Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι ακόμη και μετά τις τελευταίες καταιγιστικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή υπάρχουν καλόπιστοι προοδευτικοί άνθρωποι από τον χώρο της Αριστεράς, αλλά και από το ευρύτερο αντιπολεμικό κίνημα, καθώς και διεθνή θεσμικά όργανα όπως ο ΟΗΕ, που επιμένουν ότι η συνταγή περί «δύο κρατών» αποτελεί μια ιδανική, βιώσιμη(!) και δίκαιη λύση για το παλαιστινιακό! Οι απόψεις αυτές παραβλέπουν το γεγονός ότι το ισραηλινό κράτος είναι εξ ορισμού ένα κράτος εποίκων, ένα κράτος-απαρτχάιντ πάνω στην παλαιστινιακή γη. Είναι δομικά φτιαγμένο, «από τα γεννοφάσκια του», ως μια οντότητα που δεν μπορούσε, δεν μπορεί και δεν θέλει να «ζήσει» δίπλα με τους Παλαιστίνιους.
Νάσος Θεοδωρίδης*
Το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε επίσημα τον Μάη του 1948. Δεν ήταν δηλαδή μια αποικία που απέκτησε την ανεξαρτησία της, ώστε να μπορεί να εφαρμοστεί το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Ηταν το προϊόν μιας ολόκληρης στρατηγικής εποικισμού στη γη της ιστορικής Παλαιστίνης από το σιωνιστικό κίνημα, που στις αρχές του 20ού αιώνα εξέφραζε μια μικρή μειονότητα Εβραίων στην Ευρώπη. Ο σκοπός τους ήταν η ίδρυση ενός αποκλειστικά εβραϊκού κράτους με τη στήριξη κάποιας μεγάλης αποικιοκρατικής δύναμης, και συγκεκριμένα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Η άδικη και απαράδεκτη απόφαση του ΟΗΕ τον Νοέμβρη του 1947 πρόβλεπε την ύπαρξη δύο κρατών, ενός ισραηλινού και ενός αραβικού. Το ισραηλινό έπαιρνε το 56% της Παλαιστίνης, τις πιο εύφορες εκτάσεις και τις παράκτιες πόλεις. Ομως το πρόβλημα για την ισραηλινή ηγεσία ήταν ότι και με αυτή τη λύση ο μισός πληθυσμός του νέου κράτους θα ήταν Παλαιστίνιοι. Γι’ αυτό από τις αρχές του 1948 οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις άρχισαν να εφαρμόζουν την «υποχρεωτική μετακίνηση» πάση θυσία, δηλαδή την εθνοκάθαρση (Νάκμπα), καθοδηγούμενη από ένα κεντρικό επιτελείο υπό τον Μπεν Γκουριόν, όπως περιγράφεται εύστοχα και αναλυτικά στο εξαίρετο βιβλίο του γενναίου Εβραίου αντι-Ισραηλινού συγγραφέα Ιλάν Παπέ. Ετσι το Ισραήλ έφτασε να ελέγχει το 80% της έκτασης της Παλαιστίνης. Ο Πόλεμος των Εξι Ημερών τον Ιούνη του 1967 επισφράγισε αυτή την κυριαρχία, ενώ η αφόρητα μετριοπαθής προσέγγιση της ανάξιας ηγεσίας της Παλαιστινιακής Αρχής είχε ως αποτέλεσμα να φτάσουν οι Ισραηλινοί έποικοι τις 700.000.
Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το παλαιστινιακό εθνοαπελευθερωτικό κίνημα διεκδικούσε από τη γέννησή του ένα ενιαίο δημοκρατικό κράτος στην Παλαιστίνη για τους ανθρώπους όλων των θρησκειών και των εθνοτήτων. Γι’ αυτό, πολύ σωστά, δεν αναγνώριζε ως «τετελεσμένα» τα αποτελέσματα της Νάκμπα και το κράτος του Ισραήλ.
