Η λυκοδιαπραγμάτευση για το Ουκρανικό

Συζητούν για ειρήνη, προετοιμάζοντας τους επόμενους πολέμους

Ο πρώ­τος γύρος των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων σχε­τι­κά με τις πι­θα­νό­τη­τες και τις μορ­φές ενός τερ­μα­τι­σμού του πο­λέ­μου στην Ου­κρα­νία, τόσο με­τα­ξύ των Τραμπ και Πού­τιν στην Αλά­σκα, όσο και με­τα­ξύ του Τραμπ και των ευ­ρω-ηγε­σιών μαζί με τον Ζε­λέν­σκι στην Ουά­σινγ­κτον, ολο­κλη­ρώ­θη­κε χωρίς να βγά­λει ου­σια­στι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα.

Πα­ρό­λα αυτά πα­ρου­σί­α­σε χρή­σι­μα πο­λι­τι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα, τόσο για τις στρα­τη­γι­κές κα­τευ­θύν­σεις όλων των πλευ­ρών της δια­πραγ­μά­τευ­σης, όσο και για τις πραγ­μα­τι­κές προ­ο­πτι­κές της ου­κρα­νι­κής κρί­σης που ενέ­χει πι­θα­νό­τη­τες εφιαλ­τι­κές όχι μόνο για τους πλη­θυ­σμούς της Ου­κρα­νί­ας και της Ρω­σί­ας αλλά για ολό­κλη­ρη τον πλα­νή­τη.

Αντώνης Νταβανέλος

Η αμε­ρι­κα­νι­κή ηγε­σία στην εποχή του Τραμπ επι­θυ­μού­σε μια συμ­φω­νία τερ­μα­τι­σμού των πο­λε­μι­κών επι­χει­ρή­σε­ων στην Ου­κρα­νία, ή έστω ένα θε­α­μα­τι­κό τάιμ άουτ «εκε­χει­ρί­ας». Όχι βέ­βαια γιατί η διοί­κη­ση Τραμπ είναι φι­λει­ρη­νι­κή δύ­να­μη. Η άμεση υπο­στή­ρι­ξή της στη δο­λο­φο­νι­κή πο­λι­τι­κή του Κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ και η αμε­ρι­κα­νι­κή επί­θε­ση στο Ιράν, ελ­πί­ζου­με να έχουν δια­λύ­σει τις σχε­τι­κές αυ­τα­πά­τες, που αν και ήταν εξαρ­χής πα­ρά­λο­γες, πα­ρέ­με­ναν ισχυ­ρές.

Αμε­ρι­κα­νι­κή σκο­πι­μό­τη­τα

Οι σκο­πι­μό­τη­τες του Τραμπ είναι προ­φα­νείς. Σε μια αντε­στραμ­μέ­νη εκ­δο­χή του δόγ­μα­τος Κί­σι­γκερ του 1971, όταν οι ΗΠΑ σχε­δί­α­σαν και υλο­ποί­η­σαν το «άνοιγ­μα» προς την Κίνα του Μάο προ­κει­μέ­νου να συ­γκε­ντρώ­σουν τις δυ­νά­μεις τους προς την απο­μό­νω­ση της ΕΣΣΔ, οι Αμε­ρι­κα­νοί σή­με­ρα προ­σπα­θούν να επα­να­φέ­ρουν τη Ρωσία του Πού­τιν σε πο­λι­τι­κή ανο­χής ή και «φι­λι­κής ου­δε­τε­ρό­τη­τας» προς τους αμε­ρι­κα­νι­κούς χει­ρι­σμούς απέ­να­ντι στην Κίνα.

