Η Δεξιά, λέει, επανακάμπτει. Ηταν αναμενόμενο. Δεξιοί και «κεντρώοι» -δηλαδή, όσοι ντρέπονται να πουν πως είναι δεξιοί- θα επέστρεφαν στην κοίτη. Απομακρύνθηκαν για λίγο, στην κορύφωση του κινήματος των Τεμπών, όταν τους έφτυνε κι ο Θεός και ήθελαν να αποφύγουν την καταισχύνη της παράταξης, αλλά επανεμφανίζονται ακμαίοι.
Ο λαός της ιδιοκτησίας και του θρησκευόμενου φιλοτομαρισμού ξέρει καλύτερα από τον εργατικό λαό το συμφέρον του. Γι’ αυτό και η Δεξιά ποτέ δεν πέφτει κάτω από το 30% και πάνω των ψηφοφόρων. Συνέβη μια φορά, τον Μάιο του 2012, πάνω στην τούρλα του Σαββάτου, όταν έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Και πάλι, όμως, τον Ιούνιο η τάξη αποκαταστάθηκε, έστω μερικώς. Ο Σαμαράς ξαναέφτασε το 30%, με τους ακροδεξιούς ΑΝ.ΕΛΛ. και τη ναζιστική Χρυσή Αυγή να καταγράφουν άλλο ένα 15%.
Χρήστος Λάσκος
Αν η Δεξιά ήταν να κριθεί με «αντικειμενικούς» όρους, ιδίως τα τελευταία είκοσι χρόνια, θα αναδεικνυόταν, μετά πολλών επαίνων, η πιο άχρηστη πολιτική δύναμη. Το 2009 ξεκουμπίστηκε, αφού φέσωσε την ελληνική οικονομία με ένα δημόσιο έλλειμμα της τάξης των 36 δισεκατομμυρίων ευρώ – το εξωφρενικό 15% του ΑΕΠ. Ξανα-ξεκουμπίστηκε, μαζί με το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου αυτήν τη φορά, το 2015, αφήνοντας άδεια ταμεία και οργανώνοντας μια προπαγάνδα οικονομικής τρομοκράτησης, που οδήγησε στην έξοδο από τη χώρα 50 δισ. ευρώ καταθέσεων. Επανήλθε, ως ευγενική προσφορά των κυβερνήσεων του κ. Τσίπρα, με αρχηγό τον Κυριάκο και ένα μάτσο απίθανων τύπων, με των οποίων την αριστεία γελούν και οι πέτρες. Και με τη γλοιώδη υποστήριξη λυσσασμένων -και, πολύ συχνά, εξωνημένων- δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών προπαγανδιστών και των μεγαλο-αφεντικών τους.
Το σύνολο των επιτευγμάτων αυτής της Δεξιάς ανήκει στην προηγούμενη κυβέρνηση. Η ρύθμιση του χρέους μέχρι το 2032, τα υποφερτά επιτόκια, το τεράστιο μαξιλάρι, είναι όλα «προσφορά» της οικονομικής διακυβέρνησης του Τσακαλώτου. Αν έμενε στους δεξιούς και τους φερέλπιδες ακροκεντρώους, ούτε αυτά θα είχαν καταφέρει. Η Δεξιά, αλλά και το ΠΑΣΟΚ, από τη διαχείριση της κρίσης δεν έχουν να επικαλεστούν ούτε τεχνοκρατική επάρκεια – για να επιτύχουν, έστω, τους μισούς από τους διακηρυγμένους στόχους. Στον ΣΥΡΙΖΑ άφησαν 30% ανεργία, 25% απώλεια εθνικού προϊόντος, 40% μείωση διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων.
