Δεν έχουμε κανένα λόγο, ως αριστεροί, αντιιμπεριαλιστές, αντιμιλιταριστές, στρατευμένοι στην υπόθεση της πανανθρώπινης χειραφέτησης να διαλέξουμε το κάθαρμα που “μας πάει περισσότερο”. Εξάλλου, οι αξίες έχουν μεγάλη αξία. Ζώντας στη νατοϊκή “ζώνη ενδιαφέροντος” έχουμε άμεσο εχθρό το δυτικό ιμπεριαλισμό -όπως οι Ρώσοι σύντροφοι έχουν το δικό τους. Κι όλοι μαζί όλους τους ιμπεριαλισμούς.
του Χρήστου Λάσκου
Ζώντας σε μια χώρα του ΝΑΤΟ, με όλο το πολιτικό σύστημά της χαρούμενο με αυτήν την συνθήκη, είμαι πεπεισμένος ότι η πάλη ενάντια στον στρατιωτικό βραχίονα του «ελευθεροκοσμικού» ιμπεριαλισμού είναι πρώτιστο καθήκον για την Αριστερά. Τίποτε στις επιλογές των «δυτικών δημοκρατιών» δεν είναι υπερασπίσιμο. Από αυτήν την άποψη, η «ειρηνιστική» στάση κάποιων φιλελεύθερων δεν αξίζει ούτε το χαρτί που την υποστηρίζει. Είναι σαν το ανέκδοτο, σύμφωνα με το οποίο αν δεις τη γιαγιά σου να απομακρύνεται προς το δασάκι, με τον Economist κάτω από τη μασχάλη, να ξέρεις πως πάει για χέσιμο.
Όσοι, λοιπόν, υποστήριξαν, για να μείνω στα σχετικά πρόσφατα, τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, την εισβολή στο Ιράκ, την συνειδητή διάλυση πολλών αραβικών κρατών, το «δικαίωμα στη νόμιμη άμυνα» του Νετανιάχου και άλλα νατοϊκά εγκλήματα, ων ουκ έστιν αριθμός, έχουν υποχρέωση να σιωπούν για όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία.
Άλλωστε, η δύναμη πυρός του «πολιτισμένου και δημοκρατικού» κόσμου είναι υπερπολλαπλάσια αυτής του άξονα του κακού. Σε ό,τι αφορά τις πολεμικές δαπάνες, η Ηνωμένη Δύση ξοδεύει ετήσια σε φονικούς τενεκέδες σχεδόν 2 τρισεκατομμύρια $, ενώ οι κακοί λιγότερο από 0.5 τρισεκατομμύρια. Και σε αυτό η «φιλειρηνική» ΕΕ θέλει να προσθέσει ακόμη σχεδόν ένα τρις στην επόμενη δεκαετία, την ίδια στιγμή που επιδιώκει, ανταποκρινόμενη και στις προτροπές του Daddy, να αυξήσει το ποσοστό στο ΑΕΠ των πολεμικών δαπανών στο θηριώδες 5%.
Από την άλλη, είναι δεδομένη η διαχρονικά επιθετική στάση του ΝΑΤΟ, σε παραβίαση όλων των σχετικών συμφωνιών, απέναντι στη Ρωσία. Από τον Κλίντον κι έπειτα, η πάγια νατοϊκή πολιτική ήταν ο εξοβελισμός της Ρωσίας από κάθε προοπτική αληθινής διευθέτησης πραγματικών ζητημάτων. Ειδικά τα γεράκια τύπου Ομπάμα, Χίλαρι, Νούλαντ και Μπάιντεν επιδόθηκαν με θαυμαστή συνέπεια σε αυτόν τον στόχο. Μετά την εκλογή του Τραμπ, υπήρξε σαφώς αλλαγή στάσης των ΗΠΑ, λόγω της υστερικής επιδίωξης του νέου πλανητάρχη για ριζική ανάσχεση της Κίνας, αλλά η εμπράκτως προσανατολισμένη στον ραγδαίο εκ-μιλιταρισμό ΕΕ φαίνεται να ριζοσπαστικοποιεί τη στάση της.
