Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κλιμακώνει τις προκλήσεις

Πρέπει και μπορούμε να τους ανατρέψουμε

Παρά τις αγω­νιώ­δεις προ­σπά­θειες να φι­λο­τε­χνή­σει την ει­κό­να ότι «ο Μη­τσο­τά­κης περ­νά­ει απο­τε­λε­σμα­τι­κά σε πο­λι­τι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση», η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ εξα­κο­λου­θεί να βρί­σκε­ται κάτω από με­γά­λες πιέ­σεις, που δο­κι­μά­ζουν ήδη την αντο­χή και τη συ­νο­χή της και θα την δο­κι­μά­σουν πε­ρισ­σό­τε­ρο στο άμεσο μέλ­λον. 

Μαρία Μπόλαρη

Υπάρ­χει βα­θύ­τε­ρο, «στρα­τη­γι­κό», πρό­βλη­μα. Ακόμα και στον συ­στη­μι­κό Τύπο αντα­να­κλώ­νται οι προ­βλη­μα­τι­σμοί σχε­τι­κά με τις ανά­γκες ενός ευ­ρύ­τε­ρου επα­να­προ­σα­να­το­λι­σμού του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού.

Στο εσω­τε­ρι­κό μέ­τω­πο πλη­θαί­νουν τα ερω­τη­μα­τι­κά για το εάν και κατά πόσο μια οι­κο­νο­μι­κή «ανά­πτυ­ξη» θα μπο­ρέ­σει να κρα­τή­σει ρυθ­μούς, όταν στη­ρί­ζε­ται απο­κλει­στι­κά στη λη­στεία πάνω στους μι­σθούς και τις συ­ντά­ξεις, στην καλ­πά­ζου­σα ακρί­βεια που ορ­γα­νω­μέ­να με­τα­φέ­ρει πό­ρους από το κάτω στο πάνω μέρος της κοι­νω­νί­ας, αλλά και στην υπερ­φο­ρο­λό­γη­ση που (είτε μέσω του ΦΠΑ, είτε μέσω των «πα­γω­μέ­νων» στη μνη­μο­νια­κή εποχή συ­ντε­λε­στών φο­ρο­λό­γη­σης των μι­σθω­τών) τσα­κί­ζει το ερ­γα­τι­κό και λαϊκό ει­σό­δη­μα, εξα­σφα­λί­ζο­ντας προ­σω­ρι­νά μια ρό­δι­νη ει­κό­να κρα­τι­κών εσό­δων.

Στο διε­θνή προ­σα­να­το­λι­σμό του ελ­λη­νι­κού κρά­τους είναι φα­νε­ρό ότι πλη­σιά­ζει ένα απο­φα­σι­στι­κό ση­μείο κα­μπής. Η πο­λι­τι­κή στον ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό αντα­γω­νι­σμό στη­ρι­ζό­ταν, εν πολ­λοίς, σε επι­λο­γές άλλων.

Ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά

Η Τουρ­κία είχε μπει σε δια­δι­κα­σία «απο­μό­νω­σης» από την ΕΕ, λόγω της ρα­τσι­στι­κής πο­λι­τι­κής των με­γά­λων ευ­ρω­παϊ­κών «κέ­ντρων» που δεν δέ­χο­νταν να πα­ρα­χω­ρή­σουν ίσα δι­καιώ­μα­τα στους πάνω από 10 εκα­τομ­μύ­ρια Τούρ­κους ερ­γά­τες που ζουν ή δου­λεύ­ουν στην πιο ανα­πτυγ­μέ­νη ζώνη της Ευ­ρώ­πης.