Η διχοτόμηση της ιστορικής Παλαιστίνης και η «λύση των δύο κρατών» ήταν οι αφετηρίες από τις οποίες το σιωνιστικό κίνημα άρχισε να χτίζει το ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ, με τη στήριξη των ιμπεριαλιστών. Ομως η πραγματική δικαίωση για τον αγώνα των Παλαιστινίων είναι, σύμφωνα με τα λόγια του Ιλάν Παπέ: «Μια αποσιωνιστικοποιημένη, απελευθερωμένη και δημοκρατική Παλαιστίνη από τον ποταμό μέχρι τη θάλασσα. Μια Παλαιστίνη που θα υποδεχθεί πίσω τους πρόσφυγες και θα χτίσει μια κοινωνία η οποία δεν θα κάνει διακρίσεις στη βάση της κουλτούρας, της θρησκείας, της εθνικότητας».
Παρά τις τεράστιες ιδεολογικές διαφορές που υπάρχουν με τη Χαμάς, θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι η παλαιστινιακή αντίσταση δεν είναι τρομοκρατία. Είναι αγώνας ύπαρξης ενός ηρωικού λαού ενάντια σε ένα ρατσιστικό κράτος-τρομοκράτη, που θέλει να τον ξεριζώσει από τις εστίες του. Επίσης, έχει καταρρεύσει η προπαγάνδα των φιλοδυτικών ΜΜΕ σε ό,τι αφορά πολλές πτυχές της επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου, διότι αποκαλύφθηκε ότι η ξαφνική αλλαγή χώρου του φεστιβάλ δεν ήταν γνωστή στη Χαμάς και άρα αδίκως τα φερέφωνα του Ισραήλ της χρεώνουν δόλο για θάνατο αμάχων.
Το Ισραήλ, ως φυτευτό και τεχνητό κατασκεύασμα της Δύσης, είναι ένα κατοχικό κράτος εποίκων-στρατιωτών που θέλει να επεκτείνεται διαρκώς, κλέβοντας τη γη των Παλαιστινίων και των γύρω λαών, την οποία θεωρεί «ζωτικό» του «χώρο», ένα μιλιταριστικό μέχρι το μεδούλι κράτος-τρομοκράτης, που έχει βομβαρδίσει ασταμάτητα τον Λίβανο, τη Συρία, το Ιράν, την Υεμένη, το Ιράκ, το Κατάρ – και έχει εισβάλει στα δύο πρώτα. Αρα, είναι χρέος όλων των λαών να σταθούν στο πλευρό των Παλαιστινίων ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους του. Αυτό το καθήκον είναι ακόμη πιο επιτακτικό για εμάς εδώ, καθώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ως προτεραιότητα τον «άξονα» Ελλάδας-Ισραήλ, που λειτουργεί ως «μετόπισθεν» για τις ισραηλινές επιθέσεις και ως «εμπροσθοφυλακή» για τις φιλοδοξίες του ελληνικού καπιταλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο και τις ΑΟΖ. Γι’ αυτόν τον λόγο, πρέπει να απαιτήσουμε να διακοπεί άμεσα κάθε στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ και να κλείσουν οι αμερικανικές βάσεις που συνεργάζονται με τις ισραηλινές επιθέσεις.
Κατά συνέπεια, δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι ο μόνος δρόμος για να σταματήσει οριστικά ο πόλεμος, να εξαλειφθούν οι συγκρούσεις και να επικρατήσει η ειρήνη στην Παλαιστίνη περνάει μέσα από τη διάλυση του κράτους του Ισραήλ και την αντικατάστασή του από ένα δημοκρατικό κοσμικό παλαιστινιακό κράτος όπου θα μπορούν να ζούνε ισότιμα, ανεξάρτητα από θρησκεία, φυλή, φύλο και εθνότητα, εβραίοι, μουσουλμάνοι, χριστιανοί και άθεοι σε όλη την επικράτεια της ιστορικής Παλαιστίνης από τον Ιορδάνη ώς τη Μεσόγειο. Αυτό ήταν και το ιστορικό αίτημα του ριζοσπαστικού παλαιστινιακού κινήματος.
*Δικηγόρος Αθηνών και μέλος του τ.π. του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (ΣΕΚ) και της T.E. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο Μαρούσι
Σχόλια (0)