Τώρα, παρ’ το αλλιώς
Με δεδομένα τα παραπάνω, τον Φεβρουάριο του 2022, το ρωσικό κράτος πραγματοποίησε στρατιωτική εισβολή σε μια ανεξάρτητη χώρα, της οποίας ο λαός έχει κάθε δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, όπως όλοι οι λαοί του κόσμου. Οι Παλαιστίνιοι, οι Κύπριοι, των οποίων το 40% της πατρίδας τους είναι κατεχόμενη εδώ και 50 χρόνια, όλοι.
Η βίαιη στέρηση αυτού του δικαιώματος -και ο ακρωτηριασμός του εδάφους αυτό είναι- συνιστά ιμπεριαλιστική ενέργεια, εξ ορισμού. Αν αυτό ακολουθείται από χιλιάδες φόνους αμάχων, από 8 εκατομμύρια πρόσφυγες, από καταστροφή των βασικότερων υποδομών, όπως συμβαίνει στην Ουκρανία, τα πράγματα είναι σαφέστερα. Η χρησιμοποίηση των Ρώσων μειονοτικών, οι οποίοι αντιμετωπίζουν πραγματικά προβλήματα, ως επιπλέον άλλοθι για την εισβολή μάς πάει σε πολύ σκοτεινές εποχές -όταν ο Χίτλερ απαιτούσε το διαμελισμό -εν τέλει έγινε πλήρης κατάληψη- της Τσεχοσλοβακίας προς «υπεράσπιση» των εκατομμυρίων Γερμανών Σουδητών. Ή, πιο πρόσφατα, όταν οι νατοϊκοί φονιάδες βομβάρδιζαν το Βελιγράδι προς «υπεράσπιση» των Βόσνιων και των Κοσσοβάρων, οι οποίοι πραγματικά δέχονταν ανηλεή επίθεση από τη συμμορία του Μιλόσεβιτς.
Ε, λοιπόν, δεν ήταν πολλοί οι αριστεροί που υποστήριξαν αυτές τις πολιτικές. Και όσοι το έκαναν, όπως ο Κρίστοφερ Χίτσενς, για παράδειγμα, δεν κέρδισαν ιδιαίτερη εκτίμηση από όσους, κατά τεκμήριο, αγωνίζονται για τα δικαιώματα, όπου γης -μην ξεχνάμε πως οι νατοϊκές επεμβάσεις τότε γίνονταν το όνομα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Ναι, αλλά το ΝΑΤΟ;
Πρώτον, τα είπαμε για το ΝΑΤΟ.
Δεύτερον, δεν οφείλονται όλα τα κακά του κόσμου στο ΝΑΤΟ ή, τουλάχιστον, μόνο στο ΝΑΤΟ. Η ρωσική επιβουλή εναντίον της ουκρανικής αυτοδιάθεσης είναι παλιότερη και ανεξάρτητη από τα τωρινά. Ήδη το 2001, ο Πούτιν σημείωνε σε άρθρο του δυο θεμελιώδεις θέσεις της σχετικής ρωσικής πολιτικής[1]:
- Η Ουκρανία είναι αναπόσπαστο τμήμα της Ρωσίας
- Οι Ουκρανοί δεν έχουν κανένα δικαίωμα αυτοκυβέρνησης, χωρίς την στενή σύμπραξη με τη Ρωσία.
Ο Πούτιν διατείνεται εκεί[2] “ότι για πάνω από χίλια χρόνια υπήρχε μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας ένας άρρηκτος δεσμός, μέχρι να τον διαρρήξουν οριστικά ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι, καθιστώντας έτσι δυνατή, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, τη μετατροπή της μεγάλης Σοβιετικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας σε ανεξάρτητο κράτος”.
