Μετωπική επίθεση της κυβέρνησης µε όπλο τον αυταρχισµό: Στην Αριστερά είναι ο στόχος

Από το 2019 µέχρι σήµερα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει οικοδοµήσει ένα σταθερό πολιτικό προφίλ βασισµένο στον σκληρό νεοφιλελευθερισµό, τη λιτότητα, τον µιλιταρισµό —µε εξοπλιστικά προγράµµατα-µαµούθ και φιλοπόλεµη ρητορική — και, πάνω απ’ όλα, τον αυταρχισµό.

Ο τε­λευ­ταί­ος δεν είναι ούτε πα­ρε­µπί­πτων ούτε συ­γκυ­ρια­κός. Είναι ο µη­χα­νι­σµός-κλει­δί που ενερ­γο­ποιεί­ται για να επι­βλη­θεί κάθε άλλη κυ­βερ­νη­τι­κή επι­λο­γή. Από τη δια­χεί­ρι­ση της παν­δη­µί­ας µέχρι την «προ­στα­σία» επεν­δύ­σε­ων και της του­ρι­στι­κής βι­τρί­νας στο κέ­ντρο της Αθή­νας, η κα­τα­στο­λή είναι στα­θε­ρό ερ­γα­λείο του κρά­τους.

Χρήστος Σταυρακάκης

Ο αυ­ταρ­χι­σµός ως βα­σι­κή συ­νι­στώ­σα της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής

Κα­νείς και καµία δεν µπο­ρεί να αµφι­σβη­τή­σει την κε­ντρι­κό­τη­τα της επι­λο­γής του αυ­ταρ­χι­σµού από την κυ­βέρ­νη­ση. Αυτή η συ­νει­δη­το­ποί­η­ση είναι πο­λύ­τι­µη: κάθε διεκ­δί­κη­ση θα αντι­µε­τω­πί­ζε­ται µε τη ράβδο της αστυ­νο­µι­κής κα­τα­στο­λής, µε την αυ­στη­ρο­ποί­η­ση θε­σµι­κών πλαι­σί­ων και ποι­νι­κο­ποί­η­ση των αγώ­νων. Αυτή η συ­νει­δη­το­ποί­η­ση εξο­πλί­ζει µε την απα­ραί­τη­τη επι­µο­νή τα κι­νή­µα­τα και τους αν­θρώ­πους που αγω­νί­ζο­νται. Ωστό­σο, τα συ­νε­χό­µε­να χτυ­πή­µα­τα του αυ­ταρ­χι­σµού µπο­ρούν να θο­λώ­σουν τα κρι­τή­ρια για το ποιο είναι κάθε φορά το πρα­γµα­τι­κό δια­κύ­βευ­µα.

Το τε­λευ­ταίο διά­στη­µα η κυ­βέρ­νη­ση επι­χει­ρεί µε πολύ σκλη­ρό και συ­στη­µα­τι­κό τρόπο να φέρει απα­νω­τά χτυ­πή­µα­τα στους ερ­γα­ζό­µε­νους του δη­µό­σιου τοµέα (και ιδιαί­τε­ρα στην εκ­παί­δευ­ση), στα πα­νε­πι­στή­µια και στη νε­ο­λαία. Η επί­θε­ση ενορ­χη­στρώ­νε­ται και υλο­ποιεί­ται µε πρω­το­φα­νή τρόπο.

Η επί­θε­ση ενά­ντια στους εκ­παι­δευ­τι­κούς της πρω­το­βά­θµιας και δευ­τε­ρο­βά­θµιας εκ­παί­δευ­σης δεν έχει προη­γού­µε­νο. Είναι δε­κά­δες οι πε­ρι­πτώ­σεις πει­θαρ­χι­κής δί­ω­ξης ερ­γα­ζο­µέ­νων για «πα­ρά­βα­ση κα­θή­κο­ντος», σέρ­νο­ντας αν­θρώ­πους σε πο­λυ­έ­ξο­δες δι­κα­στι­κές δια­µά­χες. Οι «πα­ρα­βά­σεις κα­θή­κο­ντος» µπο­ρεί να είναι η συ­µµε­το­χή σε µία απερ­γία, η διορ­γά­νω­ση µιας σχο­λι­κής εκ­δή­λω­σης µε θέµα την αλ­λη­λεγ­γύη στον Πα­λαι­στι­νια­κό λαό ή ακόµα και µία ανάρ­τη­ση στα µέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης! Η κυ­βέρ­νη­ση έχει ενορ­χη­στρώ­σει µια βιο­µη­χα­νία διώ­ξε­ων για την τρο­µο­κρά­τη­ση των εκ­παι­δευ­τι­κών.

Αυτό που δεν είχε υπο­λο­γί­σει ήταν η σθε­να­ρή και µε διάρ­κεια αντί­στα­ση των ερ­γα­ζο­µέ­νων στο δη­µό­σιο, µε πολύ ση­µα­ντι­κό ρόλο των δα­σκά­λων και των κα­θη­γη­τών, µε την απερ­γία-απο­χή από την αξιο­λό­γη­ση. Από τη στι­γµή που η κυ­βέρ­νη­ση συ­νει­δη­το­ποί­η­σε ότι δεν µπο­ρεί να κερ­δί­σει εύ­κο­λα αυτή την πο­λι­τι­κή µάχη, στρά­φη­κε στον ωµό αυ­ταρ­χι­σµό.