Με­τα­ξύ των ΗΠΑ και της Ρω­σί­ας υπάρ­χουν και άλλα, λι­γό­τε­ρο φα­νε­ρά, με­γά­λα ζη­τή­μα­τα «αμοι­βαί­ου εν­δια­φέ­ρο­ντος». Δεν είναι τυ­χαίο ότι η συ­νά­ντη­ση των Τραμπ-Πού­τιν έγινε στην Αλά­σκα, ούτε είναι τυ­χαί­ες οι σκαν­δα­λώ­δεις απαι­τή­σεις που ο Τραμπ έχει εγεί­ρει με τον πιο χυ­δαίο τρόπο απέ­να­ντι στον Κα­να­δά και τη Γροι­λαν­δία. Οι δρα­μα­τι­κές αλ­λα­γές με το λιώ­σι­μο των πάγων στο Βό­ρειο Πόλο, δη­μιουρ­γούν για τους αδί­στα­κτους ολι­γάρ­χες και των δυο πλευ­ρών «ευ­και­ρί­ες», όπως η κυ­ριαρ­χία στο νέο βό­ρειο ναυ­τι­κό διά­δρο­μο, αλλά και το εξο­ρυ­κτι­κό Ελ Ντο­ρά­ντο στον πο­λι­κό Βορρά, που θέ­τουν στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη ζη­τή­μα­τα μοι­ρα­σιάς και ταυ­τό­χρο­να απο­κλει­σμού όλων των άλλων υπο­ψή­φιων αντα­γω­νι­στών.

Ο Τραμπ γνω­ρί­ζει ότι η ου­κρα­νι­κή κρίση είναι δυ­σε­πί­λυ­τη. Απαι­τώ­ντας μια θε­α­μα­τι­κή κί­νη­ση «εκε­χει­ρί­ας» άμεσα, επι­διώ­κει να ξε­πα­γώ­σει το πεδίο των αμε­ρι­κα­νο-ρω­σι­κών σχέ­σε­ων και, ταυ­τό­χρο­να, να με­τα­φέ­ρει το βάρος και το κό­στος της αντι­με­τώ­πι­σης κάθε αστά­θειας και ευ­θρα­στό­τη­τας αυτής της «λύσης» στις πλά­τες των ευ­ρω­η­γε­σιών. Είναι το συ­μπλή­ρω­μα της γε­νι­κό­τε­ρης αμε­ρι­κα­νι­κής «στρο­φής» που απαί­τη­σε την αύ­ξη­ση των πο­λε­μι­κών δα­πα­νών όλων των χω­ρών-με­λών του ΝΑΤΟ στο 5% του ΑΕΠ και προ­α­νάγ­γει­λε τη στα­δια­κά «απα­γκί­στρω­ση» των ΗΠΑ από τις στρα­τιω­τι­κές υπο­χρε­ώ­σεις του ΝΑΤΟ στο ευ­ρω­παϊ­κό έδα­φος. Όσοι συγ­χέ­ουν αυτές τις επι­λο­γές με πο­λι­τι­κή ει­ρή­νης ή, έστω, ανα­δί­πλω­σης των ΗΠΑ, οφεί­λουν να σκε­φτούν ότι είναι αλ­λα­γή προ­τε­ραιο­τή­των και με­τα­τό­πι­ση εμ­φά­σε­ων προς τη Μέση Ανα­το­λή και κυ­ρί­ως προς τον Ει­ρη­νι­κό Ωκε­α­νό.

Ρω­σι­κά συμ­φέ­ρο­ντα

Τα συμ­φέ­ρο­ντα του κα­θε­στώ­τος του Πού­τιν «συ­νο­μι­λούν» με αυτόν το νέο αμε­ρι­κα­νι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό.

Ο πό­λε­μος στην Ου­κρα­νία έχει βαλ­τώ­σει σε μια επι­κίν­δυ­νη και κο­στο­βό­ρα στα­σι­μό­τη­τα. Πράγ­μα­τι οι ρω­σι­κές δυ­νά­μεις κα­τέ­χουν σή­με­ρα πε­ρί­που το 20% του ου­κρα­νι­κού εδά­φους. Όμως εξ’ αυτού, το 9% (δη­λα­δή η Κρι­μαία) είχε προ­σαρ­τη­θεί πριν την ει­σβο­λή του 2022. Σχε­δόν 4 χρό­νια μετά την ει­σβο­λή του ρω­σι­κού στρα­τού και τη σχε­δόν ανε­μπό­δι­στη προ­έ­λα­σή του μέχρι τα προ­ά­στια του Κιέ­βου, οι μάχες σή­με­ρα μαί­νο­νται στην ανα­το­λι­κή Ου­κρα­νία και κυ­ρί­ως στα πεδία του Ντον­μπάς, που η ολο­κλη­ρω­τι­κή κα­τά­λη­ψή του το 2022 έμοια­ζε σαν μια εύ­κο­λη υπό­θε­ση.