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που τους δίνει την ηγεμονία;
Είναι, σίγουρα, ο βίος και η πολιτεία των κυβερνήσεων του κ. Τσίπρα. Οι οποίες, δυστυχώς, το μόνο στο οποίο αρίστευσαν, ήταν η άψογη εφαρμογή των μνημονιακών επιταγών. Ο κ. Τσίπρας έκανε σημαία τη «συνέχεια του κράτους» και το «εθνικό συμφέρον» και ξέχασε την αριστερή αλφαβήτα, που επιμένει πως θεμελιώδης διάσταση της επίκλησης του εθνικού συμφέροντος είναι η απόκρυψη του ταξικού του περιεχομένου. «Μιλάνε για του έθνους ξανά την τιμή», που έλεγε και μια παλαιοκομμουνιστική ψυχή, ονόματι Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Το κυριότερο, όμως, είναι αυτό που ήδη επισήμανα.
Η Δεξιά στηρίζεται ανεπιφύλακτα από το μεγάλο κεφάλαιο, πράγμα που της εξασφαλίζει απεριόριστους οικονομικούς και επικοινωνιακούς όρους.
Εξίσου, όμως, καθοριστικό είναι το γεγονός πως η Δεξιά εκπροσωπεί συνολικά τον λαό της ιδιοκτησίας, εκπροσωπεί την ίδια την ιδέα της ιδιοκτησίας, ως πρωταρχικής αξίας. Εδώ, ακόμη και το μικρό αφεντικό ή ο μικρομεσαίος «κάτοχος» και «μεριστής» -που, ίσως, περισσότερο από τους μεγάλους παίκτες ανησυχούν για το έχειν τους- στρατεύεται ολόψυχα. Βάζει το μαχαίρι στα δόντια. Η εξασφάλιση από τη Δεξιά ότι τα εργασιακά δικαιώματα θα είναι ανύπαρκτα, ότι κανείς δεν θα ελέγχει πως οι υπερωρίες δεν πληρώνονται, ότι οι μισθοί θα είναι οι χειρότεροι στην Ε.Ε., ότι τα ενοίκια θα είναι στον Θεό -απορροφώντας το 35% του εργατικού εισοδήματος!-, ότι κανείς δεν θα ενοχλήσει τις γεωργικές και τουριστικές Μανωλάδες, ότι οι εργοδοτικές συμπεριφορές τύπου Greek Mafia θα ανθούν ανενόχλητες, ότι η φοροδιαφυγή και η φοροκλοπή θα κάνουν πάρτι διαμορφώνει ένα πανίσχυρο κοινωνικό μπλοκ.
Πρόσφατα, στα «Νέα» δημοσιεύτηκε μια ανάλυση των δημοσκοπήσεων των τελευταίων μηνών, από όπου προέκυπτε πως η Ν.Δ. παίρνει σαραντάρια στους εν γένει ιδιοκτήτες, αλλά μόλις 15% στους μισθωτούς και 10% στους νέους – τη μερίδα της εργατικής τάξης την οποία εκμεταλλεύονται περισσότερο σήμερα.
Η δουλειά που πρέπει να κάνει η Αριστερά, λοιπόν, είναι φανερή. Να επιδιώξει τη συγκρότηση του αντίπαλου μπλοκ.
Ταξική αδιαλλαξία, μακριά από «μεσαίους», προοδευτικά (!) Κέντρα και πράσινα άλογα. Να δείχνουμε τον καπιταλισμό, να δείχνουμε τα αφεντικά -μεγάλα και μικρά-, να επιμένουμε πως δεν υπάρχουν συναινετικές λύσεις. Να αρχίσουμε να απαντάμε στην ταξική επίθεση που δεχόμαστε.
Να αναφερόμαστε πληθωριστικά στην εργατική τάξη. Να κόψουμε τις «ηγεμονίες», για να οργανώσουμε τις αντι-ηγεμονίες.
Και να μιλάμε όλο και περισσότερο για σοσιαλισμό και για κομμουνισμό. Να λέμε ποιο είναι αυτό που επιδιώκουμε: μια κοινωνία αταξική, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση θα έχουν εκλείψει, μια κοινωνία όπου η ελευθερία της καθεμιάς θα είναι όρος για την ελευθερία όλων – πρώτα της καθεμιάς, μετά όλων.
Σχόλια (0)