Ας αφήσουμε για την ώρα κατά μέρος την περίεργη παραδοχή ότι τα έθνη αποκτούν την αιώνια μορφή τους σε μια συγκεκριμένη στιγμή δημιουργίας. Το σημαντικότερο χωρίο του πονήματος του Πούτιν είναι το εξής: “Η σοβιετική εθνοτική πολιτική δημιούργησε τρεις χωριστούς σλαβικούς λαούς, ενώ στην πραγματικότητα υπάρχει ένα μόνο μεγάλο ρωσικό έθνος, ένας τρισυπόστατος λαός που αποτελείται από τους Μεγαλορώσους (δηλ. τους Ρώσους), τους Μικρορώσους (δηλ. τους Ουκρανούς) και τους Λευκορώσους”.
Αυτό. Κάτι σαν την τρισχιλιετή συνέχεια του ελληνικού έθνους -αλήθεια, γιατί όχι τετράκις χιλιετή, οι Μινωίτες και οι Μυκηναίοι δεν ήταν αίμα μας;
Ο Πούτιν εδώ κάνει κάτι σαφές. Αρνείται ολοκληρωτικά την υπόσταση του ουκρανικού έθνους. Και αποδίδει ορθά (!) στους παλιοκομμουνιστές, στους μόνιμα αντιπατριώτες αριστερούς, την ευθύνη για τις κόνξες, που κάνουν οι Ουκρανοί -Μικρορώσοι.
Δεν μπορώ να πιστέψω, πραγματικά, πως υπάρχουν αριστεροί που θεωρούν όλα αυτά «ήσσονος σημασίας» μπροστά στο μείζον κακό, δηλαδή το ΝΑΤΟ.
Κι όμως υπάρχουν. Και ισχυρίζονται πως ο Πούτιν, όντως, πραγματοποιεί «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» και όχι εισβολή. Το πράγμα, μάλιστα, είναι ακόμη πιο υποστηρίξιμο, αφού ο Πούτιν, ως γνωστόν, ανάμεσα στα άλλα κάνει και αντιναζιστικό αγώνα ενάντια, για παράδειγμα, στο Τάγμα Αζόφ και τους πορτοκαλί φασίστες, εν γένει. Διότι -και πάλι, ως γνωστόν- η Βάγκνερ, κάτι σαν τα Βάφεν Ες Ες, αλλά προς το ιδιωτικότερο και επιχειρηματικότερο, ήταν από ανέκαθεν, που λένε, αντιφασιστική οργάνωση. Το έλεγε και το καταστατικό της, ίσως.
Να πώς το έθεσε ο, υπεράνω υποψίας για φιλονατοϊσμό, Νόαμ Τσόμσκι, όταν αποκάλεσε, εξ αρχής, την ρωσική επίθεση “μείζον έγκλημα πολέμου, που κατατάσσεται στην ίδια κατηγορία με την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ και την εισβολή των Χίτλερ και Στάλιν στην Πολωνία τον Σεπτέμβριο του 1939”. Ας το πούμε μείζον έγκλημα πολέμου και μετά επιδιδόμαστε σε «ρεαλιστική γεωπολιτική ανάλυση».
Δυο λόγια για την ιδεολογία
Όπως σημειώνει ο David Ost[3] Αν όντως ο Πούτιν έχει έναν διανοούμενο ως ίνδαλμα, αυτός είναι ένας από τους κορυφαίους θεωρητικούς της αντι-μπολσεβικικής παράταξης κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Πρόκειται για τον Ιβάν Ίλιν, χριστιανό θιασώτη της μοναρχίας και πρώιμο θαυμαστή του Χίτλερ, του οποίου την τέφρα έφερε ο Πούτιν από την Αμερική και ενταφίασε ξανά με κάθε επισημότητα στη Μόσχα. Όσον δε αφορά τους Ρώσους ηγέτες που θεωρεί άξιους μίμησης, πρότυπό του είναι ο τσάρος Αλέξανδρος Γ΄, ο οποίος κατά τη διάρκεια της βασιλείας του (1881-1894) αναίρεσε τις μεταρρυθμίσεις του προκατόχου του και ισχυροποίησε την απολυταρχική του διακυβέρνηση, με αποτέλεσμα να αναδειχθεί σε πρότυπο της δυτικοευρωπαϊκής Δεξιάς που αγωνιζόταν κατά των φιλελεύθερων και σοσιαλιστικών μεταρρυθμίσεων. Έτσι και ο Πούτιν είναι σήμερα το ίνδαλμα της Μαρί Λεπέν ή του Τάκερ Κάρλσον που μάχονται κατά των εξισωτικών κινημάτων «αφύπνισης». Των woke, που λένε, και οι τραμπιστές, εννοώντας, μεταξύ πολλών άλλων, τις γυναίκες που αγωνίζονται για τη νομιμότητα της άμβλωσης ή όσους είναι κατά της οπλοκατοχής.