Αυτήν την αι­μα­το­βαμ­μέ­νη ιστο­ρία δεν πρέ­πει να προ­σεγ­γί­ζου­με (μόνο) με στρα­τιω­τι­κά κρι­τή­ρια. Το διάγ­γελ­μα του Πού­τιν που προ­α­νάγ­γει­λε την ει­σβο­λή, είχε πα­ρου­σιά­σει τους στό­χους της επι­διω­κό­με­νης σα­φούς «ρω­σι­κής νίκης», που δεν πε­ριο­ρί­ζο­νταν στο εδα­φι­κό ζή­τη­μα των προ­σαρ­τή­σε­ων, αλλά απλώ­νο­νταν στον πο­λι­τι­κό έλεγ­χο όλης της Ου­κρα­νί­ας και τη με­τα­τρο­πή της σε ένα κρά­τος-μα­ριο­νέ­τα, ένα προ­στα­τευ­τι­κό μα­ξι­λά­ρι στα σύ­νο­ρα με­τα­ξύ των ρω­σι­κών δυ­νά­με­ων και των χωρών του πρώην ανα­το­λι­κού μπλοκ που είχαν πράγ­μα­τι νω­ρί­τε­ρα προ­σχω­ρή­σει στο ΝΑΤΟ.

Οι τρο­μα­κτι­κές απώ­λειες της Ου­κρα­νί­ας που κά­νουν πι­θα­νή μια ου­κρα­νι­κή στρα­τιω­τι­κή «κα­τάρ­ρευ­ση», είναι την ίδια στιγ­μή ο πα­ρά­γο­ντας που κάνει απί­θα­νη τη δυ­να­τό­τη­τα του πο­λι­τι­κού ελέγ­χου του συ­νό­λου της Ου­κρα­νί­ας από φι­λο­ρω­σι­κές δυ­νά­μεις. Όποιος θυ­μά­ται τις εμπει­ρί­ες του Αφ­γα­νι­στάν και του Ιράκ γνω­ρί­ζει ότι είναι άλλο πράγ­μα η στρα­τιω­τι­κή ισο­πέ­δω­ση μιας χώρας και τε­λεί­ως άλλο πράγ­μα ο πο­λι­τι­κός έλεγ­χός της σε βάθος χρό­νου.

Σε πεί­σμα των ανα­λύ­σε­ων που βλέ­πουν τις χώ­ρες-BRICS να ανα­δύ­ο­νται σαν μια συ­νε­κτι­κή εναλ­λα­κτι­κή απέ­να­ντι στη «συλ­λο­γι­κή Δύση», οι ρω­σο-κι­νε­ζι­κές σχέ­σεις είναι πολύ πιο σύν­θε­τες και αντι­φα­τι­κές. Η ανι­σό­τη­τα στις οι­κο­νο­μι­κές σχέ­σεις είναι τόσο με­γά­λη που κάνει θε­μι­τές τις προ­βλέ­ψεις δο­ρυ­φο­ρο­ποί­η­σης της Ρω­σί­ας. Η Κίνα προ­ε­λαύ­νει με με­γά­λα βή­μα­τα στην Κε­ντρι­κή Ασία, κα­το­χυ­ρώ­νο­ντας ηγε­τι­κή πα­ρου­σία σε χώρες που μέχρι πρό­σφα­τα θε­ω­ρού­νταν αυλή της Μό­σχας. Στη συ­ζή­τη­ση για τις «ευ­και­ρί­ες» στον Αρ­κτι­κό Κύκλο, η Κίνα υπο­γραμ­μί­ζει ότι δεν θα πα­ρα­μεί­νει αμέ­το­χη και υπεν­θυ­μί­ζει την «ιστο­ρι­κή πα­ρου­σία» της κι­νε­ζι­κής πα­ρά­δο­σης στην ανα­το­λι­κή Σι­βη­ρία.

