου «υπαρ­κτού» κα­τέρ­ρε­αν και τα ιδε­ο­λο­γή­μα­τα περί του «τέ­λους της ιστο­ρί­ας» κα­θο­δη­γού­σαν την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή. Ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, πε­ρι­κο­πές μι­σθών, κοι­νω­νι­κών πα­ρο­χών και κάθε εί­δους «προ­νο­μί­ου» της Με­τα­πο­λί­τευ­σης απο­τε­λούν τη βα­σι­κή κα­τεύ­θυν­ση.

Στο γε­ω­πο­λι­τι­κό πεδίο, ο Κων. Μη­τσο­τά­κης προ­ω­θεί την πλήρη ταύ­τι­ση με τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, δια­τη­ρώ­ντας άλ­λω­στε και άρι­στες σχέ­σεις με την οι­κο­γέ­νεια Μπους. Εναρ­κτή­ρια πράξη για τα δια­πι­στευ­τή­ρια της νέας ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης ήταν η ανα­γνώ­ρι­ση του κρά­τους-δο­λο­φό­νου του Ισ­ρα­ήλ, την άνοι­ξη του 1990, με την πρώτη πε­ρί­ο­δο της Ιντι­φά­ντα ακόμα ενερ­γή (1987-93).

Τον Αύ­γου­στο του 1990, με το ξε­κί­νη­μα των στρα­τιω­τι­κών προ­ε­τοι­μα­σιών για τον  πρώτο πό­λε­μο του Κόλ­που, η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη απο­δέ­χτη­κε τη συμ­με­το­χή της στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή εξόρ­μη­ση, με τη Φρε­γά­τα «Λή­μνος» να ανα­χω­ρεί τον Σε­πτέμ­βρη για την Ερυ­θρά Θά­λασ­σα και να παίρ­νει μέρος στην επι­χεί­ρη­ση «Ασπί­δα της Ερή­μου» (όπως θα ονο­μά­ζε­ται και η τω­ρι­νή επι­χεί­ρη­ση της ΕΕ στην πε­ριο­χή…«Ασπί­δες») ως τις 5 Νο­εμ­βρί­ου 1990, όταν και τη θέση της πήρε η φρε­γά­τα «Έλλη». Οι μη­τέ­ρες των ναυ­τών διορ­γα­νώ­νουν συ­γκέ­ντρω­ση δια­μαρ­τυ­ρί­ας στο Ναύ­σταθ­μο της Σα­λα­μί­νας, με σύν­θη­μα «Όχι το Λή­μνος στον Περ­σι­κό».

Η σκυ­τά­λη των αντι­δρα­στι­κών με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων περ­νά­ει στην εκ­παί­δευ­ση. Το φθι­νό­πω­ρο του 1990, ο υπουρ­γός Παι­δεί­ας Βα­σί­λης Κο­ντο­γιαν­νό­που­λος προ­ω­θεί πο­λυ­νο­μο­σχέ­διο που προ­έ­βλε­πε με­τα­ξύ άλλων τη λει­τουρ­γία ιδιω­τι­κών ΑΕΙ. Η απά­ντη­ση ήταν ένα σα­ρω­τι­κό κύμα κα­τα­λή­ψε­ων που απλώ­θη­κε από τα πα­νε­πι­στή­μια στα σχο­λεία.

Μά­ταια η κυ­βέρ­νη­ση πο­ντά­ρει στην εκτό­νω­ση, λόγω γιορ­τών. Από τις 7 Γε­νά­ρη, το σχέ­διο κρά­τους και πα­ρα­κρά­τους μπαί­νει σε εφαρ­μο­γή, θυ­μί­ζο­ντας τις χει­ρό­τε­ρες μέρες της με­τεμ­φυ­λια­κής Δε­ξιάς. Απο­τέ­λε­σμα της επι­χεί­ρη­σης «δυ­να­μι­κής ανα­κα­τά­λη­ψης» των σχο­λεί­ων από τα ακρο­δε­ξιά πρω­το­πα­λί­κα­ρα της ΝΔ, ήταν και η δο­λο­φο­νία του αγω­νι­στή κα­θη­γη­τή Νίκου Τε­μπο­νέ­ρα. Τις επό­με­νες μέρες και νύ­χτες η Πάτρα και η Αθήνα κυ­ριο­λε­κτι­κά φλέ­γο­νται. Ο Κο­ντο­γιαν­νό­που­λος πα­ραι­τεί­ται και υπουρ­γός Παι­δεί­ας ανα­λαμ­βά­νει ο Γ. Σου­φλιάς, ανα­κοι­νώ­νο­ντας «διά­λο­γο από μη­δε­νι­κή βάση». Τα τότε κυ­βερ­νη­τι­κά σχέ­δια για τη δη­μό­σια εκ­παί­δευ­ση θα μεί­νουν στο συρ­τά­ρι.

