Ο Μητσοτάκης απέναντι στο χάος

Η επερχόμενη πολιτική-κυβερνητική κρίση

Παρά τις αγω­νιώ­δεις επι­κοι­νω­νια­κές προ­σπά­θειες, με επί­κε­ντρο την προ­βο­λή του δι­λήμ­μα­τος «Μη­τσο­τά­κης ή χάος…», και παρά τις συ­στη­μα­τι­κές εκ­κλή­σεις προς την κυ­ρί­αρ­χη τάξη για την ενί­σχυ­ση μιας πο­λι­τι­κής πει­θαρ­χί­ας απέ­να­ντι στην κυ­βερ­νη­τι­κή στρα­τη­γι­κή, ο Μη­τσο­τά­κης εξα­κο­λου­θεί να έχει μπρο­στά του έναν πο­λι­τι­κό Γολ­γο­θά.

Οι δια­δο­χι­κοί κύ­κλοι των δη­μο­σκο­πή­σε­ων έχουν εμπε­δώ­σει την εκτί­μη­ση ότι η προ­ο­πτι­κή αυ­το­δυ­να­μί­ας της ΝΔ, υπό την ηγε­σία του Κυρ. Μη­τσο­τά­κη, είναι πο­λι­τι­κά νεκρή. Και στα­δια­κά εμπε­δώ­νουν την πε­ποί­θη­ση ότι το ση­με­ρι­νό σύ­στη­μα πο­λι­τι­κών σχέ­σε­ων δεν μπο­ρεί να δώσει ούτε «συμ­μα­χι­κή» κυ­βέρ­νη­ση υπό την ηγε­σία του Κυρ. Μη­τσο­τά­κη. Είναι αυτό που ο Ευάγ­γε­λος Βε­νι­ζέ­λος (ανα­ζη­τώ­ντας ρόλο για τον εαυτό του…) ανέ­δει­ξε με τη φράση «η χώρα στα­δια­κά κα­θί­στα­ται μη-δια­κυ­βερ­νή­σι­μη». 

Αντώνης Νταβανέλος

Είναι γνω­στό σε όλους ότι στη βάση αυτής της επερ­χό­με­νης πο­λι­τι­κής κρί­σης βρί­σκε­ται η οι­κο­νο­μι­κή-κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή, που επέ­βα­λε η συμ­φω­νία με την Τρόι­κα το 2018 (ναι, αυτή που ξε­διά­ντρο­πα ονο­μα­τί­στη­κε «έξο­δος από τα μνη­μό­νια») και που προ­ω­θή­θη­κε με ζήλο από τις δια­δο­χι­κές κυ­βερ­νή­σεις Μη­τσο­τά­κη που ακο­λού­θη­σαν. Κάθε στα­τι­στι­κός δεί­κτης, κάθε σχε­τι­κή μέ­τρη­ση, επι­βε­βαιώ­νουν αυτή την εκτί­μη­ση. Οι σκλη­ρές επι­πτώ­σεις της δρα­κό­ντειας και διαρ­κούς λι­τό­τη­τας είναι γνω­στές στα κα­θο­ρι­στι­κά πεδία των μι­σθών, των συ­ντά­ξε­ων, των πε­ρι­κο­πών κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών, τις ανε­ξέ­λεγ­κτες αυ­ξή­σεις των τιμών στα είδη υπο­χρε­ω­τι­κής λαϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης (που δια­μόρ­φω­σε «πλη­θω­ρι­σμό» στα τρό­φι­μα της τάξης του 13% ετη­σί­ως) κ.ο.κ. Όμως πλέον, αυτή η απρο­σχη­μά­τι­στη απλη­στία έχει επε­κτα­θεί σε κάθε πτυχή της κοι­νω­νι­κής ζωής. Για πα­ρά­δειγ­μα, η από­κτη­ση ενός μι­κρού δια­με­ρί­σμα­τος 70 τ.μ. κο­στί­ζει σε έναν μι­σθω­τό στην Αθήνα το σύ­νο­λο των μι­κτών μι­σθών 15,4 χρό­νων δου­λειάς, είναι δη­λα­δή 100% πάνω από το αντί­στοι­χο κό­στος στην (ακρι­βή) Ρώμη και 50% πάνω από το αντί­στοι­χο κό­στος στο (πα­νά­κρι­βο) Λον­δί­νο…