Είχε επί­σης μπει σε πίεση υπο­βάθ­μι­σης του ρόλου της στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, λόγω της όξυν­σης των τουρ­κο-ισ­ραη­λι­νών σχέ­σε­ων, αλλά και της δυ­σα­ρέ­σκειας του ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμού απέ­να­ντι στην «πο­λυ­διά­στα­τη» εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή του Ερ­ντο­γάν και τα ανοίγ­μα­τά του προς την κα­τεύ­θυν­ση της Ρω­σί­ας και της Κίνας. Οι ανα­πό­φευ­κτες γε­ω­πο­λι­τι­κές ανα­κα­τα­τά­ξεις, μετά τη «στρο­φή» Τραμπ, μετά τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για το μέλ­λον της Ου­κρα­νί­ας, και όταν η γε­νο­κτο­νι­κή πο­λι­τι­κή του Ισ­ρα­ήλ πα­ρου­σιά­ζει ανά­γλυ­φα τα με­γά­λα προ­βλή­μα­τα των προ­ο­πτι­κών στη Μέση Ανα­το­λή, κά­νουν όλη αυτή τη στρα­τη­γι­κή με­τέ­ω­ρη. Από τις πρώ­τες «ει­σα­γω­γι­κές» απο­φά­σεις, έγινε σαφές ότι το πρό­γραμ­μα ReArm Europe αφορά και την Τουρ­κία. Όχι τυ­χαία. Η στρο­φή στο μι­λι­τα­ρι­σμό δεν αφορά μόνο την πα­ρα­γω­γή όπλων, αλλά και τους στρα­τούς, την ορ­γά­νω­ση και τη διά­τα­ξή τους.

Η Τουρ­κία, μια χώρα με με­γά­λο πλη­θυ­σμό και κατά συ­νέ­πεια με­γά­λες δυ­να­τό­τη­τες επι­στρά­τευ­σης, μια χώρα με ακτές στη Μαύρη Θά­λασ­σα και σύ­νο­ρα στις πιο καυ­τές πε­ριο­χές της Μέσης Ανα­το­λής, γί­νε­ται ξανά ένα επι­θυ­μη­τό «έπα­θλο» τόσο για τους ευ­ρω­α­τλα­ντι­στές, αλλά και ει­δι­κό­τε­ρα για τις ευ­ρω­η­γε­σί­ες. Αυτός ο πα­ρά­γο­ντας πιέ­ζει για αλ­λα­γές προ­σα­να­το­λι­σμού, και μά­λι­στα ση­μα­ντι­κές. Στον Τύπο πλη­θαί­νουν οι ανα­λύ­σεις «εμπει­ρο­γνω­μό­νων» του ελ­λη­νι­κού κρά­τους –στε­λε­χών υπε­ρά­νω πάσης υπο­ψί­ας για ροπή προς το διε­θνι­σμό– που προει­δο­ποιούν ότι θα κα­τα­στεί ανα­γκαία μια στρο­φή προς τη «δια­πραγ­μά­τευ­ση» και τη «συ­νεν­νό­η­ση» με την Τουρ­κία. Μόνο που μια τέ­τοια «στρο­φή» θα πα­ρου­σιά­ζει με­γά­λες πο­λι­τι­κές δυ­σκο­λί­ες για όποιον υπο­χρε­ω­θεί να την υλο­ποι­ή­σει. Για τον Μη­τσο­τά­κη θα είναι, κυ­ριο­λε­κτι­κά, πο­ρεία σε ναρ­κο­πέ­διο. Γιατί μια τέ­τοια «στρο­φή» θα δεί­χνει με το δά­χτυ­λο ως ηλί­θιες όλες τις προη­γού­με­νες επι­λο­γές: τους πα­νά­κρι­βους εξο­πλι­σμούς, την από­λυ­τη ταύ­τι­ση με την αμε­ρι­κα­νι­κή ηγε­σία του ΝΑΤΟ, τα μο­νο­με­ρή πο­λε­μι­κά σύμ­φω­να με τη Γαλ­λία και τις ΗΠΑ με στόχο την «κυ­ριαρ­χία» στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, και κυ­ρί­ως την ταύ­τι­ση και τον «άξονα» με το κρά­τος-χα­σά­πη του Ισ­ρα­ήλ.

Τέμπη, ΟΠΕ­ΚΕ­ΠΕ και δη­μο­σκο­πή­σεις

Αυτά τα «με­γά­λα» προ­βλή­μα­τα στρα­τη­γι­κής, έχουν την τάση να ανα­βλύ­ζουν πο­λι­τι­κά μέσα στις εξε­λί­ξεις, με τις πιο δια­φο­ρε­τι­κές αφορ­μές.