Όποιος θέλει μια πιο πρόσφατη ιδεολογική φιγούρα, που θαύμαζε για δεκαετίες ο Πούτιν, ας παρακολουθήσει βιντεάκια με τον Ντούγκιν.
Προφανώς, τα παραπάνω δεν είναι ούτε πολύ αριστερά (sic) ούτε και πολύ δημοκρατικά (sic). Αν η απόρριψη των μπολσεβίκων από τον Πούτιν είναι ρητή και αναμφισβήτητη, η ομάδα που εμφορούταν από αντίστοιχες με αυτόν ιδέες, στα χρόνια της μεγάλης ρωσικής επανάστασης ήταν οι Λευκοί αντεπαναστάτες και πρωτο-φασίστες.
Αλληλεγγύη στη ρωσική Αριστερά. Ή όχι;
Στα χρόνια της μονοκρατορίας του Πούτιν, η Αριστερά επιχειρήθηκε να εξολοθρευθεί, με κάθε τρόπο. Η μόνη αποδεκτή εκδοχή ήταν και είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας του αιώνιου Ζιουγκάνοφ και κάποια δορυφορικά σταλινικά γκρουπούσκουλα, περισσότερο φιλοπόλεμα ακόμη και από τον πουτινικό μηχανισμό. Στις εκλογές του 2024, ο υποψήφιος του κόμματος Νικολάι Χαριτόνοφ πήρε το 4% των ψήφων έναντι σχεδόν 90% του Πούτιν. Δημοκρατικά νούμερα. Αξίζει να σημειωθεί πως, για μια σειρά από λόγους, δεν επιτράπηκε η συμμετοχή σε κανένα υποψήφιο της Αριστεράς. Ακόμη και στον κεντρώο, «λελογισμένα» αντιπολεμικό, όμως, Ναντέζντιν απαγορεύτηκε η συμμετοχή. Έτσι, υποψήφιοι ήταν ο Αρχηγός, ο Χαριτόνοφ (δείτε το διαφημιστικό του https://www.youtube.com/watch?v=yKGqp2ONH3o), ο Λεονίντ Σλούτσκι του φασιστικού Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος (πραγματικό οργουελικό new speak), που ίδρυσε ο Ζιρινόφσκι το 1990 και ο Βλάντισλαβ Νταβάνοφ, αναπληρωτής πρόεδρος της Βουλής (Δούμας). Όλοι φίλοι, μέχρι παρεξηγήσεως, της Ενωμένης Ρωσίας, όλοι ανοιχτά υπέρ της εισβολής.
Η άλλη Αριστερά υφίσταται τα πάνδεινα από την αρχή του καθεστώτος. Τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Αριστερού Μετώπου[4], το οποίο πρωτοστάτησε στις αντικυβερνητικές διαμαρτυρίες του 2011 και 2012, με αποτέλεσμα να συλληφθούν, μεταξύ άλλων, οι ηγέτες του Σεργκέι Ουνταλτσόφ[5] και Λεονίντ Ρασβοζκάγεφ, με την κατηγορία της συνομωσίας και να εκτίσουν ποινή τεσσεράμισι χρόνων. Το Αριστερό Μέτωπο και η νεολαία του -η Πρωτοπορία της Κόκκινης Νεολαίας[6]– παρουσιάζει ειδικό ενδιαφέρον γιατί συνένωσε ένα ευρύ φάσμα δυνάμεων στη λογική του Ενιαίου Μετώπου και αποτέλεσε πραγματικό πρόβλημα για το καθεστώς.