Αυτή είναι η κοι­νω­νι­κή βάση της πο­λι­τι­κής τάσης προς τον «κα­νέ­να». Έτσι εξη­γού­νται οι πο­λι­τι­κές με­τρή­σεις που, επι­χει­ρώ­ντας να θέ­σουν το δί­λημ­μα «Μη­τσο­τά­κης ή χάος;», ει­σπράτ­τουν ως πλειο­ψη­φού­σα απά­ντη­ση το «χάος», ενώ το «κάτι άλλο» εμ­φα­νί­ζε­ται ως ισο­δύ­να­μος αντί­πα­λος της μειο­ψη­φι­κής ανοχή στην πο­λι­τι­κή βιω­σι­μό­τη­τα του Μη­τσο­τά­κη.

Αυτήν την κα­τά­στα­ση ο Μη­τσο­τά­κης σκο­πεύ­ει να δια­χει­ρι­στεί ακρι­βώς όπως κυ­βέρ­νη­σε μέχρι σή­με­ρα. Με αμεί­ω­τη έντα­ση στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις και στόχο να απο­δει­χθεί ως ανα­ντι­κα­τά­στα­τος για την κυ­ρί­αρ­χη τάξη.

Σε συν­θή­κες όπου η με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία αι­σθά­νε­ται ότι το μα­χαί­ρι της λι­τό­τη­τας έχει φτά­σει πλέον στο κόκ­κα­λο της αντο­χής, το υπουρ­γείο Οι­κο­νο­μι­κών δη­λώ­νει ότι το κέ­ντρο της κυ­βερ­νη­τι­κής προ­σο­χής στους επό­με­νους (και προ­ε­κλο­γι­κούς…) μήνες θα είναι η πρό­κλη­ση ενός «επεν­δυ­τι­κού σοκ», με την προ­σέλ­κυ­ση διε­θνών επεν­δυ­τών σε το­μείς όπως η ενέρ­γεια, τα δί­κτυα, οι ψη­φια­κές υπο­δο­μές, το νερό (!!), οι εξο­ρύ­ξεις και οι πο­λε­μι­κές εφαρ­μο­γές των νέων τε­χνο­λο­γιών… Αλή­θεια, πώς θα γίνει αυτό; Με την υπό­σχε­ση για μια διαρ­κή πο­λι­τι­κή «μεί­ω­σης της φο­ρο­λο­γί­ας επί των κερ­δών και των με­ρι­σμά­των», μια κα­τεύ­θυν­ση «που δεν επι­τρέ­πε­ται να αμ­φι­σβη­τη­θεί σε τούτη τη φάση που διεκ­δι­κού­με την επεν­δυ­τι­κή άνοι­ξη της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας».

Όμως, όπως κάθε νό­μι­σμα έχει δύο όψεις, έτσι και οι πόροι που γεν­ναιό­δω­ρα προ­σα­να­το­λί­ζο­νται προς τους διε­θνείς επεν­δυ­τές και τους ντό­πιους ομο­λό­γους τους, θα πρέ­πει με σκλη­ρό τρόπο να αφαι­ρε­θούν από τους δι­καιού­χους της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Έτσι, πλη­θαί­νουν τα δη­μο­σιεύ­μα­τα «ει­δι­κών» επί του Ασφα­λι­στι­κού, που υπεν­θυ­μί­ζουν ότι οι νόμοι Κα­τρού­γκα­λου-Βρού­τση έχουν δρο­μο­λο­γή­σει για την πα­ρού­σα πε­ρί­ο­δο μια αύ­ξη­ση των ει­σφο­ρών (αρ­χί­ζο­ντας από τους αγρό­τες και τους αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νους…) αλλά και μια ση­μα­ντι­κή αύ­ξη­ση των γε­νι­κών ορίων ηλι­κί­ας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης, με στόχο μέσα του Ασφα­λι­στι­κού την «εξοι­κο­νό­μη­ση» πόρων της τάξης του 1,2% του ΑΕΠ ετη­σί­ως μέχρι το… 2040! Όπως και τα δη­μο­σιεύ­μα­τα που προει­δο­ποιούν ότι τα εξο­πλι­στι­κά προ­γράμ­μα­τα αλλά και τα γεν­ναιό­δω­ρα «κί­νη­τρα» για την ανά­πτυ­ξη της ντό­πιας πο­λε­μι­κής επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας, είναι αδύ­να­τον να χρη­μα­το­δο­τη­θούν χωρίς να «αξιο­ποι­η­θούν» προς την κα­τεύ­θυν­ση αυτή τα απο­θε­μα­τι­κά κε­φά­λαια των Ασφα­λι­στι­κών Τα­μεί­ων.

