Πολλή κουβέντα γίνεται για την ανάγκη απαλλαγής από το καθεστώς Μητσοτάκη. Τόσο ο κ. Φάμελλος όσο και ο κ. Χαρίτσης θεωρούν απαραίτητη τη συστράτευση της προοδευτικής (;) αντιπολίτευσης. Ακόμα και η πλειοψηφία, στην πρόσφατη συνεδρίαση της Κ.Ε. της ΝΕΑΡ, δεν διαφωνεί επί της ουσίας. Η αναγκαία συμπερίληψη, π.χ., του ΠΑΣΟΚ, σε αυτό το εγχείρημα θεωρείται δεδομένη. Το γεγονός πως ο κ. Ανδρουλάκης δεν δείχνει να ενδιαφέρεται δεν αλλάζει την «ανάλυση». Ας πάμε στην ουσία. Εχει λογική να καλεί η Αριστερά σε συστράτευση το ΠΑΣΟΚ; Εχει νόημα οποιαδήποτε πρόταση περί «Λαϊκού Μετώπου» –ακόμα και αν αγνοήσουμε τον στρατηγικά παρωχημένο χαρακτήρα του– που συμπεριλαμβάνει το κόμμα του κ. Ανδρουλάκη και της κ. Διαμαντοπούλου; Είναι δυνατή η υπεράσπιση ενός στοιχειωδώς αντι-νεοφιλελεύθερου προγράμματος από το ΠΑΣΟΚ;
Χρήστος Λάσκος
Η απάντηση, νομίζω, είναι προφανής. Τόσο που η αντίληψη των επιγόνων της πρώην κυβερνώσας να είναι σχεδόν διασκεδαστική. Το κόμμα του κ. Σημίτη, που θεμελίωσε τον έμπρακτο νεοφιλελευθερισμό στην Ελλάδα, που προώθησε το μεγαλύτερο μέρος των ιδιωτικοποιήσεων, που έκανε σύνθημά του την απασχολησιμότητα απέναντι στην εργασία, που διαφήμιζε διά στόματος του ίδιου του ίδιου του κ. Σημίτη το υγιέστατο Χρηματιστήριο, που μας έβαλε στο ευρώ αφήνοντας τον μαϊντανό να πάει από τις 50 δραχμές στα 50 cents, απλώς τετραπλασιάζοντας την τιμή του, υπήρξε, ίσως, η πιο συστημική δύναμη στη μεταπολιτευτική ιστορία. Οσο και αν ο κ. Μητσοτάκης, λοιπόν, είναι σημείο και τέρας, σε ό,τι αφορά τον εφαρμοσμένο νεοφιλελευθερισμό, είχε δικομματικούς προδρόμους.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν αρνείται ούτε μια σειρά των τότε πεπραγμένων. Είναι μέσα στην περηφάνια. Αλλωστε, αν η δεύτερη κυβέρνηση του κ. Τσίπρα μάς κράτησε στο ευρώ, προσφέροντας «εθνική υπηρεσία», ο κ. Σημίτης είναι που μας έβαλε στον σκληρό πυρήνα, τρομάρα μας, και μας έσωσε – σκεφτείτε τι θα παθαίναμε αν πέφταμε στα χέρια του Σόιμπλε, από τα οποία μας προφύλαξε το ευρώ. Οπως ήρθαν τα πράγματα, η «Κεντροαριστερά», ιδίως στη χώρα μας, έχει πολύ περισσότερα κοινά με τη Δεξιά, παρά με την Αριστερά, ακόμα και στις ευτελισμένες εκδοχές της. Δεν είναι τυχαίο ότι μερικοί από τους πιο αγριανθρωπικούς υπουργούς του κ. Μητσοτάκη υπήρξαν επιφανή στελέχη της.