Η κυ­βέρ­νη­ση έχει επι­στρα­τεύ­σει τον αυ­ταρ­χι­σµό και απέ­να­ντι στη νε­ο­λαία και ιδιαί­τε­ρα αυτή που σπου­δά­ζει στα δη­µό­σια πα­νε­πι­στή­µια. Το τε­λευ­ταίο διά­στη­µα έχει επα­νέλ­θει στο προ­σκή­νιο το θέµα «αντι­µε­τώ­πι­ση της βίας στα πα­νε­πι­στή­µια». Στη­µέ­να ρε­πορ­τάζ βίας από υπο­ψή­φιους δι­δά­κτο­ρες (!), ποι­νι­κο­ποί­η­ση της πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης και του συν­δι­κα­λι­σµού (βλέπε απα­γο­ρεύ­σεις εκ­δη­λώ­σε­ων στο ΕΜΠ, αυ­ταρ­χι­σµός και ει­σβο­λές της αστυ­νο­µί­ας στο ΑΠΘ, διώ­ξεις φοι­τη­τών-τριών στο Πο­λυ­τε­χνείο της Κρή­της), εκ­κε­νώ­σεις φοι­τη­τι­κών κα­τα­λή­ψε­ων από την αστυ­νο­µία, προ­σπα­θούν επί µα­ταίω να πε­ρι­γρά­ψουν µια ει­κό­να «βίας και ανο­µί­ας» για την οποία ευ­θύ­νε­ται το φοι­τη­τι­κό κί­νη­µα και ο συν­δι­κα­λι­σµός και η όποια πρέ­πει να πα­τα­χθεί. Έτσι, προ­τεί­νε­ται µέχρι και η απώ­λεια της φοι­τη­τι­κής ιδιό­τη­τας για 24 µήνες εάν υπάρ­ξει ποι­νι­κή δίωξη (για αφι­σο­κόλ­λη­ση;) πέρα από άλλα µέτρα όπως η ελεγ­χό­µε­νη εί­σο­δος και η αυ­ταρ­χι­κο­ποί­η­ση της εσω­τε­ρι­κής λει­τουρ­γί­ας των πα­νε­πι­στη­µί­ων.

Πο­λι­τι­κός στό­χος

Αυτό που ενο­χλεί την κυ­βέρ­νη­ση είναι η Αρι­στε­ρά και το πρα­γµα­τι­κό της ρί­ζω­µα σε µα­ζι­κούς χώ­ρους. Τα πο­σο­στά των δυ­νά­µε­ων της αρι­στε­ράς στη ΔΟΕ και την ΟΛΜΕ και πολύ µε­γα­λύ­τε­ρα από εκεί­να των εθνι­κών εκλο­γών. Αυτό δεί­χνει αφε­νός µία ση­µα­ντι­κή συ­σπεί­ρω­ση ερ­γα­ζό­µε­νων εκ­παι­δευ­τι­κών ενά­ντια στις πο­λι­τι­κές διά­λυ­σης της δη­µό­σιας παι­δεί­ας. Αφε­τέ­ρου, αυτό ανα­δει­κνύ­ει τη δυ­να­τό­τη­τα του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­µα­τος και της Αρι­στε­ράς να παίρ­νει πρω­το­βου­λί­ες για πολύ ευ­ρύ­τε­ρα ζη­τή­µα­τα. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά τα πα­ρα­δεί­γµα­τα ΕΛΜΕ που έχουν ορ­γα­νώ­σει ση­µα­ντι­κές δρά­σεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη, έχουν αντι­µε­τω­πί­σει το ρα­τσι­σµό και την ακρο­δε­ξιά υπε­ρα­σπί­ζο­ντας το δι­καί­ω­µα όλων των παι­διών (ντό­πιων, µε­τα­να­στών και προ­σφύ­γων) στη δη­µό­σια εκ­παί­δευ­ση, έχουν ανα­δεί­ξει ζη­τή­µα­τα έµφυ­λης βίας κ.ά.

Αντί­στοι­χα, ενο­χλεί το φοι­τη­τι­κό κί­νη­µα και η Αρι­στε­ρά µέσα στα πα­νε­πι­στή­µια. Εδώ και τέσ­σε­ρα χρό­νια η κυ­βερ­νη­τι­κή πα­ρά­τα­ξη έχει χάσει την πρω­το­κα­θε­δρία από την ΠΚΣ, ενώ συ­νο­λι­κά τα πο­σο­στά των δυ­νά­µε­ων της φοι­τη­τι­κής Αρι­στε­ράς είναι κοντά στο 50%, το οποίο απο­τε­λεί ένα µό­νι­µο και δια­χρο­νι­κό αγκά­θι για το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σµό. Πέρα όµως από τα εκλο­γι­κά πο­σο­στά και το φοι­τη­τι­κό κί­νη­µα έχει δια­χρο­νι­κά ανα­δεί­ξει κο­µβι­κά κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά ζη­τή­µα­τα. Αρκεί να δει κά­ποιος τις πολύ µε­γά­λες εκ­δη­λώ­σεις των φοι­τη­τι­κών συλ­λό­γων για το έγκλη­µα τα Τέµπη, ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και την προ­σπά­θεια συ­γκά­λυ­ψης από την κυ­βέρ­νη­ση, µε απο­κο­ρύ­φω­µα την εκ­δή­λω­ση που έγινε στο Πά­ντειο Πα­νε­πι­στή­µιο.