Τέλος, είναι γε­γο­νός ότι οι δυ­τι­κές κυ­ρώ­σεις δεν γο­νά­τι­σαν τη ρω­σι­κή οι­κο­νο­μία. Όμως αυτό δεν ση­μαί­νει ότι δεν είχαν συ­νέ­πειες. Οι ρω­σι­κές εξα­γω­γές πε­τρε­λαί­ου, φυ­σι­κού αε­ρί­ου και πρώ­των υλών συ­νε­χί­στη­καν προς την Ινδία και κυ­ρί­ως την Κίνα, αλλά σε τιμές κατά πολύ κα­τώ­τε­ρες από αυτές που μέχρι το 2022 πε­τύ­χαι­ναν στις αγο­ρές της Δύσης. Το «σπά­σι­μο της απο­μό­νω­σης» δεν αφορά κυ­ρί­ως τις δυ­να­τό­τη­τες του Πού­τιν να συ­νο­μι­λεί με τους Δυ­τι­κούς, αλλά την επι­στρο­φή των Ρώσων ολι­γαρ­χών στις δρα­στη­ριό­τη­τες, τα δί­κτυα και τις αλυ­σί­δες της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης, που έχουν έδρα στη συλ­λο­γι­κή Δύση.

Γι’ αυ­τούς τους λό­γους το τρα­γού­δι του Τραμπ είναι ευ­χά­ρι­στο στα αφτιά του Πού­τιν και του Λα­βρόφ. Το έδει­ξαν με την εύ­γλωτ­τη σιωπή τους μπρο­στά στα εγκλή­μα­τα του Νε­τα­νιά­χου στη Γάζα, αλλά και όταν έκα­ναν ότι δεν έβλε­παν την ώρα που οι Αμε­ρι­κα­νοί βομ­βάρ­δι­ζαν την Τε­χε­ρά­νη. Και προ­σήλ­θαν στην Αλά­σκα με στόχο να κα­το­χυ­ρώ­σουν την κυ­ριαρ­χία στο με­γα­λύ­τε­ρο πο­σο­στό των κα­τει­λημ­μέ­νων ου­κρα­νι­κών εδα­φών (κατ’ ελά­χι­στο στο Ντον­μπάς…) και, κυ­ρί­ως, να απο­φύ­γουν το εν­δε­χό­με­νο να πά­ρουν οι «εγ­γυ­ή­σεις» της εκε­χει­ρί­ας στην Ου­κρα­νία τη μορφή άμε­σης πα­ρου­σί­ας δυ­τι­κών στρα­τευ­μά­των στα όρια της ση­με­ρι­νής πο­λε­μι­κής γραμ­μής.