Η περί ης ο λόγος έκκληση σε συστράτευση είναι προσχηματική. Ο κ. Φάμελλος επιδιώκει, μέσω αυτής, την επαναφορά του κόμματός του στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η πλειοψηφία της Κ.Ο. της ΝΕΑΡ έχει, μεταξύ άλλων, στο μυαλό της την επανεκλογή των βουλευτών της, η πλειοψηφία της Κ.Ε. της ΝΕΑΡ δεν πιστεύει στη δυνατότητα υλοποίησής της, οπότε η έκκληση συνιστά τακτικισμό – όσο και αν ένα τμήμα της, νομίζω, βλέπει γνήσια, αν και αντικειμενικά ατελέσφορα, προς τα αριστερά της.
Η συμμαχία ακραίου Κέντρου και Δεξιάς νιώθει τριξίματα στο πάτωμά της. Τα οποία, όμως, οφείλονται αποκλειστικά στις κινητοποιήσεις των απλών ανθρώπων – καθόλου στη θεσμική (sic) αντιπολίτευση. Δεν είναι τυχαίο, π.χ., πως, στη Βουλή, κανείς δεν θέτει το αίτημα για δημόσιο σιδηρόδρομο, για την άρση της ρημάδας ιδιωτικοποίησης, που έπαιξε καίριο ρόλο στο έγκλημα. Κανείς, φυσικά ούτε το ΚΚΕ το θέτει. Οι «θεσμικοί» ασχολούνται με επιτροπές, επερωτήσεις, έμπιστες «Δικαιοσύνες» και άλλα τερπνά.
Η σημαντική «Πρωτοβουλία για δημόσιο, ασφαλή και ποιοτικό σιδηρόδρομο» δεν έχει καμιά σχέση με την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση.
Σε ό,τι αφορά τις πολιτικές δυνάμεις, είναι η Ενωτική Πρωτοβουλία ΜέΡΑ25-Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά και εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις που θέτουν τα ουσιώδη, τα δομικά ζητήματα. Ενα καλό νέο είναι πως αυτές οι δυνάμεις έχουν στη νεολαία πολλαπλάσια δύναμη. Δεν φτάνει, αλλά είναι καλό.
Το ελληνικό κράτος είναι failed state, ένα αποτυχημένο κράτος. Δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε καν τη στοιχειώδη κοινωνική αναπαραγωγή. Τα Τέμπη ήταν η απόλυτη, αλλά καθόλου η μοναδική, απόδειξη. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις είναι υπόλογες γι’ αυτό. Οι επίγονοι της πρώην κυβερνώσας δεν γίνεται να στρουθοκαμηλίζουν. Οπως το έθεσε ο Χρήστος Χατζηιωσήφ, σε πρόσφατη συνέντευξη στην «Εποχή», έχουμε το άθλιο –και, ενίοτε, δολοφονικό– αυτό κράτος, «ενώ κάποιοι επαίρονται πως “κράτησαν τη χώρα όρθια”».
Ζούμε σε άγριους καιρούς. Η ελληνική Δεξιά και το ακραίο Κέντρο –όταν χρειαστεί, είμαι βέβαιος, και η Κεντροαριστερά– τραμπίζουν όλο και περισσότερο. Οι δημοσιολόγοι τους σύντομα θα επιχειρήσουν να μας πείσουν πως έχουμε κοινούς εχθρούς με τις ΗΠΑ – την Κίνα, ας πούμε. Κάποια βαρέα όπλα –ο αρχιεπίσκοπος, για παράδειγμα– εγκωμιάζουν το αμερικανικό φασισταριό και εξηγούν πως πρέπει «να ληφθώσι» τα κατάλληλα μέτρα, ώστε να μην επανέλθει η ριζοσπαστική Αριστερά! Ενώ αρχίζουν να μιλούν «για καιρούς δοξασμένους και πάλι».
Η Αριστερά πρέπει να επιτεθεί με την πρέπουσα αδιαλλαξία. Ο κόσμος στις δημοσκοπήσεις με ποσοστό πάνω από 50% λέει «Οχι» στους εξοπλισμούς – θετικό είναι μόνο το 35%.
Ο ύμνος της Διεθνούς καλεί: «Κάτω οι πόλεμοι και η πατρίδα». Κι έχει δίκιο, μ’ όλο που, όπως πάντα, όταν χρειαστεί, η αντίσταση θα είναι και πάλι αριστερή.
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/471014_ti-na-kanoyme
Σχόλια (0)