Το σχο­λείο και το πα­νε­πι­στή­µιο είναι δύο πολύ µα­ζι­κοί κοι­νω­νι­κοί χώροι µε πολύ ση­µα­ντι­κή την πα­ρέ­µβα­ση των ορ­γα­νω­µέ­νων δυ­νά­µε­ων της Αρι­στε­ράς. Και από την άλλη, σε λι­γό­τε­ρο ή πε­ρισ­σό­τε­ρο δύ­σκο­λες στι­γµές, το εκ­παι­δευ­τι­κό κί­νη­µα έχει παί­ξει ρόλο είτε πυ­ρο­δό­τη ευ­ρύ­τε­ρων διεκ­δι­κή­σε­ων (κυ­ρί­ως για το φοι­τη­τι­κό κί­νη­µα) είτε έχει απο­τε­λέ­σει ένα ισχυ­ρό στή­ρι­γµα των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων.

Η κυ­βέρ­νη­ση βλέ­πει αυτές τις µάχες, ως την προ­σπά­θεια κα­τάρ­ρι­ψης των «κά­στρων» της Αρι­στε­ράς και της «ιδε­ο­λο­γι­κής της ηγε­µο­νί­ας», όπως συχνά ανα­φέ­ρει ο γνω­στός µι­ση­τός υπουρ­γός Υγεί­ας. Αυτές οι επι­θέ­σεις στο­χεύ­ουν να τσα­κί­σουν το φρό­νη­µα, το κύρος και τις δυ­να­τό­τη­τες της Αρι­στε­ράς στους µα­ζι­κούς χώ­ρους. Και κυ­ρί­ως στο­χεύ­ει να σπά­σει την πρα­γµα­τι­κή και µα­ζι­κή σχέση της Αρι­στε­ράς µε ένα ση­µα­ντι­κό τµήµα ερ­γα­ζο­µέ­νων και νε­ο­λαί­ας.

Εάν αυτές οι µάχες χα­θούν, δε θα έχουν χάσει µόνο οι άµεσα εµπλε­κό­µε­νοι/ες αλλά θα είναι µία συ­νο­λι­κή – συλ­λο­γι­κή ήττα για την Αρι­στε­ρά και το ερ­γα­τι­κό κί­νη­µα.

Ίσως φανεί υπερ­βο­λι­κή η σύ­γκρι­ση αλλά υπάρ­χουν πολ­λές οµοιό­τη­τες ανά­µε­σα στην επί­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη στο δη­µό­σιο και τα πα­νε­πι­στή­µια µε τη µάχη που έχα­σαν οι αν­θρα­κω­ρύ­χοι στην Αγ­γλία απέ­να­ντι στη Θά­τσερ στα µέσα της δε­κα­ε­τί­ας του ‘80. Αυτή η ήττα ση­µα­το­δό­τη­σε µία ιστο­ρι­κή υπο­χώ­ρη­ση ενός πολύ ισχυ­ρού ερ­γα­τι­κού κι­νή­µα­τος και απο­τέ­λε­σε ταυ­τό­χρο­να µία εµφα­τι­κή επι­κρά­τη­ση του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σµού σε όλη την κοι­νω­νία.

Το δια­κύ­βευ­µα σή­µε­ρα είναι ανά­λο­γο. Συ­νε­πώς για να απο­κρου­στεί αυτή η επί­θε­ση στην Αρι­στε­ρά, χρειά­ζε­ται µια πλα­τιά συ­σπεί­ρω­ση δυ­νά­µε­ων που για να µπο­ρέ­σει να επι­τευ­χθεί είναι ανα­γκαίο να ανα­δει­χθεί η σο­βα­ρό­τη­τα του δια­κυ­βεύ­µα­τος. Αυτή η µάχη δεν µπο­ρεί να κερ­δη­θεί από ηρω­ι­κές και απο­φα­σι­σµέ­νες µειο­ψη­φί­ες, αλλά από την ενερ­γο­ποί­η­ση και τη µα­ζι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση αν­θρώ­πων, όχι µόνο στην εκ­παί­δευ­ση αλλά ευ­ρύ­τε­ρα στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­µα και τις δυ­νά­µεις της Αρι­στε­ράς.

https://rproject.gr/article/metopiki-epithesi-tis-kyvernisis-ue-oplo-ton-aytarhisuo-stin-aristera-einai-o-stohos