Από δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης Γιώργου Φλωρίδη στη Βουλή την περασμένη εβδομάδα: «Η κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ. στήριξε την κυβέρνηση όταν έδινε τις μάχες στον Εβρο […] στηρίζει την κυβέρνηση όταν αυτή δίνει τη μάχη να αντιμετωπίσει μία μεταναστευτική εισβολή […] υποστηρίζει τις βασικές στρατηγικές συμμαχίες της χώρας, όπως τη συμμαχία με το Ισραήλ, την οποία προσπαθείτε να υπονομεύσετε υπέρ της Τουρκίας…»
Δύο πράγματα είναι όντως εντυπωσιακά σε αυτές τις δηλώσεις του υπουργού. Πρώτον, η συζήτηση στη Βουλή δεν ήταν για το θέμα της Γάζας ή για τη σχέση της Ελλάδας με το Ισραήλ ή για τα ελληνοτουρκικά, αλλά για κάτι εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον τελείως άσχετο (ΟΠΕΚΕΠΕ). Πράγμα που αποτελεί ένδειξη για τον κεντρικό ρόλο που έχει καταλάβει στον σύγχρονο ελληνικό δημόσιο πολιτικό διάλογο το ζήτημα της Γάζας. Δεύτερον, ο Γιώργος Φλωρίδης προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ (όχι από το ΛΑΟΣ) και ιδεολογικά είναι ακροκεντρώος ο άνθρωπος (όχι επίσημα ναζιστής, όπως ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου). Επομένως η ακραιφνώς φασιστική θεωρία περί «μεταναστευτικής εισβολής» αποτελεί ένδειξη ότι πλέον έχουμε να κάνουμε με ένα συμπαγές ιδεολογικό μέτωπο μεταξύ ετερόκλητων καθεστωτικών δυνάμεων που έχει προσλάβει έναν πασιφανώς ακροδεξιό χαρακτήρα.
Κύρκος Δοξιάδης
Τα δύο αυτά αποκαλυπτικά στοιχεία των δηλώσεων Φλωρίδη συνδέονται μεταξύ τους κατά το ότι, όπως φαίνεται, στη σημερινή Ελλάδα η στήριξη του κράτους του Ισραήλ στο θέμα της Γάζας αποτελεί σταθερό σημείο αναφοράς μιας ακροδεξιάς καθεστωτικής συναίνεσης. Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι στις μέρες μας, με το ζήτημα της Γάζας, για πρώτη φορά μετά τα πρώτα έτη των μνημονίων παρατηρούμε στην ελληνική πολιτική μια τόσο έντονη πόλωση μεταξύ καθεστωτικών και αντι-καθεστωτικών δυνάμεων.
Υπάρχει βέβαια μια σημαντική διαφορά από την εποχή των μνημονίων. Η διαμάχη μεταξύ μνημονιακών και αντι-μνημονιακών δυνάμεων κατά την περίοδο 2012-2015 είχε μια βαθιά κοινωνική-ταξική βάση. Παρ’ ότι προσλάμβανε και πολιτικο-κομματικό χαρακτήρα (κυρίως συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ απ’ τη μια και ΣΥΡΙΖΑ απ’ την άλλη), παρ’ ότι είχε και ιδεολογική διάσταση (νεοφιλελευθερισμός/Αριστερά), η πόλωση κατά βάσιν εξέφραζε από τη μια την επιθετική πολιτική του μεγάλου –χρηματοπιστωτικού κυρίως- κεφαλαίου και από την άλλη την αγανάκτηση των λαϊκών τάξεων και την προσπάθειά τους να αντισταθούν σε αυτήν την πολιτική και στις οδυνηρές συνέπειές της.
Η πόλωση μεταξύ όσων υποστηρίζουν το κράτος του Ισραήλ στο θέμα της Γάζας και εκείνων που μιλάνε για γενοκτονία των Παλαιστινίων, εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον, έχει έναν σχεδόν αποκλειστικά ιδεολογικό χαρακτήρα. Παρ’ ότι, όπως βλέπουμε στη Βουλή και όχι μόνο, τα πολιτικά κόμματα τείνουν να συντάσσονται υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς, ο ιδεολογικός κυρίως χαρακτήρας της διαμάχης συνίσταται πρώτα απ’ όλα στο ότι πρόκειται για ζήτημα που δεν αφορά άμεσα την ελληνική κοινωνία. Οσο κυνικό και αν φαίνεται αυτό, δεν επηρεάζεται άμεσα η καθημερινότητα των Ελλήνων πολιτών από το τι συμβαίνει στη Γάζα, όπως από την ακρίβεια, για παράδειγμα. Αυτό φαίνεται και στον κουτοπόνηρο τρόπο με τον οποίο οι υποστηρικτές του Ισραήλ επιστρατεύουν εξωφρενικά επιχειρήματα για να απευθυνθούν στα «πατριωτικά αντανακλαστικά» των συμπολιτών μας και να τους πάρουν με το μέρος τους – ότι όποιος είναι υπέρ των Παλαιστινίων είναι και υπέρ της Τουρκίας κ.λπ.
Εκείνο που προξενεί εντύπωση όμως είναι η επιμονή των Ελλήνων δεξιών και ακροκεντρώων στο συγκεκριμένο ζήτημα – ιδίως των δεύτερων. Σε διεθνές επίπεδο, η κοινή γνώμη έχει συγκλονιστεί τόσο πολύ από τη συνεχιζόμενη γενοκτονία, ώστε να έχουν αρχίσει πλέον να κρατάνε τις αποστάσεις τους και να επικρίνουν το καθεστώς Νετανιάχου ακόμη και κυβερνήσεις και φορείς που δεν διακρίνονται ιδιαίτερα για τον ριζοσπαστισμό τους ή τον αντιιμπεριαλισμό τους. Των ντόπιων υποστηρικτών του Ισραήλ «δεν ιδρώνει το αυτί τους». Εξακολουθούν να δικαιολογούν τις σφαγές και τη λιμοκτονία ως άμυνα του Ισραήλ εναντίον των τρομοκρατών της Χαμάς.
Το να εξαπολύεται η κατηγορία περί «αντισημιτισμού» εναντίον όσων διαμαρτύρονται για τη γενοκτονία αποτελεί διεθνή πρακτική βέβαια, αλλά στη χώρα μας αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία. Τούτη η ιδιαιτερότητα μπορεί να κατανοηθεί στο ιστορικό πλαίσιο της ιδεολογικής πορείας της ελληνικής άρχουσας τάξης – που από τον Εμφύλιο κι έπειτα κυριαρχούσε συνοδευόμενη από τα πιο βαθιά συντηρητικά και σκοταδιστικά ιδεολογήματα που ουδεμία σχέση είχαν με τον Διαφωτισμό και που ουδέποτε διέκοψε τους δεσμούς της με τον δωσιλογισμό της Κατοχής. Χρυσή ευκαιρία λοιπόν τώρα οι ιδεολογικοί της εκπρόσωποι να κατηγορήσουν τους αντιπάλους τους για «αντισημιτισμό». Πώς λέμε «τζάμπα μάγκες»; Τζάμπα φασίστες.
Ομότιμος καθηγητής της Κοινωνικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
https://www.efsyn.gr/stiles/ypografoyn/481124_tzampa-fasismos
Σχόλια (0)