Σηκώνει κανείς τα χέρια με τα τρέχοντα πολιτικά πράγματα. Από τη μια απορεί ή και θαυμάζει τον κυνισμό, τη μεγαλομανία και ασφαλώς τη θρασύτητα του πρώην πρωθυπουργού καθώς και τους απαξιωτικούς του χαρακτηρισμούς για πρώην συνεργάτες του αλλά και για τα ανύπαρκτα (!) κόμματα της αντιπολίτευσης και από την άλλη εντυπωσιάζεται από το μένος της κυβέρνησης εναντίον του, σαν να είναι αυτός ο πολιτικός το μόνο φόβητρο στον δρόμο για την κατάληψη της εξουσίας. Φαίνεται ότι ο ορθός λόγος έχει ηττηθεί κατά κράτος, ότι έχουν αμετάκλητα (;) εξοριστεί το ήθος, η αξιοπρέπεια, η αρετή, η γενναιοφροσύνη και βεβαίως η αυτοκριτική. Το ποιος τα εξόρισε και γιατί, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, θα έπρεπε όμως να γίνει αποδεκτό ότι όλοι σχεδόν διαβάζουμε, παπάδες ή όχι, ευαγγέλια της αρεσκείας μας και της μεγαλόφρονης απρονοησίας μας.
Γιώργος Σταματόπουλος
Και όμως, υπάρχουν άνθρωποι που δεν εθλίβησαν από την παρουσία στον εξώστη του κτιρίου, που έγινε η παρουσίαση του βιβλίου, δύο στενών συνεργατών του, αρχηγών κομμάτων παρακαλώ, που άκουγαν, περιθωριοποιημένοι πώς, τον συγγραφέα να μιλά τελείως υποτιμητικά για τις προσωπικότητές τους. Προφανώς δεν ένιωσαν θλίψη και οι ίδιοι, άλλως θα σηκώνονταν και θα έφευγαν από κείνο το τσίρκο. Καλόν θα ήτον να τυπώσουν τις εντυπώσεις τους και να εκθέσουν τα συναισθήματά τους, μπας και βρεθεί κάποια άκρη σε όλα αυτά τα απίθανα που μας περιτριγυρίζουν και μας αφήνουν άναυδους, αμήχανους και ελαφρώς ανόητους.
Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται ακατανόητα, αλλά μάλλον δεν είναι· φοβάται κανείς ότι αυτή είναι πλέον η πολιτική πραγματικότητα, ότι δεν πειράζει, αδελφέ, να μας υβρίζουν κατάμουτρα, αρκεί εμείς να είμαστε μέσα στο παιχνίδι της εξουσίας και ας θλίβεται όποιος θέλει από τη στάση μας. Καλώς. Να λοιπόν, που έτσι έχουν τα πράγματα, αφού πολλοί απογοητευμένοι επανακάμπτουν με αξιώσεις μάλιστα για νικηφόρα πορεία στις εκλογές (επόμενες ή έστω μεθεπόμενες) και αυτό μάλλον τρέμουν οι της κυβέρνησης· ψυχανεμίζονται μάλλον τη στροφή του κόσμου, κάτι που δεν το ανέμεναν… Φίλοι, που είχαν χάσει την αυδή τους τα τελευταία χρόνια, παίρνουν τα πάνω τους· μοιάζει έτσι να επαναλαμβάνονται εχθροπραξίες μεταξύ φίλων και γνωστών – με ποιους θα πάμε [άντε πάλι…] και ποιους θ’ αφήσουμε..
(Στο μεταξύ οι αγρότες έχουν οδηγηθεί σε απελπιστική κατάσταση διότι η κραυγή τους ότι πεινάνε είναι η μόνη αλήθεια και φέρονται αποφασισμένοι να φτάσουν έως εκεί που ούτε οι ίδιοι ξέρουν· αλλά δεν έχουν τίποτε πλέον να χάσουν. Εχουν έτοιμη εθνική αγροτική πολιτική οι νέοι «σωτήρες»; Είναι έτοιμοι να εξαρθρώσουν την κρατική διαφθορά και την αλόγιστη διασπάθιση του δημόσιου πλούτου;)
Μετά την αγροτική παρένθεση στα «δικά μας». Δεν ντρέπεται κανείς, αδιαφορεί μάλιστα για την οργή του κόσμου, για την αγωνία του να επιζήσει [και όχι ασφαλώς να ζήσει…]. Αναγκάζεται λοιπόν ο πολίτης να αποδεχτεί ότι με αυτούς τους ανθρώπους θα πορευτούμε, σε αυτούς πρέπει να εναποθέσουμε τις προσδοκίες για κάτι καλύτερο; Καλό είναι όμως να μην αναγκαστεί να αποδεχτεί κάτι τέτοιο· θα ήταν θλιβερό – και ολέθριο.
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/493355_peri-thlipseos
Σχόλια (0)