Τελευταίο τους καταφύγιο η βία και ο αυταρχισμός

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Όχι λόγω κοινοβουλευτικής, αλλά λόγω κοινωνικής αντιπολίτευσης.

Και όσο πε­ρισ­σό­τε­ρο στρι­μώ­χνε­ται τόσο θα αξιο­ποιεί τον αυ­ταρ­χι­σμό και την κα­τα­στο­λή στην κα­τεύ­θυν­ση του ελέγ­χου των αντι­δρά­σε­ων πα­ντός εί­δους. Οι μα­ζι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις για την Πα­λαι­στί­νη, για τα Τέμπη, για τον ΟΠΕ­ΚΕ­ΠΕ, για το 13ωρο, για τα ιδιω­τι­κά πα­νε­πι­στή­μια, δη­μιουρ­γούν το υπό­βα­θρο της συ­νο­λι­κής πο­λι­τι­κής αμ­φι­σβή­τη­σης μιας κυ­βέρ­νη­σης που έχει ξε­πε­ρά­σει προ πολ­λού τα εσκαμ­μέ­να. Και αυτό πρέ­πει να… ανα­κο­πεί όσο είναι νωρίς.

Νικόλας Κολυτάς

Φί­μω­ση και κα­τα­στο­λή

Το κυ­βερ­νη­τι­κό πλάνο ήδη από τις αρχές του φθι­νο­πώ­ρου ήταν σαφές. Ο Μη­τσο­τά­κης επι­χει­ρεί πλέον απρο­κά­λυ­πτα να χτυ­πή­σει τη ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή κί­νη­ση εκεί που ανα­πνέ­ει: Στο δη­μό­σιο χώρο. Ένα τέ­τοιο πλάνο πε­ρι­λαμ­βά­νει υγειο­νο­μι­κές ζώνες, θε­σμι­κά άσυλα και μνη­μεια­κά άβατα. Χώ­ρους που προ­ο­ρί­ζο­νται απο­κλει­στι­κά για τις πάσης φύ­σε­ως εκ­δη­λώ­σεις της κυ­ρί­αρ­χης τάξης και όχι για πο­λι­τι­κές δη­λώ­σεις της συ­ντρι­πτι­κής κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας που βάλ­λε­ται. Πρό­κει­ται για μια ανα­κα­τά­λη­ψη του δη­μό­σιου χώρου με θε­σμι­κή βούλα. Ενί­ο­τε και με ασπί­δες και γκλο­πς.

Τα πα­νε­πι­στή­μια δεν θα ανή­κουν στους φοι­τη­τές, αλλά στα ΜΑΤ που θα μπου­κά­ρουν οποια­δή­πο­τε στιγ­μή, τα νο­σο­κο­μεία δεν θα είναι χώροι δια­τρά­νω­σης των αι­τη­μά­των των για­τρών, αλλά χώροι για να κό­βουν κόκ­κι­νες κορ­δέ­λες οι υπουρ­γοί για τις δω­ρε­ές «ευαί­σθη­των» κα­πι­τα­λι­στών, οι δρό­μοι πε­ρι­με­τρι­κά της ισ­ραη­λι­νής πρε­σβεί­ας δεν θα είναι ελεύ­θε­ροι χώροι συ­νά­θροι­σης και δια­δή­λω­σης, αλλά αρέ­νες ακό­λα­στης αστυ­νο­μι­κής κα­τα­στο­λής και πα­ρα­κο­λού­θη­σης, ο χώρος μπρο­στά στη βουλή δε θα είναι χώρος λαϊ­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων και αγώ­νων, αλλά ένα απο­στει­ρω­μέ­νο μνη­μείο για κα­τα­θέ­σεις στε­φά­νων.