Ενδεικτικό δε για τον χαρακτήρα του ρωσικού κράτους είναι το γεγονός πως, το 2024, ο Ουνταλτσόφ φυλακίστηκε εκ νέου, ως «υπερασπιστής της τρομοκρατίας», παρόλο που δεν ανήκει στο αντιπολεμικό ρεύμα, αλλά θεωρεί ότι η ρωσική εισβολή είναι νόμιμη και απολύτως θεμιτή, πράγμα που δείχνει πόσο ακραία καταπιεστικό είναι το καθεστώς.
Όπως σημείωσε, πρόσφατα, ο Ίλια Μπρουτσκάισκιτς[7], “η τελική στρατηγική της ρωσικής άκρας αριστεράς είναι να περάσει στην παρανομία, και αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους αναρχικούς. Από την έναρξη του πολέμου υπήρξαν άνθρωποι που στόχευαν κυρίως στρατιωτικά γραφεία και σταθμούς στρατολόγησης. Υπάρχουν πολλοί αναρχικοί πολιτικοί κρατούμενοι. Οι περισσότεροι γνωρίζετε για τον Αζάτ Μιφτάχοφ, ο οποίος καταδικάστηκε σε επιπλέον ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών ενώ ήταν στη φυλακή λόγω συνομιλίας που φέρεται να είχε με συγκρατούμενούς του […] Δεν είναι μόνο αναρχικοί, υπάρχουν επίσης σοσιαλιστές πολιτικοί κρατούμενοι όπως ο Ιγκόρ Κουζνέτσοφ, η Ντάρια Πολούντοβα, και πολλοί άλλοι.
Οποιαδήποτε δημόσια νόμιμη δραστηριότητα της ρωσικής αριστεράς έχει ήδη σταματήσει. Για παράδειγμα, πρόσφατα το Ρωσικό Σοσιαλιστικό Κίνημα[8], η οργάνωση στην οποία ανήκα, αυτοδιαλύθηκε επειδή χαρακτηρίστηκε ως δήθεν ξένος πράκτορας. Και σύμφωνα με το νόμο για τους ξένους πράκτορες, αν σε χαρακτηρίσουν ξένο πράκτορα αυτό ουσιαστικά καθιστά αδύνατη την οποιαδήποτε δημόσια δραστηριότητα στο εσωτερικό της χώρας. Πριν από μερικούς μήνες, μια άλλη ριζοσπαστική αριστερή οργάνωση, το Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα, διαλύθηκε επίσης λόγω των πολλών συλλήψεων και των αστυνομικών ερευνών. Στη συνέχεια, υπάρχουν οι άνθρωποι της ρωσικής αντιπολεμικής αριστεράς που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα και που προσπαθούν όχι μόνο να επηρεάσουν το ρωσικό κοινό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και να συνεργαστούν και να συζητήσουν με την αριστερά διεθνώς, ειδικά στο χώρες όπου είναι εγκατεστημένοι σήμερα. Έτσι, σε γενικές γραμμές, η ρωσική αντιπολεμική αριστερά έχει ένα βασικό κοινό στο εσωτερικό της χώρας, το οποίο ακολουθεί το σχόλιό της. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζουμε πόσο μεγάλο είναι αυτό το κοινό λόγω της τρέχουσας κατάστασης. Είναι επίσης σημαντικό να σημειωθεί ότι η ρωσική αντιπολεμική αριστερά, και ειδικά εκείνα τα μέλη της που εγκαταστάθηκαν εκτός Ρωσίας, μπόρεσαν να λάβουν μέρος στις συζητήσεις μεταξύ της φιλελεύθερης ή δημοκρατικής, σε γενικές γραμμές, ρωσικής αντιπολίτευσης στο εξωτερικό, γιατί αυτή η διασπορική ρωσική φιλελεύθερη αντιπολίτευση διέρχεται τώρα μια βαθιά ιδεολογική και πολιτική κρίση”[9].
