Το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με τα αποτελέσματα των επιλογών της. Διανύει τη φάση του «Βατερλώ πολλών γελοίων». Αντιδρά έντονα σε οποιαδήποτε κριτική και τα μέλη της δείχνουν συμπεριφορές έξω από κάθε κοινωνικό δεσμό. Ολοι πλέον έχουν αρχίσει να μιλούν. Ολοι; Οχι ακόμα. Γιατί ο τελευταίος που θα μιλήσει θα είναι «ο λαός». Αλλά αν κρίνει κανείς ότι οι πιο δηλητηριώδεις επικρίσεις έρχονται από φωνές, όπως το πρώην πρωθυπουργικό δίδυμο στο εσωτερικό της Ν.Δ., τότε αυτό σημαίνει ότι οι ένοικοι του Μαξίμου δεν θα πρέπει να αισθάνονται καθόλου καλά.
Θανάσης Βασιλείου
Η ρηγματώσεις της επιτελικότητας παίρνουν μορφή άλλοτε άμυνας κι άλλοτε βίαιης επίθεσης και σε πολλά μέτωπα. Αμυνας και εκεί που δεν χρειάζεται και επίθεσης σε ανεμόμυλους. Το αποτέλεσμα είναι σταθερά πολύ φτωχό και γίνεται ολοένα φτωχότερο – όταν δεν είναι προδήλως αποκρουστικό και ντροπιαστικό. Κατά πρώτον, η εκ των έσω απονομιμοποίηση των επιλογών του ίδιου του πρωθυπουργού δείχνει ότι δεν μιλάμε απλώς για τις υποθέσεις ή για τα προβλήματα της χώρας ή των πολιτών, αλλά για έναν τύπο διακυβέρνησης που έχει μετατραπεί σε αγωνία στάθμισης αμφίδρομων προσωπικών ευκαιριών και σκοπιμοτήτων. Και για να λέμε τα πράγματα με τα ονόματά τους: Καραμανλής έναντι Μητσοτάκη, Σαμαράς έναντι Μητσοτάκη, Μητσοτάκης έναντι Δένδια, Μητσοτάκης έναντι όσων βουλευτών και υπουργών δεν στηρίζουν ενεργά την κυβέρνηση κ.ο.κ. Αυτή είναι η πραγματικότητα στο εσωτερικό της Ν.Δ. Εφόσον όλα παίχτηκαν στην επικοινωνία, έρχεται η ουσία (τα πραγματικά προβλήματα) και παίρνει το μερτικό της. Και αυτή η πραγματικότητα, όπως εξελίσσεται, δεν είναι άλλο παρά σπατάλη πολιτικού κεφαλαίου και χρόνου εις βάρος της χώρας και των συμφερόντων των πολιτών.
Η πλευρά της αντιπολίτευσης προσπαθεί να παίξει κάποιο ρόλο. Τουλάχιστον ασκεί τον θεσμικό της ρόλο. Ομως, η ευρεία διάλυση των ψευδαισθήσεων από τη μια και ο πολυκερματισμός της Κεντροαριστεράς από την άλλη, εμποδίζουν –προς το παρόν– να εμπνεύσει και να δρομολογήσει λύσεις με θετική ορμή για τη χώρα. Οι πολίτες, ψάχνουν μόνοι τους ο ένας τον άλλο. Γιατί το να φύγει ο Μητσοτάκης είναι σημαντικό. Το τι θα κάνει κάποιος άλλος στη θέση του Μητσοτάκη είναι σημαντικότερο. Προς το παρόν, η αντιπολίτευση δείχνει μεγαλύτερη ετοιμότητα για έντονες αντιδράσεις/απαντήσεις στην παραληρηματική και δημαγωγική κυβερνητική μονομανία, και μικρότερη για σχεδιασμούς και στρατεύσεις σε μια πορεία δημοκρατικής ανασυγκρότησης. Δεν απαντά σε πράγματα που θέλουν και έχουν ανάγκη οι πολίτες. Πέραν του ότι ορισμένοι δεν θα έχουν κάποιο ρόλο στις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις της χώρας, ορισμένοι άλλοι προς το παρόν –για να χρησιμοποιήσω τη μόδα της λογοτεχνικότητας– δίνουν την εντύπωση της «Μαθητευόμενης των τακουνιών».
Η πλευρά των έξω (του διεθνούς περιβάλλοντος) κάθε άλλο παρά με την προώθηση μιας κοινωνικής και δημοκρατικής παιδείας ασχολείται. Στα πειράματά τους, οι ηγέτες ενδιαφέρονται για τους εξοπλισμούς εγκαινιάζοντας την κανονικοποίηση του φόβου και ανοίγοντας τις πόρτες στη νεοφτώχεια που αναμοχλεύει τον ρατσισμό και στη νεοαποικιοκρατία που ονειρεύεται ξανά ολοκληρωτισμούς και βία. Είναι τραγικά ειρωνικό το ότι οι Αμερικανοί φιλελεύθεροι της εποχής του Τραμπ στις ΗΠΑ έχουν αρχίσει να μαθαίνουν τεχνικές φυσικής και πολιτικής επιβίωσης από τους Ρώσους αντιφρονούντες στο καθεστώς του Πούτιν. Και αυτά τα θεωρούμε λογικά να γίνονται μετά την εμπειρία του Νέβιλ Τσάμπερλεν που το 1938 φώναζε στους Αγγλους «Εφερα ειρήνη, έφερα ειρήνη», την εμπειρία του Πολέμου του 20ού αιώνα αλλά και το πέρας του Ψυχρού Πολέμου.
Με το ερώτημα εάν ο Τραμπ θα είναι έτοιμος για έναν ευρύτερο πόλεμο ή αν απλώς διαπραγματεύεται μια υποχώρηση από την εξασθενημένη μονοπολική τάξη του, αυτό που βλέπουμε είναι μια μετάβαση σε μορφές «νεοφεουδαρχίας». Σύμφωνα με τις αναλύσεις (όπως αυτές του Αμερικανού οικονομολόγου Μάικλ Χάντσον κ.ά.), οι κλασικοί, όπως ο Adam Smith, ο John Stuart Mill κ.ά. θεωρούσαν ότι οι «ελεύθερες αγορές» πρέπει να είναι ελεύθερες και να ευνοούν την παραγωγή και την εργασία – όχι την κοινωνική υποταγή και την εκμετάλλευση μέσω ψηφιακών εργαλείων, υπερόπλων και προνομίων. Ο νεοφιλελευθερισμός έχει διαστρέψει αυτή την αρχική ενάρετη ιδέα. Στην πράξη, δεν απελευθερώνει κάτι, αλλά υποτάσσει τις αγορές στις ανάγκες των μονοπωλίων, των επενδυτικών κεφαλαίων μέσω της απορρύθμισης, της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων αγαθών, της φορολογικής εύνοιας προς τα ανώτερα στρώματα και της μεταφοράς του φορολογικού βάρους στην εργασία και τις μικρές επιχειρήσεις.
Είναι αλήθεια ότι κανείς δεν ξεφεύγει από την εποχή του. Και αυτή η μεγάλη εικόνα μεταφέρεται και στις μικρότερες χώρες, όπως η Ελλάδα. Αυτή η πραγματικότητα είναι νομοτέλεια; Σίγουρα όχι. Αλλά για να αλλάξει θέλει πολλή δουλειά – και πάντως, κάτι άλλο από αυτό που γίνεται.
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/488145_kalos-irthate-stin-pragmatikotita
Σχόλια (0)