Εί­χα­με προει­δο­ποι­ή­σει ότι ήταν επί­πλα­στη μια ει­κό­να που έδει­χνε ότι η κυ­βέρ­νη­ση είχε «ξε­πε­ρά­σει τον κάβο» του εγκλή­μα­τος των Τε­μπών, αλλά και τη φουρ­τού­να που δη­μιούρ­γη­σε η τε­ρά­στια λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση της 28ης Φλε­βά­ρη. Η προ­σπά­θεια του Μη­τσο­τά­κη να δεί­ξει «ευαι­σθη­σία», αφή­νο­ντας να πέσει (αλλά στα μα­λα­κά) ο Κα­ρα­μαν­λής, απο­δει­κνύ­ε­ται τζού­φια. Σε όλες τις με­τρή­σεις της κοι­νής γνώ­μης, παρά την τε­ρά­στια κυ­βερ­νη­τι­κή επι­κοι­νω­νια­κή κα­μπά­νια, μια με­γά­λη πλειο­ψη­φία (που πε­ρι­λαμ­βά­νει ακόμα και τμήμα της εκλο­γι­κής βάσης της ΝΔ) εξα­κο­λου­θεί να πι­στεύ­ει ότι η κυ­βέρ­νη­ση κάνει ό,τι μπο­ρεί για να συ­σκο­τί­σει τις ευ­θύ­νες και όχι για να διε­λευ­κά­νει το έγκλη­μα στα Τέμπη. Το θέμα θα έχει ανα­πό­φευ­κτα συ­νέ­χειες, που πε­ρι­λαμ­βά­νουν και το με­γά­λο θέμα της ιδιο­κτη­σί­ας των σι­δη­ρο­δρό­μων στην Ελ­λά­δα. Γιατί, παρά την ψο­φο­δεή πο­λι­τι­κή όλων των αντι­πο­λι­τεύ­σε­ων στη Βουλή, το έγκλη­μα στα Τέμπη δεί­χνει την ανά­γκη ακύ­ρω­σης της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης των σι­δη­ρο­δρό­μων.

Πριν ακόμα στε­γνώ­σει το με­λά­νι των «πο­ρι­σμά­των» συ­σκό­τι­σης για τα Τέμπη, ξέ­σπα­σε το σκάν­δα­λο του ΟΠΕ­ΚΕ­ΠΕ. Στις συν­θή­κες της γε­νι­κευ­μέ­νης ακρί­βειας, τα ιλιγ­γιώ­δη ποσά της δια­φθο­ράς λει­τουρ­γούν ως με­γά­λη πρό­κλη­ση. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που αυτά δεν «τα φά­γα­νε» οι αγρό­τες εν γένει, αλλά οι κολ­λη­τοί του συ­στή­μα­τος Μη­τσο­τά­κη-ΝΔ, οι επι­χει­ρη­μα­τί­ες του αγρο­το­κτη­νο­τρο­φι­κού τομέα, που έχουν τη δυ­να­τό­τη­τα να «με­τα­κο­μί­ζουν» βο­σκο­τό­πια με­τα­ξύ Κρή­της-Θεσ­σα­λί­ας-Στε­ρε­άς κ.ο.κ. Και ταυ­τό­χρο­να, σε αντάλ­λαγ­μα, να δια­σφα­λί­ζουν ένα ση­μα­ντι­κό αριθ­μό ψήφων προς το κυ­βερ­νη­τι­κό στρα­τό­πε­δο. Οι συ­νέ­πειες πάνω στις επι­δο­τή­σεις των πραγ­μα­τι­κών αγρο­τών θα απο­τε­λέ­σουν ένα ση­μα­ντι­κό πλήγ­μα σε αυτό το δί­κτυο δια­φθο­ράς και ψη­φο­θη­ρί­ας.

