Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις έχει αρχίσει να μετριέται και η πιθανή απήχηση ενός κόμματος υπό την ηγεσία του κ. Τσίπρα. Βοηθάει σε αυτό και η ένταση της παρουσίας του – αποκλειστικά μέσω του Ιδρύματος.
Επειδή, όμως, το ερώτημα, που με απασχολεί, σε αυτό το κείμενο, είναι η Αριστερά, δεν έχει, νομίζω, νόημα να αφιερώσω πολύτιμο χώρο στον κ. Τσίπρα, ο οποίος, με κάθε επισημότητα, ανακοίνωσε πρόσφατα πως η «Νέα Εθνική Πυξίδα» του θα έχει στον σκληρό πυρήνα της την επιδίωξη του δημοκρατικού καπιταλισμού και την αναμέτρηση του «νέου πατριωτισμού» με τους διαπλεκόμενους και τους αδίκως πλούσιους. Θου κύριε…, που έψαλλε ο ιερομόναχος Ιγνάτιος.
Χρήστος Λάσκος
Ο κ. Τσίπρας, λοιπόν, αυτοεξαιρέθηκε από το τόσο συκοφαντημένο αριστεροχώρι.
Παρεμπιπτόντως, αυτή η ιστορία με τα ιδρύματα με κάνει λίγο (!) έξαλλο. Για ποιο λόγο, ένας λαός που, σε μεγάλους αριθμούς, δεν έχει εισόδημα να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες πρέπει να πληρώνει με τους φόρους του τέτοιου τύπου ιδρύματα, εργαλεία στη διάθεση ανθρώπων που τα αξιοποιούν για να υπηρετούν εν πολλοίς τη μεγαλαυχία, την αλαζονική, δηλαδή, περιαυτολογία τους.
Μήπως, όμως, είμαι «λαϊκιστής»; Ενας ακροκεντρώος θα μπορούσε και να το πει.
Ο κ. Τσίπρας, όμως, κανονικά πρέπει να δυσκολεύεται. Για όποιον θυμάται την αριστερίστικη φάση του, ένα από τα επιχειρήματα τα σχετικά με την ανάγκη χωρισμού Εκκλησίας-Κράτους ήταν πως το σωστό είναι, για την Εκκλησία τους, να πληρώνουν όσοι ακολουθούν το δόγμα. Κανένας άλλος. Κατά βασιμότατη αναλογία, τα ιδρύματα των «πρώην» ας τα πληρώνουν οι ίδιοι ή οι οπαδοί τους. Πραγματικά, εκλαμβάνω ως προσωπική πρόκληση το να εξαναγκάζομαι να δίνω έστω κι ένα σεντ για να κάνουν το κομμάτι τους ο κ. Τσίπρας, ο κ. Σαμαράς κ.λπ.
Ας επιστρέψω, όμως, στο κυρίως θέμα. Με ποια Αριστερά;
Το ΚΚΕ δεν είναι υποψήφια απάντηση, στο μέτρο που η πρόσφατη ιστορία έχει δείξει πως αποτελεί «σοβαρό» πυλώνα του συστήματος. Από τον Δεκέμβριο του 2008 μέχρι την άρνηση να συνδράμει στη μεγάλη προσπάθεια να πέσουν οι μνημονιακοί, από την απίστευτη στάση του στην πιο ταξική στιγμή της σύγχρονης ιστορίας, τον Ιούλιο του 2015, έως τη διαβεβαίωσή του πως στη δική του επανάσταση (;) «δεν θα σπάσει ούτε τζάμι» και χίλια άλλα, που νομίζω πως πηγάζουν από τον βαθιά ριζωμένο σταλινισμό του, έδωσε συστημικά διαπιστευτήρια, που δεν επιτρέπουν την ελπίδα μιας ανατρεπτικής πολιτικής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως, με τα ίδια του τα κριτήρια, την κυβερνητική προοπτική, δηλαδή, είναι τελειωμένος. Δεν είναι χρήσιμος σε κανέναν.