Πό­λε­μος του Κόλ­που

Η νέα ημε­ρο­μη­νία ανα­χώ­ρη­σης της φρε­γά­τας «Λή­μνος» για τον Περ­σι­κό, στις 9 Γε­νά­ρη του 1991, συ­μπί­πτει με την ημέρα που πραγ­μα­το­ποιού­νται με­γά­λα συλ­λα­λη­τή­ρια, για τη δο­λο­φο­νία Τε­μπο­νέ­ρα. Την ίδια μέρα θα γίνει και αντι­πο­λε­μι­κή συ­γκέ­ντρω­ση στο Ναύ­σταθ­μο της Σα­λα­μί­νας, με πρω­το­βου­λία της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής αρι­στε­ράς. Με επι­στο­λή τους στον Τύπο, οι μη­τέ­ρες των ναυ­τών προ­σπα­θούν να απο­τρέ­ψουν και πάλι την απο­στο­λή: «Ζη­τά­με από την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση να μη φύγει το Λή­μνος για τον Περ­σι­κό». Στις 10 Γε­νά­ρη οι δια­δη­λω­τές στην Αθήνα ξε­περ­νούν τους 100.000 και στή­νο­νται οδο­φράγ­μα­τα. Τα χη­μι­κά της ΕΛΑΣ πέ­φτουν μέσα στο κα­τά­στη­μα «Μα­ρού­σης» με απο­τέ­λε­σμα να καούν 4 άν­θρω­ποι.

Λίγες μέρες μετά, η Ελ­λά­δα και όλος ο πλα­νή­της ξυ­πνούν με τα πλάνα νυ­χτε­ρι­νής λήψης του CNN και την αμε­ρι­κα­νι­κή-ΝΑ­ΤΟϊ­κή επι­χεί­ρη­ση, που έμει­νε γνω­στή ως «κα­ται­γί­δα της ερή­μου». Τα ξη­με­ρώ­μα­τα της 17ης Γε­νά­ρη 1991, η Βα­γδά­τη βομ­βαρ­δι­ζό­ταν με πυ­ραύ­λους «Τό­μα­χο­ουκ». Ακο­λού­θη­σαν συ­νε­χείς επι­δρο­μές πο­λε­μι­κών αε­ρο­σκα­φών, που βομ­βάρ­δι­σαν αε­ρο­δρό­μια και λοι­πές υπο­δο­μές του Ιράκ. Είχε ξε­κι­νή­σει ο πρώ­τος πό­λε­μος του Κόλ­που, έχο­ντας ως αφορ­μή την ει­σβο­λή ιρα­κι­νών στρα­τευ­μά­των στο Κου­βέιτ τον Αύ­γου­στο του 1990. Ήταν ο πό­λε­μος που αντι­προ­σώ­πευε την εποχή της πα­γκό­σμιας κυ­ριαρ­χί­ας του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, όπως αυτή είχε δια­μορ­φω­θεί από το 1989 και έπει­τα. Και σε αυτή την εποχή των και­νούρ­γιων «διευ­θε­τή­σε­ων», ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός διεκ­δι­κού­σε ανα­βαθ­μι­σμέ­νο ρόλο στη Μέση Ανα­το­λή και στα Βαλ­κά­νια.

Μετά τον θά­να­το που σκόρ­πι­σαν οι ενα­έ­ριες επι­θέ­σεις ήλθε η σειρά των χερ­σαί­ων επι­χει­ρή­σε­ων για την ανα­κα­τά­λη­ψη του Κου­βέιτ. Δι­ήρ­κε­σαν μόλις 100 ώρες (24 -27/2/1991), δείγ­μα της αμε­ρι­κα­νι­κής υπε­ρο­πλί­ας. Οι ΗΠΑ προ­τί­μη­σαν να αφή­σουν την εξου­σία στον Σα­ντάμ, χωρίς να πά­ρουν το ρίσκο να προ­χω­ρή­σουν σε κα­το­χή, επι­λο­γή που θα υλο­ποι­η­θεί τε­λι­κά το 2003, με τον «ένο­πλο εκ­δη­µο­κρα­τι­σµό» του Ιράκ να απο­τυγ­χά­νει πα­τα­γω­δώς.

