Πραγματοποιήθηκε, πριν από λίγες μέρες, η εκδήλωση του Ιδρύματος Τσίπρα, η οποία είχε τη φιλοδοξία να απαντήσει στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία.
Ως καμβάς για την εκτύλιξη του προβληματισμού αξιοποιήθηκαν στοιχεία του ΚΕΠΕ και της Metron Analysis, τα οποία παρουσίασαν τη δεινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η κοινωνική πλειοψηφία. Για να λαϊκίσω λίγο, νομίζω έχει αξία να σημειωθεί ότι όσοι έλαβαν τον λόγο στην εν λόγω εκδήλωση δεν βιώνουν ούτε από απόσταση αυτή τη δεινή θέση. Υποθέτω πως επιλέχθηκαν, επειδή παρέχουν εχέγγυα της απαραίτητης αποστασιοποίησης, που επιτρέπει την καθαρή ματιά και την επιστημονική ουδετερότητα. Αλλωστε, είναι τόσο συχνή πρακτική, ακόμη και για την Αριστερά, να μιλούν οι ειδήμονες -σχετικά με τα ζητήματα της φτώχειας- ευκατάστατοι στη θέση των αναξιοπαθούντων, που έχει πάψει να κάνει εντύπωση. Ας είναι!
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα ταξικά επουσιώδη, για να πάμε στα ταξικά ουσιώδη.
Σύμφωνα με τις έρευνες, περίπου τα δύο τρίτα της κοινωνίας βιώνουν χειροτέρευση των καταναλωτικών τους δυνατοτήτων, της ζωής τους ευρύτερα. Ο μισθός φτάνει ίσα ίσα ή τελειώνει πολύ πριν από την 30ή του μήνα.
Θα πει κάποιος: Υπάρχει κάτι που δεν ξέραμε σε αυτά; Αξιζε, αλήθεια, να πληρωθούν ερευνητές για να τα «ανακαλύψουν»;
Οχι, δεν άξιζε. Ο κόσμος τα ξέρει πολύ καλύτερα από ό,τι ο καλύτερος ερευνητής μπορεί να βεβαιώσει. Η επίκληση των ειδικών, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι απλή μανιέρα.
Εστω κι έτσι, όμως. Εστω κι αν δεν μάθαμε τίποτε καινούργιο, από την άποψη της τεκμηρίωσης, δεν διατυπώθηκαν προτάσεις υπέρβασης της οικτρής κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε έξι χρόνια αφότου η κυβέρνηση Τσίπρα μάς έβγαλε από τα μνημόνια;
Ούτε αυτό συνέβη.
Ο κ. Τσίπρας μάς εξήγησε ότι αυτό που απαιτείται είναι ένας νέος «εθνικός» στόχος, αντίστοιχος με την ένταξη στην ΕΟΚ στα ’70s και την ένταξη στην ευρωζώνη στα ’90s! Στα βήματα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Κώστα Σημίτη, να χτίσουμε μια νέα Ελλάδα. Ως γνωστόν, οι επιλογές αυτές ήταν ταξικά ουδέτερες ως «εθνικές» – είναι λογικό, λοιπόν, να θεωρούνται συμβατές με μια «αριστερή» πολιτική. Για να το πούμε κι αλλιώς, «χρειάζεται ένα μεγάλο αναπτυξιακό σοκ, εφάμιλλο των αντίστοιχων της περιόδου Τρικούπη και Βενιζέλου, για να μη χάσουμε οριστικά το τρένο της σύγκλισης».
Για να πετύχουμε αυτόν τον εθνικό στόχο, πρέπει να κάνουμε τέσσερα πράγματα: να σταματήσουμε να σπαταλάμε τις ευκαιρίες που μας δίνονται -βλέπε Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας-, να φέρουμε εις πέρας μια βαθιά μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης, να υλοποιήσουμε μια μεγάλη μεταρρυθμιστική προσπάθεια στο σύνολο των θεσμών και να εκπονήσουμε ένα μεγάλο εθνικό σχέδιο επενδύσεων στο ανθρώπινο κεφάλαιο, στις υποδομές, την πράσινη μετάβαση, την Υγεία.
Αναρωτιέμαι αν είμαι ο μόνος που δεν κατάλαβε τίποτε. Αν, δηλαδή, είμαι ο μόνος που προβληματίστηκε, χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα, σχετικά με το τι σημαίνουν τα προηγούμενα.
Δεν είναι όλα αυτά προφανείς γενικότητες;
Ακόμη περισσότερο, υπάρχει οτιδήποτε, σε αυτές τις «προτάσεις», που δεν θα ήταν αποδεκτό ως «στόχος» από τον Μητσοτάκη ή τη Διαμαντοπούλου; Εκατό χρόνια αυτά λένε οι άνθρωποι.
Μπορεί να αδικώ τον κ. Τσίπρα. Ισως μου διαφεύγει κάτι πολύ σημαντικό και τόσο εμβριθές, που απαιτεί ιδιαίτερη ειδημοσύνη. Ισως.
Ισως πάλι και όχι.
Ενισχυτικό αυτού είναι το γεγονός, νομίζω, πως ο κ. Τσίπρας, στην αναπτυξιακή του πρόταση, δεν βρήκε τίποτε να πει για την αναδιανομή, τη φορολογική δικαιοσύνη, τη μείωση των κερδών, που βρίσκονται στη βάση του πληθωρισμού, που απελπίζει τον κόσμο. Τίποτε, απολύτως!
Υποψιάζομαι ότι αυτό οφείλεται στο ότι θα πρέπει πρώτα «να αυξηθεί η πίτα» και μετά να αρχίσουμε να βγάζουμε τον μήνα. Αλλωστε, ο Τρικούπης, ο Βενιζέλος, ο Καραμανλής και ο Σημίτης έχουν δείξει τον δρόμο!
Είναι και μαρξιστικό: πρώτα η παραγωγή, έπειτα η διανομή.
Αρκετά, όμως, με τον σαρκασμό.
Περιστατικά όπως αυτό της εκδήλωσης δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά, γενικότερα.
Η ενιαία κατεύθυνση είναι, πλέον, παρούσα όχι μόνο στην πράξη, ως «δεν υπάρχει εναλλακτική», αλλά και στις διακηρύξεις, στις «προτάσεις», στα καλέσματα για «αλλαγή πορείας». Η μονοδοξία είναι εκπληκτική, πραγματικά.
Ο κ. Τσίπρας, αλλά και οι «τρεις πρώην υπουργοί» δεν μας είπαν τίποτε για τίποτε.
Ιδίως, δεν μας είπαν τίποτε που να αφήνει μια μικρή, έστω, ελπίδα για τις κατώτερες τάξεις. Για την εργατική τάξη, τη χειμαζόμενη νεολαία, στη μεγάλη της πλειονότητα.
Αυτή η τιποτολογία έχει, νομίζω, έντονο ταξικό χρώμα.
Οι συνομιλήσαντες στο Ινστιτούτο ανήκουν σε άλλη τάξη από αυτούς που δεν βγάζουν τον μήνα.
* Από τις εκδόσεις Τόπος, κυκλοφορεί το βιβλίο του Χρήστου Λάσκου «Να ξαναμιλήσουμε για την εκμετάλλευση: Απλοϊκά μαθήματα πολιτικής οικονομίας».
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/451863_hreiazetai-allagi-poreias
Σχόλια (0)