Όλα αυτά δεν τα βγά­λα­με από το κε­φά­λι μας. Είναι οι ει­κό­νες μιας χώρας που κλεί­νει το στόμα και δένει τα χέρια σε όποιον στέ­κε­ται απέ­να­ντι στις κυ­βερ­νη­τι­κές πο­λι­τι­κές. Το ξύλο της αστυ­νο­μί­ας απέ­να­ντι στους ερ­γα­ζό­με­νους στο Νο­σο­κο­μείο Ατ­τι­κόν, η αστυ­νο­μι­κή έφο­δος στην κα­τά­λη­ψη της Αρ­χι­τε­κτο­νι­κής, το αστυ­νο­μι­κό ξύλο σε γο­νείς, εκ­παι­δευ­τι­κούς και παι­διά έξω από τη ΔΙΠΕ Α’ Αθή­νας, η βά­ναυ­ση αστυ­νο­μι­κή επί­θε­ση σε δια­δη­λω­τές σε πα­λαι­στι­νια­κή δια­δή­λω­ση και η αστυ­νο­μο­κρα­τία γύρω από τον Άγνω­στο Στρα­τιώ­τη, μαρ­τυ­ρούν τα πο­λι­τι­κά αδιέ­ξο­δα μιας κυ­βέρ­νη­σης, που βρί­σκει κα­τα­φύ­γιο στη βία και την κα­τα­στο­λή. Όμως καμία κυ­βέρ­νη­ση δεν μπο­ρεί να μα­κροη­με­ρεύ­σει κρα­τώ­ντας μόνο το μα­στί­γιο.

Άγνω­στος Στρα­τιώ­της

Κο­ρω­νί­δα αυτής της επι­κοι­νω­νια­κής-πο­λι­τι­κής στρα­τη­γι­κής του Μα­ξί­μου υπήρ­ξε η συ­ζή­τη­ση γύρω από το μνη­μείο του Αγνώ­στου Στρα­τιώ­τη. Η Δεξιά πα­τώ­ντας πάνω στα κυ­ρί­αρ­χα εθνι­κά αφη­γή­μα­τα, επι­χεί­ρη­σε να επα­νοι­κειο­ποι­η­θεί το χώρο μπρο­στά από το κοι­νο­βού­λιο προ­τάσ­σο­ντας τα ιερά και τα όσια της πα­τρί­δας. Επι­χεί­ρη­σε να με­τα­το­πί­σει το κέ­ντρο βά­ρους της πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης κά­νο­ντας λόγο για «τσα­ντί­ρια», «fake απερ­γούς πεί­νας» και «αρι­στε­ρούς που κά­νουν επα­να­στα­τι­κή γυ­μνα­στι­κή μπρο­στά στο μνη­μείο». Κάπως έτσι η υπό­θε­ση των νε­κρών των Τε­μπών, των εγκλη­μα­τι­κών πο­λι­τι­κών ευ­θυ­νών και της επι­χεί­ρη­σης συ­γκά­λυ­ψης, θά­φτη­κε κάτω από τα θρύ­ψα­λα μιας τραυ­μα­τι­σμέ­νης δήθεν ει­κό­νας ενός εθνι­κού συμ­βό­λου. Πρό­κει­ται για τον ορι­σμό του «κά­ποιοι έχα­σαν το δάσος κοι­τώ­ντας το δά­χτυ­λο». Δεν είναι τυ­χαίο ότι πρω­το­στά­τη­σαν σε αυτή την πο­λι­τι­κή χυ­δαιό­τη­τα ο Άδω­νις Γε­ωρ­γιά­δης και ο Άρης Πορ­το­σάλ­τε. Η εμπρο­σθο­φυ­λα­κή δη­λα­δή της πιο σκλη­ρής δε­ξιάς γραμ­μής της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη στη Βουλή και στον Τύπο.