Η κατεξοχήν εμβληματική περίπτωση, βέβαια, αντιφρονούντα, γι’ άλλη μια φορά φυλακισμένου, είναι αυτή του Μπόρις Καγκαρλίτσκι. Ο Καγκαρλίτσκι αποτελεί κορυφαία προσωπικότητα της παγκόσμιας Αριστεράς, μόνιμα στον αγώνα για τα κομμουνιστικά ιδεώδη, αλλά και με σπουδαίο θεωρητικό έργο. Βρέθηκε στη φυλακή επί Μπρέζνιεφ το 1982, επί Γιέλτσιν το 1993, επί Πούτιν σήμερα, αλλά πάντα για τους ίδιους σπουδαίους και σωστούς λόγους[10].
“Το «έγκλημά» του αυτή τη φορά; Ότι άσκησε κριτική για τον πόλεμο του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία, τον οποίο θεωρεί ως απόπειρα του Ρώσου προέδρου να στρέψει την προσοχή των Ρώσων μακριά από τα εγχώρια δεινά, καθώς οι «στρατηγιστές του Κρεμλίνου δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για τη μοίρα των ανθρώπων στο Λουγκάνσκ και το Ντονέτσκ ή ακόμη και για το μέλλον της Ουκρανίας». Καλεί τους Δυτικούς συναδέλφους του να μη ζητούν «κατανόηση του Πούτιν και του καθεστώτος του» γιατί εκείνοι δεν θα ήθελαν να υφίστανται την αυταρχικότητά του. Τονίζει ότι το καθεστώς αποτελεί απειλή «για τους ίδιους τους Ρώσους, τον λαό και την κουλτούρα, το μέλλον τους»”[11].
Σταματώ εδώ με την εξαιρετικά συνοπτική ανάλυση της κατάστασης της ρωσικής Αριστεράς. Για περισσότερα, πολύ κατατοπιστικό είναι το κείμενο του Ernest Reid στο περιοδικό LeftEast, με τίτλο Putin’s plebiscite, Russia’s “Left” & Russia’s Left[12].
Πάλι από την αρχή
Όπως σημείωνε ο Νικολάι Κονόνοφ, λίγους μήνες μετά την εισβολή, στο Jacobin[13], επενδύοντας όλες του τις προσδοκίες στις νέες ηλικίες, “[α]υτές οι γενιές θέτουν άμεσες ερωτήσεις: Γιατί πρέπει να κάνω φιλίες με τα παιδιά ασφαλιτών ή γραφειοκρατών για να κάνω σταδιοδρομία στην πολιτική ή στο δημόσιο; Γιατί πρέπει να φοβάμαι ότι ο κάθε μπάτσος μπορεί να με βασανίσει ή ακόμη και να με σκοτώσει ατιμώρητα; Γιατί δεν θέτει κανείς το ερώτημα σχετικά με την μαζική ενδοοικογενειακή βία εναντίον των γυναικών; Γιατί δεν υπάρχουν ελεύθερες εκλογές και γιατί δεν επιτρέπεται σε κανένα να δρα πολιτικά εκτός όσων κομμάτων εγκρίνονται από την κρατική εξουσία; Γιατί κανείς δεν νοιάζεται για την μόλυνση και την [καταστροφική] ανάπτυξη των […] πόλεων με μόνο σκοπό την εκτόξευση των κερδών των εταιριών real estate; Γιατί, πάνω από όλα, είναι οι προηγούμενες γενιές τόσο ατομιστικές και ανίκανες να αναλάβουν συλλογική δράση;”
O τύπος των ερωτημάτων δείχνει, νομίζω, πόσο στριμωγμένη είναι η πολιτική ζωή στη Ρωσία. Σε ένα μεγάλο μέρος τους, πρόκειται για ζητήματα, που αντιστοιχούν σε ανθρώπους που ζουν σε ένα δικτατορικό καθεστώς. Αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς.