Ορ­γα­νώ­νο­ντας αυτές τις προ­ο­πτι­κές ο Μη­τσο­τά­κης δεν δια­θέ­τει λίγα «πυ­ρο­μα­χι­κά».  Στο ενερ­γεια­κό υπο­σύ­νο­λο των ελ­λη­νο­τουρ­κι­κών αντα­γω­νι­σμών στο Αι­γαίο και των ευ­ρύ­τε­ρων αντα­γω­νι­σμών στη Νο­τιο­α­να­το­λι­κή Με­σό­γειο, ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός έχει κάνει τα τε­λευ­ταία χρό­νια ση­μα­ντι­κά βή­μα­τα μπρο­στά. Στις αρχές Νο­έμ­βρη (5 και 6 /11) γι­νό­ταν στην Αθήνα η σύ­νο­δος της Δια­τλα­ντι­κής Συ­νερ­γα­σί­ας για την Ενέρ­γεια (P-TEC), με τον Στ. Πα­πα­σταύ­ρου να υπο­δέ­χε­ται υψη­λό­βαθ­μη αντι­προ­σω­πεία της κυ­βέρ­νη­σης Τραμπ (με τους υπουρ­γούς Ενέρ­γειας Κρις Ράιτ και Εσω­τε­ρι­κών Νταγκ Μπέρ­γκαμ), της ΕΕ, αλλά και πο­λυ­ε­θνι­κών κο­λοσ­σών των εξο­ρύ­ξε­ων, όπως και της Google και της Amazon (που εν­δια­φέ­ρο­νται για την κά­λυ­ψη των τε­ρά­στιων ανα­γκών των Data Centers και της Τε­χνη­τής Νοη­μο­σύ­νης σε ενέρ­γεια). Η σύ­νο­δος προ­γραμ­μα­τί­ζε­ται για να ανα­κοι­νώ­σει την επι­λο­γή του ελ­λη­νι­κού κρά­τους ως βα­σι­κής «πύλης» ει­σό­δου του αμε­ρι­κα­νι­κού LNG, δια μέσου των Βαλ­κα­νί­ων, προς την Κε­ντρι­κή και τη Βο­ρειο­α­να­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη. Η κα­τεύ­θυν­ση στη­ρί­ζε­ται στην πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης Τραμπ που στο­χεύ­ει να με­γι­στο­ποι­ή­σει τις ροές αμε­ρι­κα­νι­κού LNG προς την Ευ­ρώ­πη (μειώ­νο­ντας δρα­στι­κά τις ρω­σι­κές εξα­γω­γές πε­τρε­λαί­ου και φυ­σι­κού αε­ρί­ου), αλλά και στη συμ­μα­χία των Αμε­ρι­κα­νών με τους Έλ­λη­νες εφο­πλι­στές που ελέγ­χουν πάνω από το 20% του πα­γκό­σμιου στό­λου, αλλά κυ­ρί­ως πάνω από το 40% του διε­θνούς στό­λου με­τα­φο­ράς LNG. Όποιος υπο­τι­μά αυτόν τον πα­ρά­γο­ντα, ας σκε­φτεί ότι η ΕΕ υπο­χρε­ώ­θη­κε πρό­σφα­τα να ακυ­ρώ­σει την πο­λι­τι­κή για «πρά­σι­νη με­τά­βα­ση» στις ναυ­τι­κές με­τα­φο­ρές, μετά από την άρ­νη­ση των Ελ­λή­νων εφο­πλι­στών στις πιέ­σεις για να ευ­θυ­γραμ­μι­στούν, όπως και την πρό­θυ­μη στή­ρι­ξη που πήραν από την κυ­βέρ­νη­ση Τραμπ.

