Μέσα από την πολιτική σύγχυση και αμηχανία που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία μπορεί να αναφυεί κάτι καινούργιο και ελπιδοφόρο, υπό μερικές βέβαια προϋποθέσεις, με κυριότερη αυτή της ύπαρξης του ανθρώπου-πολίτη. Μόνο το χάος μπορεί να γεννήσει καινούργια αστέρια, καινούργιους γαλαξίες, παράλληλα ακόμη σύμπαντα, αναρίθμητα. Οι ηγέτες της κοινοβουλευτικής Αριστεράς περί άλλα βέβαια τυρβάζουν· και είναι ικανοποιημένοι με αυτά τα άλλα, αφού είναι συνέχεια στη δημοσιότητα και στον πορισμό αμοιβών από τις θέσεις εξουσίας, που κατέλαβαν και τις διατηρούν ασφαλώς.
Γιώργος Σταματόπουλος
Θαυμάσια ευκαιρία για αναστοχασμό και επαναδιαπραγμάτευση της οντότητάς μας, με τον εσωτερικό μας κόσμο και την παιδεία μας, με τις ιδεολογίες και βεβαιότητές μας, με τα «πιστεύω» μας και τις απολυτότητές μας, έλεγαν παλιότεροι στοχαστές – αλλά ποιος να τους ακούσει;
Το κοινοβουλευτικό σύστημα παραμένει ανέγγιχτο εντούτοις και μέσα σε αυτό είναι υποχρεωμένοι οι πολιτικοί να απλώσουν τις προτάσεις τους και τα καινοφανή τους δόγματα περί σωτηρίας της χώρας. Υπάρχει όμως χώρος για ανάπτυξη νέων μορφών αυτοοργάνωσης κυρίως και οικονομικής ανάπτυξης, τοπικής είτε περιφερειακής, ανθρώπινης με άλλα λόγια; Υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις κυρίως για το ελάχιστο εισόδημα αλλά και για πλαφόν στα ασύμμετρα, ογκώδη κέρδη των επιχειρήσεων. Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους κοινοβουλευτικούς, οι οποίοι εμφανίζονται τελείως ανίδεοι και απροβλημάτιστοι για το πώς θα μπορούσε να εξακτινωθεί η εξουσία έτσι ώστε να πάψει να είναι ο «θεός» των ανθρώπων-υπηκόων και να υπηρετεί τοπικά, λαϊκά πάντα, συμφέροντα. Ακούει κανείς; Αδιάφορη ερώτηση.
Πάντως, δεν είναι συνετό να το βάλουμε κάτω εμείς οι απλοί ψηφοφόροι. Μπορεί όλα αυτά τα εναλλακτικά σχήματα διακυβέρνησης να φαίνονται ουτοπικά, εκτός πραγματικότητας δηλαδή, δεν παύουν εντούτοις να αποτελούν ένα έναυσμα διαφορετικής προσέγγισης της πολιτικής, μία αρχή ενός νεοπαγούς πολιτικού διαλόγου. Οφείλει να απομακρυνθεί η απαισιοδοξία, ότι, τάχα, όλα τέλειωσαν και ότι μια ζωή θα κυβερνά η αντιπαθέστατη παράταξη της Δεξιάς, υπεύθυνης για πολλά δεινά του τόπου, είναι αλήθεια. Ισως να είναι και η μόνη υπεύθυνη για την πορεία της χώρας εδώ και διακόσια τουλάχιστον χρόνια.
Ζυμώσεις γίνονται έστω και από παλαιοκομματικούς και ατελείς [ανεπαρκείς] πολιτικούς της κεντροαριστερής [τρομάρα μας] παράταξης. Ας δούμε –για να μην τρελαθούμε– όλο αυτό το μπάχαλο σαν μια νέα αρχή. Οτι θα συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε μόνοι στον κόσμο [της εξουσίας] και ότι θα γίνουμε πιο πολιτικοί, πιο άνθρωποι, πιο αντεξουσιαστές, έστω κατ’ ολίγον. Οταν οι πολιτικοί αγνοούν τον Θουκυδίδη, τους αναγεννησιακούς στοχαστές και τους διανοητές του Διαφωτισμού, ε, δεν υπάρχει ελπίς [στην Ελλάδα ζει;], αλλά παρά ταύτα η νέα μορφή επικοινωνίας με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο αλλόφρων κι αν είναι, δεν παύει να είναι οιονεί δημοκρατική. {Ολοι εκφράζονται.}
ΛΙΑΓΚΑΣ: Η συγγνώμη του δεν γίνεται αποδεκτή από κανέναν εχέφρονα. Το όνειδος αυτό της δημοσιογραφίας δεν μπορεί να διασώσει ή να αποκρύψει το ελαφρό του, το αρρωστημένο του επίπεδο – την κενότητά του, την ολιγότητά του.
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/449660_haos-ki-o-liagkas