Ευ­ρω-ηγε­σί­ες

Η τρίτη πλευ­ρά του τρι­γώ­νου της δια­πραγ­μά­τευ­σης ήταν οι ευ­ρω­η­γε­σί­ες, που προ­σήλ­θαν στην Ουά­σινγ­κτον ως συ­νο­δοί του Ζε­λέν­σκι. Έχο­ντας το ζή­τη­μα της εγ­γύ­τη­τας με την ου­κρα­νι­κή πυ­ρι­τι­δα­πο­θή­κη και γνω­ρί­ζο­ντας ότι στο μέλ­λον θα κλη­θούν σε με­γά­λο βαθμό να βγά­λουν κά­στα­να από τη φωτιά, παρά τη γλοιώ­δη στάση τους απέ­να­ντι στον Τραμπ, πρό­βα­λαν την πιο άκαμ­πτη γραμ­μή. Στην Ουά­σινγ­κτον υπήρ­ξαν ση­μα­ντι­κές με­τα­το­πί­σεις από το «κλίμα» που οι Τραμπ και Πού­τιν διέρ­ρε­αν κατά τις συ­ζη­τή­σεις στην Αλά­σκα. Οι Αμε­ρι­κα­νοί δή­λω­σαν τε­λι­κά ότι θα πα­ρέ­χουν αε­ρο­πο­ρι­κή κά­λυ­ψη στις δυ­νά­μεις που θα ανα­λά­βουν τη χερ­σαία επί­βλε­ψη και εγ­γύ­η­ση της όποιας μορ­φής «ει­ρή­νευ­σης» επι­λε­γεί. Το χει­ρό­τε­ρο είναι η σύν­δε­ση αυτής της «εγ­γυ­η­τι­κής» πα­ρου­σί­ας δυ­τι­κών δυ­νά­με­ων με το Άρθρο 5 του κα­τα­στα­τι­κού του ΝΑΤΟ. Που ση­μαί­νει ότι η όποια πι­θα­νή στρα­τιω­τι­κή εμπλο­κή κατά της «εγ­γυ­η­τι­κής» στρα­τιω­τι­κής πα­ρου­σί­ας στην Ου­κρα­νία θα (μπο­ρεί να) θε­ω­ρη­θεί πο­λε­μι­κή ενέρ­γεια κατά της ευ­ρω­α­τλα­ντι­κής συμ­μα­χί­ας συ­νο­λι­κά. Σε αντί­βα­ρο, οι Ευ­ρω­παί­οι ανέ­λα­βαν την υπο­χρέ­ω­ση να πλη­ρώ­σουν στις ΗΠΑ τα 100 δισ. δο­λά­ρια που θα στοι­χί­σει η άμεση ενί­σχυ­ση του ου­κρα­νι­κού στρα­τού με πρό­σθε­τα να­τοϊ­κά όπλα.

Οι κίν­δυ­νοι αυτής της κα­τά­λη­ξης είναι με­γά­λοι. Πολύ δύ­σκο­λα η Ρωσία θα δε­χτεί μια «λύση» που, ανε­ξάρ­τη­τα από τις ρυθ­μί­σεις στο εδα­φι­κό, θα οδη­γεί στην εγκα­τά­στα­ση δυ­τι­κών στρα­τιω­τι­κών δυ­νά­με­ων στις όχθες του Δνεί­πε­ρου, ελά­χι­στα χι­λιό­με­τρα από τα ρω­σι­κά σύ­νο­ρα. Πο­λι­τι­κά, θα είναι σχε­δόν αδύ­να­το στους Πού­τιν-Λα­βρόφ να πα­ρου­σιά­σουν στο εσω­τε­ρι­κό της Ρω­σί­ας μια τέ­τοια «λύση» ως ρω­σι­κή νίκη, όσο κι αν αυτή πε­ρι­γρα­φεί σαν προ­σω­ρι­νή και με­τα­βα­τι­κή. Αυτός ο πα­ρά­γο­ντας ήδη λει­τουρ­γεί ως κι­νη­τή­ρας για την εντα­τι­κο­ποί­η­ση των μαχών, με την άγρια μορφή των διαρ­κών βομ­βαρ­δι­σμών και των πυ­ραυ­λι­κών επι­θέ­σε­ων. Η Ρωσία προ­σπα­θεί να απο­δεί­ξει ότι η πο­λε­μι­κή δυ­να­μι­κή της είναι με­γα­λύ­τε­ρη απ’ ό,τι εκτι­μούν οι Δυ­τι­κοί, ενώ ο στρα­τός του Ζε­λέν­σκι -με μια νέα δόση με­γά­λης να­τοϊ­κής ενί­σχυ­σης σε όπλα- θα προ­σπα­θεί να απο­δεί­ξει ότι δεν βρί­σκε­ται στα πρό­θυ­ρα της κα­τάρ­ρευ­σης αλλά αντί­θε­τα, δια­τη­ρεί αξιό­μα­χες δυ­νά­μεις και δυ­να­τό­τη­τες αντε­πι­θέ­σε­ων. Η πο­λε­μι­κή κρε­α­το­μη­χα­νή, που κα­θη­με­ρι­νά αλέ­θει αν­θρώ­πι­νες ζωές, έχει μέλ­λον μπρο­στά της.