Επανέρχομαι στην αρχή και επαναλαμβάνομαι αυτολεξεί:
“Ζώντας σε μια χώρα του ΝΑΤΟ, με όλο το πολιτικό σύστημά της χαρούμενο με αυτήν την συνθήκη, είναι πεπεισμένος ότι η πάλη ενάντια στον στρατιωτικό βραχίονα του «ελευθεροκοσμικού» ιμπεριαλισμού είναι πρώτιστο καθήκον για την Αριστερά. Τίποτε στις επιλογές των «δυτικών δημοκρατιών» δεν είναι υπερασπίσιμο. Από αυτήν την άποψη, η ειρηνιστική στάση κάποιων φιλελεύθερων δεν αξίζει ούτε το χαρτί που την υπερασπίζεται. Είναι σαν το ανέκδοτο, σύμφωνα με το οποίο αν δεις τη γιαγιά σου να απομακρύνεται προς το δασάκι, με τον Economist κάτω από τη μασχάλη, να ξέρεις πως πάει για χέσιμο.
Όσοι, λοιπόν, υποστήριξαν, για να μείνω στα σχετικά πρόσφατα, τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, την εισβολή στο Ιράκ, την συνειδητή διάλυση πολλών αραβικών κρατών, το «δικαίωμα στη νόμιμη άμυνα» του Νετανιάχου και άλλα νατοϊκά εγκλήματα, ως ουκ έστιν αριθμός, έχουν υποχρέωση να σιωπούν για όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία […]”
Επιπροσθέτως, όμως, δεν ξεχνάμε ότι στη Ρωσία δεν μπορείς να είσαι αριστερός, στην Κίνα, αν είσαι σε τρώει η μαρμάγκα, στο Ιράν εξοντώθηκαν όλοι οι αριστεροί ήδη στα πρώτα χρόνια μετά την επικράτηση των φασιστομουλάδων. Ο “άξονας της αντίστασης”, σα να λέμε, δεν χαρακτηρίζεται από … δημοκρατικό τακτ,
Στο κάτω κάτω, δεν έχουμε κανένα λόγο, ως αριστεροί, αντιιμπεριαλιστές, αντιμιλιταριστές, στρατευμένοι στην υπόθεση της πανανθρώπινης χειραφέτησης να διαλέξουμε το κάθαρμα που “μας πάει περισσότερο”. Εξάλλου, οι αξίες έχουν μεγάλη αξία.
Ζώντας στη νατοϊκή “ζώνη ενδιαφέροντος” έχουμε άμεσο εχθρό το δυτικό ιμπεριαλισμό -όπως οι Ρώσοι σύντροφοι έχουν το δικό τους.
Κι όλοι μαζί όλους τους ιμπεριαλισμούς.
***
ΥΓ. Μεγάλη αξία έχει να αναζητούμε, επιπλέον, τι λέει και τι κάνει η Αριστερά, αλλά και οι αναρχικοί, στην Ουκρανία. Είναι πολύ κακό πως η δική μας Αριστερά δεν το κάνει -όπως και για τους Ρώσους συντρόφους δεν το κάνει.
Συμβουλεύτηκα, ως προς αυτό, τον Δημήτρη Γκιβίση, τον δημοσιογράφο των 1000 συνεντεύξεων με ανθρώπους του χειραφετητικού κινήματος, τις περισσότερες στα “δίχτυα του κόσμου” της εφημερίδας Εποχή.
Μου πρότεινε και σας προτείνω τα εξής ουκρανικά αριστερά σάιτ:
https://links.org.au/ (πολύ σημαντικά άρθρα σε ό,τι αφορά τον πόλεμο:
Έχει σημασία να επισημάνω πως υπάρχουν εξαιρετικές δουλειές και από όσους δεν συμμερίζονται την παραπάνω επιχειρηματολογία. Προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο του Λεωνίδα Βατικιώτη Ουκρανία -το μεγάλο πλάνο (Τόπος 2025). Πλούσια τεκμηρίωση, σαφή επιχειρήματα, αποκαλυπτική ανάλυση.