Με αυτά και πολλά άλλα, στο σύ­νο­λο των δη­μο­σκο­πή­σε­ων απο­τυ­πώ­νε­ται η κα­θο­δι­κή «στα­σι­μό­τη­τα» της ΝΔ σε πο­σο­στά που απα­γο­ρεύ­ουν την αυ­το­δύ­να­μη ανα­πα­ρα­γω­γή της «κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τας» της ΝΔ. Τα πα­πα­γα­λά­κια πα­νη­γυ­ρί­ζουν γιατί, λέει, η ΝΔ προ­σεγ­γί­ζει ξανά, μετά από καιρό, πο­σο­στά της τάξης του 30% (πχ Pulse 29%, MRB 29,7% κλπ). Πρό­κει­ται για πο­λι­τι­κή λα­θρο­χει­ρία μέσω της αριθ­μη­τι­κής. Αυτά τα πο­σο­στά προ­κύ­πτουν μέσα από ανα­λο­γι­κή δια­νο­μή της, σή­με­ρα, «αδιευ­κρί­νι­στης» πρό­θε­σης ψήφου. Δίχως τις ανα­γω­γές, στις δη­λώ­σεις πραγ­μα­τι­κής πρό­θε­σης ψήφου, η ΝΔ πε­ριο­ρί­ζε­ται σε πο­σο­στά κα­τώ­τε­ρα της επί­δο­σης κρί­σης που είχε στις ευ­ρω­ε­κλο­γές και κάτω του «ορίου αι­σιο­δο­ξί­ας» του 25% (Pulse 24%, MRB 22,7% κλπ).

Και βέ­βαια, όσοι έχουν μυαλό κα­τα­νο­ούν ότι σε συν­θή­κες οργής για την κοι­νω­νι­κο-οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή, και γε­νι­κευ­μέ­νης δυ­σπι­στί­ας απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση, οι αδιευ­κρί­νι­στες ψήφοι δεν θα κα­τα­νε­μη­θούν τε­λι­κά «ανα­λο­γι­κά» προς όλα τα κόμ­μα­τα, αλλά ασύμ­με­τρα επι­φυ­λάσ­σο­ντας νέες οδυ­νη­ρές εμπει­ρί­ες στο επι­τε­λείο Μη­τσο­τά­κη. Προει­δο­ποί­η­ση γι’ αυτό είναι η ει­κό­να κα­τάρ­ρευ­σης της επιρ­ρο­ής της ΝΔ στις νε­ό­τε­ρες ηλι­κί­ες. Με 6,8% στους ψη­φο­φό­ρους 17-24 χρό­νων και μόλις 11,8% στους ψη­φο­φό­ρους 25-34 χρό­νων, η στρα­τη­γι­κή της αυ­το­δυ­να­μί­ας της ΝΔ, με την πα­ρού­σα πο­λι­τι­κή της, είναι πο­λι­τι­κά νεκρή.

Επι­θε­τι­κός «πό­λε­μος κι­νή­σε­ων»

Σε αυτήν την κα­τά­στα­ση ο Μη­τσο­τά­κης αντι­δρά με έναν επι­θε­τι­κό «πό­λε­μο κι­νή­σε­ων». Τα σχέ­δια για την κα­τάρ­γη­ση της μο­νι­μό­τη­τας των δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων, για τη με­τα­τρο­πή των ΑΕΙ σε νε­κρο­τα­φεία «νόμου και τάξης» (με προ­ο­πτι­κή την ιδιω­τι­κο­ποί­η­σή τους), για τη συ­νέ­χεια και επέ­κτα­ση των εξο­πλι­στι­κών προ­γραμ­μά­των κ.ο.κ. είναι «δη­λώ­σεις» άκαμ­πτης πο­λι­τι­κής. Έχουν ως στόχο να προ­κα­λέ­σουν τη δη­μιουρ­γία άκαμ­πτων «δί­πο­λων» στις πο­λι­τι­κές επι­λο­γές, και δι’ αυτών να εκ­βιά­σουν μα­ζι­κά τμή­μα­τα ψη­φο­φό­ρων προς την επι­στρο­φή στο μα­ντρί της ΝΔ. Με μια έν­νοια, η πο­λι­τι­κή του Μη­τσο­τά­κη πα­ρα­πέ­μπει στη Θά­τσερ και στον Ρί­γκαν, που, για να εγκαι­νιά­σουν την κυ­ριαρ­χία τους, προ­κά­λε­σαν τη συ­ντρι­βή των αν­θρα­κω­ρύ­χων στη Βρε­τα­νία και των απερ­γών της πο­λι­τι­κής αε­ρο­πο­ρί­ας στις ΗΠΑ.