Το χει­ρό­τε­ρο είναι ότι η προ­ο­πτι­κή της «λύσης» που δια­φά­νη­κε στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις οδη­γεί σε μια μη­χα­νι­κή με τε­ρά­στιους κιν­δύ­νους γε­νί­κευ­σης του πο­λέ­μου. Η εγκα­τά­στα­ση δυ­τι­κών στρα­τιω­τι­κών δυ­νά­με­ων ως εγ­γυ­η­τών της «ει­ρή­νης» στο κέ­ντρο της ανα­το­λι­κής Ου­κρα­νί­ας και οι ανα­φο­ρές (ακόμα κι αν απο­δει­χθούν μόνο φρα­στι­κές) στο πο­λε­μο­χα­ρές Άρθρο 5 του ΝΑΤΟ, προει­δο­ποιούν για τους κιν­δύ­νους με­τα­τρο­πής του πο­λέ­μου σε ανε­ξέ­λεγ­κτη πα­νευ­ρω­παϊ­κή ή και πα­γκό­σμια αντι­πα­ρά­θε­ση.

Είναι αλή­θεια λοι­πόν ότι στις τάχα ει­ρη­νευ­τι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις στην Αλά­σκα και στην Ουά­σινγ­κτον επι­κρά­τη­σε τε­λι­κά «το κόμμα του πο­λέ­μου». Όχι τυ­χαία: οι αντι­προ­σω­πεί­ες που δια­πραγ­μα­τεύ­τη­καν δεν απο­τε­λού­νταν από ανε­ξάρ­τη­τες ηγε­τι­κές «προ­σω­πι­κό­τη­τες», αλλά από εκ­προ­σώ­πους των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων της Αμε­ρι­κής, της Ευ­ρώ­πης και της Ρω­σί­ας.

Και κα­νείς δεν δι­καιού­ται να ξεχνά στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες τη θε­με­λιώ­δη αρχή ότι η τάση για αντα­γω­νι­σμούς, συ­γκρού­σεις και πο­λε­μι­κές ανα­με­τρή­σεις με­τα­ξύ κρα­τών και συ­να­σπι­σμών τους, είναι άρ­ρη­κτα δε­μέ­νη με την τάση των κα­πι­τα­λι­στι­κών κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων για με­γα­λύ­τε­ρα με­ρί­δια στις αγο­ρές, στην πρό­σβα­ση σε πρώ­τες ύλες, στην εκ­με­τάλ­λευ­ση και κα­τα­πί­ε­ση με­γα­λύ­τε­ρων τμη­μά­των ερ­γα­ζο­μέ­νων και λαϊ­κών μαζών. Και αυτό αφορά εξί­σου τους κα­πι­τα­λι­στές στην Αμε­ρι­κή και την Ευ­ρώ­πη, αλλά και τους ολι­γάρ­χες στη Ρωσία.

Αρι­στε­ρά

Για τη ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά έχει ιδιαί­τε­ρη πο­λι­τι­κή ση­μα­σία η σαφής οριο­θέ­τη­ση του «κόμ­μα­τος του πο­λέ­μου».