Στα αντι­πο­λε­μι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια στις 17 και 24/1, ενά­ντια στον πό­λε­μο και την ελ­λη­νι­κή συμ­με­το­χή, μαζί με τις μη­τέ­ρες των ναυ­τών από τις φρε­γά­τες «Έλλη» και «Λή­μνος», συμ­με­τέ­χουν και τα μπλοκ των κα­τα­λη­ψιών. Το «να μη φύ­γουν οι φρε­γά­τες» γί­νε­ται μέρος των μα­θη­τι­κών αι­τη­μά­των στις κα­τα­λή­ψεις. Στις κα­τει­λημ­μέ­νες σχο­λές ορ­γα­νώ­νο­νται εκ­δη­λώ­σεις ενά­ντια στον πό­λε­μο με τη συμ­με­το­χή αντιρ­ρη­σιών συ­νεί­δη­σης. Η ίδια κυ­βέρ­νη­ση που δο­λο­φο­νεί αγω­νι­στές, συμ­με­τέ­χει στη σφαγή γυ­ναι­κό­παι­δων στο Ιράκ. Το «κάτω η κυ­βέρ­νη­ση των δο­λο­φό­νων», γί­νε­ται κα­θο­λι­κό αί­τη­μα του μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος.

Ήταν η αρχή του τέ­λους της ανάλ­γη­της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη. Η κυ­βέρ­νη­ση της Δε­ξιάς, θα πέσει τε­λι­κά δύο χρό­νια αρ­γό­τε­ρα, κάτω από το βάρος των ερ­γα­τι­κών αγώ­νων, με απο­κο­ρύ­φω­μα τη 18μη­νη απερ­γία της ΕΑΣ (οδη­γοί και ερ­γα­ζό­με­νοι στα λε­ω­φο­ρεία Αθή­νας-Πει­ραιά), ενά­ντια στην ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του κρα­τι­κού φορέα αστι­κών συ­γκοι­νω­νιών. Αλλά και η αντι­πο­λε­μι­κή αντίρ­ρη­ση, μαζί με τον ξε­ση­κω­μό της νε­ο­λαί­ας, είχαν προ­κα­λέ­σει μια σο­βα­ρή ρωγμή στην ει­κό­να πο­λι­τι­κής υπε­ρο­χής του  βρι­κό­λα­κα Μη­τσο­τά­κη, με το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα «ζα­λι­σμέ­νο» από τα απα­νω­τά σκάν­δα­λα και τον ενιαίο ΣΥ­ΝΑ­ΣΠΙ­ΣΜΟ (με τη συμ­με­το­χή του ΚΚΕ) σε εσω­κομ­μα­τι­κή ανα­τα­ρα­χή. Την ίδια στιγ­μή, η ακρο­δε­ξιά πτέ­ρυ­γα Σα­μα­ρά, φλέρ­τα­ρε με την κα­τά­λη­ψη της Β. Μα­κε­δο­νί­ας.

Σε αυτή την πα­ρά­δο­ση έχου­με σή­με­ρα να «πα­τή­σου­με». Με ένα μα­ζι­κό αντι­πο­λε­μι­κό κί­νη­μα που θα απαι­τεί να στα­μα­τή­σει η ελ­λη­νι­κή εμπλο­κή στο πλευ­ρό των ΗΠΑ-ΝΑ­ΤΟ και Ισ­ρα­ήλ και η προ­ά­σπι­ση των εφο­πλι­στι­κών συμ­φε­ρό­ντων στην Μέση Ανα­το­λή, όταν τα νο­σο­κο­μεία κα­ταρ­ρέ­ουν. Λεφτά για τη δη­μό­σια Παι­δεία- όχι στη σπα­τά­λη των εξο­πλι­σμών. Καμία φρε­γά­τα στην Ερυ­θρά Θά­λασ­σα, να κλεί­σουν οι βά­σεις και να δια­κο­πεί κάθε στρα­τιω­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή συ­νερ­γα­σία με το Ισ­ρα­ήλ, ως πράξη αλ­λη­λεγ­γύ­ης στον πα­λαι­στι­νια­κό λαό. Αι­τή­μα­τα που χρειά­ζε­ται να εν­σω­μα­τω­θούν στις διεκ­δι­κή­σεις των σω­μα­τεί­ων, στις κα­τα­λή­ψεις των σχο­λών και των σχο­λεί­ων, απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση της ακρί­βειας, των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και του μι­λι­τα­ρι­σμού.

https://rproject.gr/article/opos-prin-33-hronia-kamia-symmetohi-se-imperialistika-shedia