Παρ’ όλ’ αυτά, γνώμη δεν αλλάζω.
[1] https://www.synchronathemata.gr/i-rosia-i-oykrania-to-nato-kai-i-aristera-1/
[2] όπ.π.
[3] όπ.π.
[4] https://en.m.wikipedia.org/wiki/Left_Front_(Russia)
[5] https://en.m.wikipedia.org/wiki/Sergei_Udaltsov
[6] https://en.m.wikipedia.org/wiki/Vanguard_of_Red_Youth
[7] https://alterthess.gr/o-agonas-gia-tin-apeleytherosi-toy-mporis-kagkarlitski-einai-anapospasto-meros-toy-agona-gia-ton-sosialismo-apo-ta-kato/
[8] Το Ρωσικό Σοσιαλιστικό Κίνημα είναι το ρωσικό τμήμα της 4ης Διεθνούς. Η τοποθέτησή του αναφορικά με τον πόλεμο είναι πως “Χωρίς την αναγνώριση της αποικιοκρατικής και τυραννικής φύσης του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος που διεξάγει έναν γενοκτονικό κατακτητικό πόλεμο, είναι αδύνατο να οικοδομηθεί ένα δημοκρατικό σοσιαλιστικό μέλλον για όλους όσοι έχουν καταπιεστεί από την καταστροφική δύναμη του ρωσικού ιμπεριαλισμού και σοβινισμού: τους ιθαγενείς, την LGBTQ+ κοινότητα, τα άτομα με αναπηρίες και όλες τις άλλες ομάδες που καταπιέζονται κάτω από την τυραννική κυριαρχία του αιμοσταγούς ολιγαρχικού καθεστώτος.
Καταδικάζουμε σθεναρά τον ρωσικό μιλιταρισμό, ο οποίος έχει οδηγήσει σε αμέτρητες φρικαλεότητες στους αμάχους από την Ουκρανία μέχρι τη Συρία και την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία όχι μόνο από το ρωσικό στρατό αλλά και από το φασιστικό ιδιωτικό στρατό Βάγκνερ, που είχε ως ιδιαίτερο στόχο να βυθίσει όλη τη Ρωσία ακόμα περισσότερο στα νύχια του φασισμού με την αποτυχημένη του νέα «πορεία στην Ρώμη»”.
[9] Αυτή η κατάσταση έκανε μοναδική επιλογή την από τα κάτω μαζική, τηρουμένων των αναλογιών, αντιπολεμική κίνηση. Αμέσως με την έναρξη του πολέμου, υπήρξαν πρωτοβουλίες, με πρώτη την Φεμινιστική Αντιπολεμική Αντίσταση που απευθύνθηκε προς τους απολιτικούς Ρώσους, οι οποίοι θα μπορούσαν να δουν τα παιδιά τους να στέλνονται στην πολεμική ζώνη. Πράγμα που έκανε και η εφημερίδα Γυναικεία Αλήθεια, η οποία δεν ήταν παρά μια παραδοσιακή τοπική εφημερίδα.
[10] Και είναι πολύ τιμητικό για την Ενωτική Πρωτοβουλία/ΜΕΡΑ25-Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά, που ο Γιάνης Βαρουφάκης συμμετέχει στην Διεθνή Πρωτοβουλία για την αποφυλάκισή του
[11] https://m.popaganda.gr/people/mparis-kagkarlitski-poios-einai-kai-ti-echei-pei-gia-tin-elliniki-krisi-o-fylakismenos-rosos-poy-stirizei-o-gianis-varoyfakis/
[12] https://lefteast.org/putins-plebiscite-russias-left-russias-left/
[13] https://jacobin.com/2022/09/russian-leftist-youth-protest-war-in-ukraine
https://thepressproject.gr/o-poutin-mia-eisvoli-i-aristera/
Σχόλια (0)