Ασφα­λώς ο ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμός πα­ρα­μέ­νει η απο­κρου­στι­κή και κυ­ρί­αρ­χη εκ­δο­χή του. Στην Ουά­σινγ­κτον ανα­δεί­χθη­κε, για άλλη μια φορά, ότι οι αμε­ρι­κα­νο-ευ­ρω­παϊ­κές συμ­μα­χι­κές σχέ­σεις είναι πιο πυ­κνές και συ­νε­κτι­κές απ’ ό,τι γε­νι­κά πι­στεύ­ε­ται. Είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά γε­λοί­ες οι «ανα­λύ­σεις» (ακόμα κι ενός τμή­μα­τος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς) που πε­ρι­γρά­φουν τους Ευ­ρω­παί­ους ως τους κυ­ρί­ως «πο­λε­μο­χα­ρείς» και τους Αμε­ρι­κα­νούς ως, τάχα, πιο διαλ­λα­κτι­κούς και ίσως πιο φι­λει­ρη­νι­κούς. Στη δε­κα­ε­τία του 1970, ένα τμήμα του μα­οϊ­σμού «διέ­γνω­σε» ότι οι Αμε­ρι­κα­νοί ήταν το «κόμμα του φα­σι­σμού» και οι Ευ­ρω­παί­οι το «κόμμα της αστι­κής δη­μο­κρα­τί­ας», με απο­τέ­λε­σμα να στρα­φεί στην ανα­ζή­τη­ση συμ­μα­χιών με την ντό­πια «ευ­ρω­παιό­δου­λη αστι­κή τάξη» για να αντι­με­τω­πί­σει τους κιν­δύ­νους πρα­ξι­κο­πή­μα­τος από τους «αμε­ρι­κα­νό­δου­λους» αστούς. Τα απο­τε­λέ­σμα­τα ήταν ασφα­λώς δια­λυ­τι­κά, την ώρα που ο Κα­ρα­μαν­λής δή­λω­νε πίστη στο «Ελ­λάς-Γαλ­λία-συμ­μα­χία» και έβαζε τη χώρα στην ΕΟΚ. Σή­με­ρα, η αντε­στραμ­μέ­νη εκ­δο­χή αυτής της «ανά­λυ­σης» εμπε­ριέ­χει με­γα­λύ­τε­ρους κιν­δύ­νους. Όποιος, έστω κι ανε­παί­σθη­τα, εξω­ρα­ΐ­ζει τον Τραμπ -σε σύν­δε­ση με τη «φι­λι­κή» αντι­με­τώ­πι­σή του από τους Πού­τιν και Λα­βρόφ- θα χάσει από τα μάτια του το γε­γο­νός ότι η Πρε­σβεία (μία είναι η Πρε­σβεία…) είναι το κα­θο­δη­γη­τι­κό «κέ­ντρο» της επέ­κτα­σης και γι­γά­ντω­σης των να­τοϊ­κών βά­σε­ων στην Ελ­λά­δα, το «κέ­ντρο» της συ­γκρό­τη­σης του άξονα με το Ισ­ρα­ήλ, η κα­θο­δη­γη­τι­κή δύ­να­μη που απαι­τεί διαρ­κή με­γέ­θυν­ση των πο­λε­μι­κών δα­πα­νών κ.ο.κ. Στην ουρά για να δώ­σουν δια­πι­στευ­τή­ρια στην ανα­με­νό­με­νη Κί­μπερ­λι Γκιλ­φόιλ συ­νω­στί­ζο­νται σή­με­ρα όχι λίγοι «πα­ρά­γο­ντες» της ντό­πιας Δε­ξιάς, αλλά και της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς. Θα ήταν λυ­πη­ρό να δια­πι­στώ­σου­με ότι αυτή η λίστα της ντρο­πής διευ­ρύ­νε­ται και με διά­φο­ρους «αντι-ιμπε­ρια­λι­στές» που θε­ω­ρούν ότι μπο­ρούν να αξιο­ποι­ή­σουν ρωγ­μές στις αμε­ρι­κα­νο-ευ­ρω­παϊ­κές σχέ­σεις, με στόχο την τα­χύ­τε­ρη με­τά­βα­ση στον «πο­λύ-πο­λι­κό» κόσμο που είναι, τάχα, πιο δί­καιος και πιο ει­ρη­νι­κός…