Η Νέα Αριστερά, αν ισχύουν οι μετρήσεις -και δύσκολο να μην ισχύουν, όταν δεκάδες δείχνουν το ίδιο πέριξ του 1%-, πνέει τα λοίσθια. Η διαρκώς επαναλαμβανόμενη διακήρυξη περηφάνιας για τα κυβερνητικά πεπραγμένα είναι, νομίζω, τμήμα της εξήγησης.
Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, με την κινηματική της δυναμική και τη νεανική της ζωντάνια, στοιχεία που δεν διαθέτουν, ούτε κατ’ ελάχιστον, οι εκπρόσωποι της κυβερνησάσης, είναι μέρος της λύσης. Ο εγγενής σεχταρισμός, όμως, θέτει εμπόδια εκεί που δεν υπάρχουν.
Μένει η Ενωτική Πρωτοβουλία – ΜέΡΑ25, ΛΑ.Ε., ανένταχτοι. Πρόκειται για ενδιαφέρουσα, πιστεύω, περίπτωση.
Πρώτον, ηλικιακά. Στις τελευταίες ευρωεκλογές, με γενικό ποσοστό 2,5%, στους 17-24 είχε 6% και στους 25-34 έπιασε 9%. Για σύγκριση, η ΝΕ.ΑΡ. είχε αντίστοιχα 2,5% και, επιμέρους, 1,7% και 1,9% – η μόνη κατηγορία στην οποία ξεπερνούσε το 2,5% ήταν οι άνω των 55.
Δεύτερον, ταξικά. Το 57% των ψηφοφόρων της Ενωτικής αυτοπροσδιορίζονται ως ανήκοντες στις κατώτερες τάξεις – ΝΕ.ΑΡ. 43%, ΚΚΕ 46%.
Τρίτον, ιδεολογικά. Οι ψηφοφόροι της δηλώνουν, π.χ., άθεοι κατά 50% – ΚΚΕ 32%, ΣΥΡΙΖΑ 33%, ΝΕ.ΑΡ. 48%. Επιπλέον, δηλώνουν αντισυστημικοί κατά 50% – οι ψηφοφόροι των άλλων, κατά την προηγούμενη σειρά, 37%, 28%, 24%. Τα ίδια ισχύουν και ως προς τον ριζοσπαστισμό.
Από την άλλη, είναι ο πολιτικός οργανισμός με τη μεγαλύτερη αναφορά στην οικολογία. Οσοι το ψήφισαν, αυτοπροσδιορίζονται ως οικολόγοι κατά 12% – οι άλλοι τρεις 2%, 3%, 1%.
Σε ό,τι αφορά την Ε.Ε., είναι, από την άποψη της εκλογικής του βάσης, το απολύτως πιο κριτικό, έως απορριπτικό. Αξιολογούν οι ψηφοφόροι του το ευρώ, για παράδειγμα, θετικά κατά 35%, ενώ αρνητικά κατά 43% – το μόνο κόμμα με αρνητικό ισοζύγιο. Στο ΚΚΕ έχουμε 43% θετικά και 28% αρνητικά. Για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΕ.ΑΡ. οι θετικές γνώμες είναι 82% και 78%, αντίστοιχα.
Σε όλες τις κατηγορίες που αφορούν εμπιστοσύνη στους αστικούς θεσμούς είναι πρώτο σε απορριπτική στάση. Ο θεσμός του Προέδρου απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του 1,4% των ψηφοφόρων του, αυτός του πρωθυπουργού 4%, του Κοινοβουλίου 10%, των δικαστηρίων 3%!
Απορρίπτουν τις ιδιωτικοποιήσεις κατά 98%! Είναι οι μόνοι που κρίνουν αρνητικά όρους όπως ανταγωνιστικότητα και ξένες επενδύσεις.
Βάσει αυτών, είναι πρόδηλο, νομίζω, πως η Ενωτική Πρωτοβουλία είναι, με διαφορά, το πιο ενδιαφέρον εγχείρημα στη χώρα μας για να εκφράσει, ως μαζικό πολιτικό ρεύμα, τη ριζοσπαστική Αριστερά. Θα επανέλθω.
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/481028_me-poia-aristera
Σχόλια (0)