Όμως αυτή η νέα «Με­γά­λη Ιδέα» συν­δυά­ζε­ται και με νέους και επι­κίν­δυ­νους πο­λι­τι­κούς πο­νο­κε­φά­λους.

Ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά

Η Τουρ­κία πρό­σφα­τα συμ­φώ­νη­σε με τη Βρε­τα­νία για την προ­μή­θεια 20 Eurofighter, ισχυ­ρών μα­χη­τι­κών αε­ρο­σκα­φών νέας γε­νιάς.

Αυτό θε­ω­ρή­θη­κε «μή­νυ­μα» μιας προ­ο­πτι­κής σύν­δε­σης του τουρ­κι­κού κρά­τους με την ευ­ρω­παϊ­κή πο­λι­τι­κή στρο­φή προς την πο­λε­μι­κή οι­κο­νο­μία και πι­θα­νώς μιας πιο ισορ­ρο­πη­μέ­νης επα­να­σύν­δε­σης του Ερ­ντο­γάν με την πο­λι­τι­κή της ευ­ρω­α­τλα­ντι­κής ηγε­σί­ας, αν και για την ώρα η Τουρ­κία είναι ακόμα σε κα­θε­στώς αμε­ρι­κα­νι­κών «κυ­ρώ­σε­ων» στους εξο­πλι­σμούς (με την απο­βο­λή της από το πρό­γραμ­μα F35) και μιας «σκλη­ρής» αντι­με­τώ­πι­σης των ευ­ρω­τουρ­κι­κών σχέ­σε­ων από τη γερ­μα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, που δεν επι­θυ­μεί την ανα­βάθ­μι­ση των δι­καιω­μά­των των εκα­τομ­μυ­ρί­ων Τούρ­κων με­τα­να­στών που ζουν στη Γερ­μα­νία.

Η αγορά των Eurofighter δεν αλ­λά­ζει το συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης στον αέρα στο Αι­γαίο. Ο εξο­πλι­σμός των 20 Eurofighter δεν έχει ακόμα διευ­κρι­νι­στεί και αυτό πα­ρα­μέ­νει ση­μα­ντι­κή πα­ρά­με­τρος. Πέραν αυτών, η Τουρ­κία δια­θέ­τει 50 F-16 ικανά για πο­λε­μι­κές επι­χει­ρή­σεις. Το ελ­λη­νι­κό κρά­τος, έχο­ντας ανα­βαθ­μί­σει τα F-16 στο πιο σύγ­χρο­νο επί­πε­δο Viper, έχο­ντας αγο­ρά­σει τα Ραφάλ εξο­πλι­σμέ­να με τα πυ­ραυ­λι­κά συ­στή­μα­τα Meteor, κι έχο­ντας μπει στο πρό­γραμ­μα των F-35, εξα­κο­λου­θεί να δια­θέ­τει το δια­βό­η­το «πο­λε­μι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα».

Το πρό­βλη­μα είναι, όπως συ­νή­θως, κυ­ρί­ως πο­λι­τι­κό. Η εξέ­λι­ξη του πο­λέ­μου στην Ου­κρα­νία και στην Πα­λαι­στί­νη έχουν κάνει την Τουρ­κία πολύ ση­μα­ντι­κό «έπα­θλο» για τις ευ­ρω­α­τλα­ντι­κές ηγε­σί­ες. Τα «ανοίγ­μα­τα» του Ερ­ντο­γάν προς την ευ­ρω­παϊ­κή πο­λε­μι­κή αγορά, μπο­ρούν να ανοί­ξουν μια νέα σε­λί­δα στις ευ­ρω­τουρ­κι­κές και αμε­ρι­κα­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις που θα αφή­νει τη στρα­τη­γι­κή του ελ­λη­νι­κού κρά­τους αρ­κε­τά με­τέ­ω­ρη.