Μόνο που οι, τότε, Θά­τσερ και Ρί­γκαν ήταν ανερ­χό­με­να και δυ­να­μι­κά πο­λι­τι­κά ρεύ­μα­τα, με ηγε­μο­νι­κή πλειο­ψη­φία στις κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις της Βρε­τα­νί­ας και των ΗΠΑ, ενώ  Μη­τσο­τά­κης ηγεί­ται ενός «συ­στή­μα­τος» που μπά­ζει από πα­ντού, με μια πο­λι­τι­κή που πιέ­ζε­ται προς την απο­δρο­μή. Σε αυτήν την πε­ρί­πτω­ση, η κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κή κυ­βερ­νη­τι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα μπο­ρεί να απο­δει­χθεί επι­τά­φιος για τον Μη­τσο­τά­κη και όχι και­νούρ­για αρχή.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ο Μη­τσο­τά­κης πο­ντά­ρει στην πο­λι­τι­κή κρίση της αντι­πο­λί­τευ­σης. Τα μέτρα για τα ΑΕΙ πιέ­ζουν το ΠΑΣΟΚ (που έχει μέσα στην ηγε­τι­κή του ομάδα την… Δια­μα­ντο­πού­λου) διεκ­δι­κώ­ντας ψη­φο­φό­ρους, αλλά (στην χει­ρό­τε­ρη) και ελ­πί­ζο­ντας στην προ­ώ­θη­ση των από­ψε­ων «συ­γκυ­βέρ­νη­σης», αν τα απο­τε­λέ­σμα­τα στην κάλπη επι­βε­βαιώ­σουν τις δη­μο­σκο­πή­σεις. Τα μέτρα για τη μο­νι­μό­τη­τα στο δη­μό­σιο πιέ­ζουν το ΠΑΣΟΚ αλλά και τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που, πα­ρό­τι συ­νε­χί­ζει να φα­ντα­σιώ­νε­ται ρό­λους «κυ­βερ­νώ­σας Αρι­στε­ράς», δεν έχει πλέον ούτε τις δυ­να­τό­τη­τες ούτε τα κου­ρά­για να ορ­γα­νώ­σει έναν αγώνα αντί­στοι­χο της πρό­κλη­σης.

Μόνο που η ιστο­ρία της τα­ξι­κής πάλης στην Ελ­λά­δα δι­δά­σκει ότι όποιος ταυ­τί­ζει την ικα­νό­τη­τα του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας να απα­ντή­σει σε με­τω­πι­κές προ­κλή­σεις με τις ικα­νό­τη­τες των κατά και­ρών πο­λι­τι­κών αντι­πο­λι­τεύ­σε­ων, κιν­δυ­νεύ­ει να βρε­θεί μπρο­στά σε σο­βα­ρές εκ­πλή­ξεις. Η κυ­βέρ­νη­ση πρέ­πει να ητ­τη­θεί, και μπο­ρεί να ητ­τη­θεί, και στα Πα­νε­πι­στή­μια και στο Δη­μό­σιο και στη φι­λο­πό­λε­μη και φι­λο­μι­λι­τα­ρι­στι­κή ταύ­τι­σή της με τον ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμό. Η αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη πρέ­πει να ανα­δε­χθεί σαν μια βαθιά δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή με τους «από πάνω», αλλά και σαν ένα σύμ­βο­λο ανα­γνώ­ρι­σης όλων όσων πα­λεύ­ουν για την ανα­τρο­πή αυτής της αντι­δρα­στι­κής και επι­κίν­δυ­νης κυ­βέρ­νη­σης.

https://rproject.gr/article/i-kyvernisi-mitsotaki-klimakonei-tis-prokliseis