Δεν πρέ­πει να υπάρ­χει η πα­ρα­μι­κρή αμ­φι­βο­λία ότι το κα­θε­στώς του Πού­τιν είναι εξέ­χον τμήμα του διε­θνούς «κόμ­μα­τος του πο­λέ­μου». Η ει­σβο­λή του 2022, η επί­θε­ση μιας με­γά­λης στρα­τιω­τι­κής δύ­να­μης με το δεύ­τε­ρο σε ισχύ πυ­ρη­νι­κό οπλο­στά­σιο στον κόσμο, ενά­ντια στην πιο φτωχή χώρα στο ευ­ρω­παϊ­κό έδα­φος, είναι ένα μεί­ζον γε­γο­νός που δεν είναι δυ­να­τόν να υπο­βαθ­μί­ζε­ται. Όσοι επέ­λε­ξαν να υπο­στη­ρί­ξουν τη Ρωσία, θε­ω­ρώ­ντας ότι έτσι κά­νουν ένα είδος «αντι-ιμπε­ρια­λι­σμού» ή, του­λά­χι­στον, αντι­δυ­τι­κής-αντι­να­τοϊ­κής πο­λι­τι­κής, κιν­δυ­νεύ­ουν σή­με­ρα έχο­ντας «αγο­ρά­σει» τον Πού­τιν να πιέ­ζο­νται να «αγο­ρά­σουν» και τον Τραμπ…

Ο ιμπε­ρια­λι­σμός δεν είναι μια εν γένει λαν­θα­σμέ­νη πο­λι­τι­κή, δεν είναι μια φι­λο­πό­λε­μη και φι­λο­μι­λι­τα­ρι­στι­κή «από­φυ­ση» του συ­στή­μα­τος. Ο ιμπε­ρια­λι­σμός είναι ο κα­πι­τα­λι­σμός στο ανώ­τα­το στά­διο της ανά­πτυ­ξής του. Στο έδα­φος του μαρ­ξι­σμού δεν υπάρ­χει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο για τον χα­ρα­κτη­ρι­σμό με­γά­λων δυ­νά­με­ων όπως η Ρωσία, η Κίνα κ.ά., με όποιον άλλο προσ­διο­ρι­σμό πέραν του ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις.

Απέ­να­ντι σε όλες αυτές τις δυ­νά­μεις είναι απα­ραί­τη­τη στο ιδε­ο­λο­γι­κό πεδίο η από­λυ­τη ανε­ξαρ­τη­σία του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς. Στο πο­λι­τι­κό πεδίο, ζώ­ντας σε μια χώρα της Δύσης και του ΝΑΤΟ, είναι σαφής η υπο­χρέ­ω­ση της από­λυ­της προ­τε­ραιό­τη­τας στην πάλη κατά του ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμού. Όμως αυτή δεν μπο­ρεί να γίνει απο­τε­λε­σμα­τι­κή αν ξε­δι­πλω­θεί κάτω από «ξένες ση­μαί­ες». Με όποιο πρό­σχη­μα, η υπο­στή­ρι­ξη και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο η έντα­ξη σε κά­ποιον από τους «πό­λους» του ση­με­ρι­νού αντα­γω­νι­στι­κού και αλ­λη­λο­σπα­ρα­σό­με­νου «πο­λύ-πο­λι­σμού» είναι απο­τέ­λε­σμα ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής υπο­χώ­ρη­σης που προ­ε­τοι­μά­ζει νέες ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κές ήττες.

Γιατί στην Αλά­σκα και στην Ουά­σινγ­κτον δεν έγι­ναν οι προ­ε­τοι­μα­σί­ες για μια νέα «ει­ρη­νι­κή» στρο­φή στις διε­θνείς πο­λι­τι­κές σχέ­σεις, αλλά προ­ε­τοι­μά­στη­κε το έδα­φος για πιο σκλη­ρό αντα­γω­νι­σμό που θα δη­μιουρ­γή­σει πε­ρισ­σό­τε­ρες και πιο επι­κίν­δυ­νες «εστί­ες» πο­λε­μι­κών ανα­με­τρή­σε­ων.

https://rproject.gr/article/i-lykodiapragmateysi-gia-oykraniko