Είναι κοινό μυ­στι­κό ότι ο δι­πλω­μα­τι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός, αλλά και το «πο­λε­μι­κό δόγμα» της Τουρ­κί­ας έχουν πλέον στρα­φεί προς τις εξε­λί­ξεις στα νότια και ανα­το­λι­κά σύ­νο­ρά της. Το Αι­γαίο έχει γίνει για τον Ερ­ντο­γάν ένα δευ­τε­ρεύ­ον πρό­βλη­μα. Η πρό­τα­ση του υπουρ­γού Εξω­τε­ρι­κών ότι «στο Αι­γαίο μπο­ρού­με να τα βρού­με» -στη βάση μιας δια­βαθ­μι­σμέ­νης επέ­κτα­σης των ελ­λη­νι­κών χω­ρι­κών υδά­των και ταυ­τό­χρο­νης από­συρ­σης του τουρ­κι­κού casus belli- πα­ρέ­πεμ­ψε στις προη­γού­με­νες του 2003 «συ­νεν­νο­ή­σεις» των δύο πλευ­ρών που είχαν φτά­σει στην επε­ξερ­γα­σία λε­πτο­με­ρών χαρ­τών σχε­τι­κά με τα χω­ρι­κά ύδατα, τη συ­γκε­κρι­μέ­νη «επή­ρεια» των νη­σιών στις θα­λάσ­σιες ζώνες και έχο­ντας ως μόνη «κόκ­κι­νη γραμ­μή» τη δια­τή­ρη­ση του κα­θε­στώ­τος ελεύ­θε­ρης ναυ­σι­πλο­ΐ­ας στο Αι­γαίο.

Ασφα­λώς τα πράγ­μα­τα είναι πολύ πιο σύν­θε­τα στην ευ­ρύ­τε­ρη ζώνη της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου. Η Τουρ­κία δεν πρό­κει­ται να απο­δε­χθεί ει­ρη­νι­κά το ναυ­τι­κό κι ενερ­γεια­κό απο­κλει­σμό της από αυτήν την κρί­σι­μη πε­ριο­χή, μέσω της δη­μιουρ­γί­ας των «τόξων» Ισ­ρα­ήλ-Κύ­προς-Ελ­λά­δα και Αί­γυ­πτος-Κρή­τη-Ελ­λά­δα. Ο χει­ρι­σμός αυτού του προ­βλή­μα­τος κα­θι­στά για όλες τις πλευ­ρές την εκτί­μη­ση για την τε­λι­κή στάση των με­γά­λων ευ­ρω­α­τλα­ντι­κών δυ­νά­με­ων ως απο­λύ­τως κρί­σι­μο πα­ρά­γο­ντα.

Σε αυτό το πλαί­σιο, οι εξε­λί­ξεις στο Κυ­πρια­κό είναι κα­θο­ρι­στι­κής ση­μα­σί­ας. Η εκλο­γή της νέας τουρ­κο­κυ­πρια­κής ηγε­σί­ας επα­να­φέ­ρει στο προ­σκή­νιο το εν­δε­χό­με­νο δι­ζω­νι­κής-δι­κοι­νο­τι­κής ομο­σπον­δια­κής προ­ο­πτι­κής. Υπεν­θυ­μί­ζε­ται ότι στο Κραν Μο­ντα­νά ήταν η ελ­λη­νο­κυ­πρια­κή ηγε­σία η δύ­να­μη που απέρ­ρι­ψε την προ­ο­πτι­κή της δι­ζω­νι­κής-δι­κοι­νο­τι­κής, όπως και της στα­δια­κής απο­χώ­ρη­σης των τουρ­κι­κών στρα­τιω­τι­κών δυ­νά­με­ων από τη Βό­ρεια Κύπρο.

Για να «ανα­κα­λύ­ψει» στη συ­νέ­χεια ότι η μόνη προ­ο­πτι­κή που η στάση της δρο­μο­λο­γού­σε ήταν η πλή­ρης δι­χο­τό­μη­ση και η πι­θα­νή ένωση της Βό­ρειας Κύ­πρου με την Τουρ­κία.

