Οι φτασμένοι συγγραφείς ενδίδουν καμιά φορά στον πειρασμό ν’ απαντήσουν στις εκκλήσεις νεαρών θαυμαστών που στέκονται διστακτικοί μπροστά στο λάκκο με τα θηρία. Στέλνουν, ο Ρίλκε μ’ ένα περιστέρι και ο Αξελός μ’ ένα γεράκι, όμορφα και τρυφερά, πυκνά και μεστωμένα λόγια σε όσους ετοιμάζονται για το μεγάλο αγώνισμα.
Μα ο Ερνέστο Σάμπατο φτάνει το μαχαίρι στο κόκκαλο: «Μου λες ότι νοιώθεις χαμένος, διστακτικός, ότι δεν ξέρεις τι να κάμεις κι ότι περιμένεις μια δικιά μου λέξη. Μια λέξη! Ναι, το πιστεύω πως μια μέρα θα καταφέρεις να κάνεις κάτι μεγάλο. Μα δεν θα χρειαστείς μόνο το ταλέντο ή την ευφυΐα αλλά και άλλες πνευματικές αρετές.
Το θάρρος να λες την αλήθεια και την επιμονή να συνεχίσεις αμφισβητώντας τον εαυτό σου, ένα περίεργο κράμα ταπεινοφροσύνης μπροστά στους γίγαντες και αλαζονείας μπροστά στους ηλίθιους. Γιατί την πραγματική δικαιοσύνη δεν θα τη βρεις παρά σπάνια, σε εξαιρετικά άτομα, προικισμένα με μετριοφροσύνη και ευαισθησία, νηφαλιότητα και γενναιοδωρία. Άπειρες φορές όμως θ’ αναγκαστείς να αντιμετωπίσεις την αυθάδεια και την προπέτεια.
Θα πρέπει να μπορείς να υποφέρεις αυτή την αδικία, να σκύψεις την πλάτη και να συνεχίσεις να λαξεύεις το έργο σου, σα να επρόκειτο για άγαλμα στημένο καταμεσής ενός στάβλου, ελπίζοντας πως μία φευγαλέα έστω στιγμή θα πάψεις ν’ ακούς το γρύλισμα των γουρουνιών και θ’ αντικρύσεις την αιωνιότητα.
Ως τότε όμως; Είσαι διατεθειμένος να διαλυθείς και να υποφέρεις, να υποστείς τη μικροψυχία, την κακοπιστία και την έλλειψη κατανόησης, την ηλιθιότητα, τη μοχθηρία και την άπειρη μοναξιά, όλη αυτή τη φρίκη; Εάν ναι, τότε είσαι έτοιμος να καταθέσεις τη μαρτυρία σου. Όμως, πάνω απ’ όλα, πρέπει να ξέρεις ότι κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί παρά ότι το μέλλον σου θα είναι σε κάθε περίπτωση οδυνηρό: τραγικό εάν αποτύχεις και χυδαίο εάν θριαμβεύσεις.
Γιατί η αποτυχία θα σε συντρίψει και ο θρίαμβος ενέχει πάντα ένα είδος χυδαιότητας, αποτελεί ένα σύνολο παρεξηγήσεων που καταλήγοντας σε μια χειραγώγηση θα σε κάνει αυτό το αηδιαστικό πράγμα που ονομάζεται δημόσιο πρόσωπο”.