Κάπως έτσι, υπερ­ψη­φί­στη­κε με 159 ψή­φους από τη βουλή η πε­ρί­φη­μη τρο­πο­λο­γία για τον Άγνω­στο Στρα­τιώ­τη. Μια τρο­πο­λο­γία την οποία υπε­ρα­σπί­σθη­κε με σθέ­νος ο Έλ­λη­νας πρω­θυ­πουρ­γός και προ­βλέ­πει την απα­γό­ρευ­ση δια­δη­λώ­σε­ων στον χώρο που βρί­σκε­ται μπρο­στά στο κοι­νο­βού­λιο, με τη δι­καιο­λο­γία της προ­στα­σί­ας του μνη­μεί­ου. Για τους «πα­ρα­βά­τες» μά­λι­στα προ­βλέ­πο­νται από πρό­στι­μα μέχρι ποι­νές φυ­λά­κι­σης. Όσον αφορά στις αρ­μο­διό­τη­τες ανά υπουρ­γείο η τρο­πο­λο­γία προ­βλέ­πει ότι η Ελ­λη­νι­κή Αστυ­νο­μία επι­φορ­τί­ζε­ται με την τή­ρη­ση της δη­μό­σιας τάξης και των απα­γο­ρεύ­σε­ων και το υπουρ­γείο Άμυ­νας θα είναι υπεύ­θυ­νο για την «συ­ντή­ρη­ση, φρο­ντί­δα και ανά­δει­ξη του Μνη­μεί­ου». Η τρο­πο­λο­γία συ­νο­δεύ­τη­κε από το­πο­γρα­φι­κό πα­ράρ­τη­μα που προσ­διό­ρι­σε τον χώρο του μνη­μεί­ου με τρόπο τέ­τοιο που κα­λύ­πτει οτι­δή­πο­τε υπάρ­χει με­τα­ξύ της λε­ω­φό­ρου Αμα­λί­ας και του κτι­ρί­ου της Βου­λής.

Αντί­στα­ση και ανυ­πα­κοή

Είναι χρέος όλων μας να αγω­νι­στού­με ώστε αυτή η τρο­πο­λο­γία-έκτρω­μα να μην εφαρ­μο­στεί. Οι εκα­το­ντά­δες νέοι που συ­γκε­ντρώ­νο­νται κα­θη­με­ρι­νά στο Σύ­νταγ­μα γύρω από τα ονό­μα­τα των 57 νε­κρών των Τε­μπών, οι διαρ­κείς συ­γκε­ντρώ­σεις για την Πα­λαι­στί­νη, οι ερ­γα­τι­κές και φοι­τη­τι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, δεί­χνουν με τον πιο εμ­φα­τι­κό τρόπο το πώς ο δη­μό­σιος χώρος απο­τε­λεί ένα πεδίο συλ­λο­γι­κής έκ­φρα­σης, σκέ­ψης και αμ­φι­σβή­τη­σης και όχι ένα απο­στει­ρω­μέ­νο πλαί­σιο για λί­γους και εκλε­κτούς. Είναι ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας ανά­γκη να πα­ρα­μεί­νου­με εκεί που μας φο­βού­νται, στους δρό­μους, στα σχο­λεία, στις σχο­λές, στα νο­σο­κο­μεία, στους χώ­ρους δου­λειάς, στις γει­το­νιές.

Χωρίς να πιέ­ζο­νται κοι­νο­βου­λευ­τι­κά νο­μί­ζουν ότι μπο­ρούν εύ­κο­λα να τσα­κί­σουν τις αντι­δρά­σεις μιας κοι­νω­νί­ας που φω­νά­ζει ότι δεν αντέ­χει άλλο. Οι δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς οφεί­λουν να κρα­τή­σουν την ντου­ντού­κα σε αυτές τις φωνές. Να πολ­λα­πλα­σιά­σουν τη δύ­να­μή τους. Ει­δι­κά σή­με­ρα που πε­ρι­στέλ­λο­νται δι­καιώ­μα­τα, κα­τα­στέλ­λο­νται αγώ­νες και επι­χει­ρεί­ται μια συ­στη­μι­κή ρε­βάνς απέ­να­ντι σε αγω­νι­στι­κά κε­κτη­μέ­να όχι απλώς δε­κα­ε­τιών, αλλά αιώ­νων.

https://rproject.gr/article/teleytaio-toys-katafygio-i-kai-o-aytarhismos