Όλα αυτά μαζί ση­μαί­νουν έναν πο­λι­τι­κό-δι­πλω­μα­τι­κό «πυ­ρε­τό», πάνω στο υπό­βα­θρο της κι­νού­με­νης άμμου της πο­λι­τι­κής των με­γά­λων δυ­νά­με­ων, σε συν­θή­κες αστά­θειας και άγριου αντα­γω­νι­σμού. Όπου είναι πι­θα­νό -όπως ήδη φαί­νε­ται και στις σε­λί­δες του με­γά­λου συ­στη­μι­κού Τύ­που- το ελ­λη­νι­κό κρά­τος να χρεια­στεί να με­τα­το­πι­στεί από την άκαμ­πτη λύση της διεκ­δί­κη­σης «μο­νο­με­ρών λύ­σε­ων» (πο­ντά­ρο­ντας κυ­ρί­ως στην υπο­στή­ρι­ξη των ΗΠΑ και της Γαλ­λί­ας) προς μια πιο ευ­έ­λι­κτη πο­λι­τι­κή δια­λό­γου και «αντα­γω­νι­στι­κής συ­νεν­νό­η­σης», του­λά­χι­στον σε κά­ποια από τα θέ­μα­τα, με την Τουρ­κία.

Και μπρο­στά σε αυτό το εν­δε­χό­με­νο, ούτε ο Μη­τσο­τά­κης ούτε το κόμμα του ούτε οι πι­θα­νές συμ­μα­χί­ες γύρω τους είναι δυ­νά­μεις έτοι­μες να στα­θούν απο­τε­λε­σμα­τι­κά.

Και τώρα;

Τα δια­δο­χι­κά σκάν­δα­λα έχουν υπο­σκά­ψει τις αντο­χές της κυ­βέρ­νη­σης. Η υπό­θε­ση των Τε­μπών θα έχει συ­νέ­χεια και κο­ρύ­φω­ση μέσα στις μέρες της δίκης. Στην υπό­θε­ση του ΟΠΕ­ΚΕ­ΠΕ έρ­χε­ται η ώρα των υπουρ­γών, με ση­μείο αιχ­μής την ανά­κρι­ση του Μάκη Βο­ρί­δη, αλλά και τη γραμ­μή  «άμυ­νας» που θα επι­λέ­ξει ο άλ­λο­τε ατσα­λά­κω­τος ακρο­δε­ξιός βρα­χί­ο­νας στή­ρι­ξης του Μη­τσο­τά­κη. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή της εξα­σθέ­νι­σης των αντο­χών της κυ­βέρ­νη­σης ήταν η τάση για ελιγ­μό (ή και γρή­γο­ρη υπο­χώ­ρη­ση;) όταν έσκα­σε η υπό­θε­ση των ΕΛΤΑ. Αλή­θεια, αν τα ΕΛΤΑ πρέ­πει (και σωστά!) να πα­ρα­μεί­νουν ζω­ντα­νά, γιατί δεν πρέ­πει ο σι­δη­ρό­δρο­μος να επα­νέλ­θει στο δη­μό­σιο έλεγ­χο;

Αυτό το τοπίο αντα­να­κλά­ται στις ανι­σορ­ρο­πί­ες και απει­θαρ­χί­ες του εσω­κομ­μα­τι­κού «συ­στή­μα­τος» της ΝΔ. Η προει­δο­ποί­η­ση του Κα­ρα­μαν­λή για τη γε­νι­κευ­μέ­νη «κρίση» που έρ­χε­ται, οι δη­λώ­σεις του Σα­μα­ρά ότι το ζή­τη­μα ενός νέου κόμ­μα­τος δεν είναι ώριμο αλλά μόνο «για την ώρα» και η δη­λη­τη­ριώ­δης πα­ρα­τή­ρη­ση του Δέν­δια ότι η χώρα χρειά­ζε­ται ένα φι­λε­λεύ­θε­ρο αλλά και «ενά­ρε­το» υπό­δειγ­μα, είναι μόνο κά­ποιες από τις κο­ρυ­φές του πα­γό­βου­νου της εσω­κομ­μα­τι­κής απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης.

Μέσα στη ΝΔ, όλα τα σε­νά­ρια είναι πλέον ανοι­χτά: από την πρό­ω­ρη κα­τα­φυ­γή στις κάλ­πες μετά από μια κυ­βερ­νη­τι­κή κρίση, μέχρι την αλ­λα­γή ηγε­σί­ας «εν πλω», ως τις προ­ε­τοι­μα­σί­ες για την αλ­λα­γή ηγε­σί­ας αμέ­σως μετά την επερ­χό­με­νη εκλο­γι­κή απο­τυ­χία και με ανοι­χτό το ερώ­τη­μα των πο­λι­τι­κών συμ­μα­χιών που θα είναι ανα­γκαί­ες για το σχη­μα­τι­σμό κυ­βέρ­νη­σης.

Το κενό στη συ­γκυ­ρία είναι το ζή­τη­μα της απο­τε­λε­σμα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης.

Το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Αν­δρου­λά­κη έχει ορι­στι­κο­ποι­η­θεί σε ρόλο «δεύ­τε­ρου κόμ­μα­τος», με πε­ριο­ρι­σμέ­νους στό­χους και ακόμα πιο πε­ριο­ρι­σμέ­νες δυ­να­τό­τη­τες. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ βυ­θί­ζε­ται στην τε­λι­κή φάση της κρί­σης του, πε­ριο­ρί­ζο­ντας τις ανα­ζη­τή­σεις των στε­λε­χών του στο ζή­τη­μα του χρό­νου και της μορ­φής της αυ­το­διά­λυ­σής του. Ο Μεσ­σί­ας της ανα­συ­γκρό­τη­σης της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς δί­νο­ντας, δια του Ιν­στι­τού­του, μια ει­κό­να για την πο­λι­τι­κή ηγε­σία που προ­τί­θε­ται να «ανα­συν­θέ­σει» δη­μιούρ­γη­σε εν αγνοία του ένα ρεκόρ υπο­τα­γής στο σταρ σύ­στεμ και τον πο­λι­τι­κά­ντι­κο κα­θω­σπρε­πι­σμό: ούτε ένας ερ­γά­της/τρια, ούτε ένας αγρό­της/τισσα, ούτε ένας συν­δι­κα­λι­σμέ­νος φοι­τη­τής-τρια, ούτε ένας-μια ακτι­βι­στής… Ακόμα και Κέ­ντρο Επαγ­γελ­μα­τι­κής Κα­τάρ­τι­σης  να ήθελε να φτιά­ξει, θα έπρε­πε να είναι πιο προ­σε­κτι­κός. Και όσοι/ες προ­σα­να­το­λί­ζο­νται προς τα εκεί, όσοι-ες ετοι­μά­ζουν βα­λί­τσες νο­μί­ζο­ντας ότι οι κα­ριέ­ρες θα ανοί­ξουν ξανά, καλά θα κά­νουν να σκε­φτούν τη λαϊκή πα­ροι­μία που μας έχει μάθει το με τι δεν βά­φο­νται τα αυγά.

Ο κό­σμος που ζει από τη δου­λειά του και η νε­ο­λαία έχουν κάθε λόγο για να πα­λέ­ψουν να πέσει ο Μη­τσο­τά­κης το τα­χύ­τε­ρο δυ­να­τόν. Στις συ­γκε­κρι­μέ­νες συν­θή­κες αυτό είναι ζή­τη­μα κλι­μά­κω­σης των αγώ­νων από τα κάτω. Είναι επί­σης ζή­τη­μα ενο­ποί­η­σης των αγώ­νων σε ένα σύγ­χρο­νο με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα άμε­σων στό­χων κι ανα­γκών που πρέ­πει να αρ­χί­σει να δια­μορ­φώ­νε­ται και να διεκ­δι­κεί­ται εδώ και τώρα. Και στο πο­λι­τι­κό πεδίο, αυτό είναι ζή­τη­μα που αφορά τη ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά. Με στόχο να με­τα­τρέ­ψου­με την κυ­βερ­νη­τι­κή κρίση που έρ­χε­ται σε ευ­και­ρία για κα­τα­κτή­σεις για τον κόσμο μας.

https://rproject.gr/article/o-mitsotakis-apenanti-sto-haos