Αφού υποθήκευσαν ξανά και ξανά την ελπίδα για μία ζωή άξια του ανθρώπου, οι εμπορικές συμμορίες που κυβερνούν τον κόσμο απλώνουν στα τραπέζια τους τον φόβο του θανάτου.
Περνώντας από το ένα άκρο του φάσματος στο άλλο αντικαθιστούν το ρίγος της εγκάρδιας προσμονής με την ανατριχίλα ενώπιον του τρομερού.
Επενδύουν στη στρατηγική των εκπτώσεων εκτρέποντας την αθετημένη τους υπόσχεση σε απειλή. Άλλοτε πωλούσαν στους ιδιώτες που τους πίστεψαν το όνειρο μίας έντοκης μεσοαστικής ησυχιότητος.
Σήμερα αντί της χρεωκοπημένης ανέφελης ευημερίας διαφημίζουν με τα επικοινωνιακά τους ενεργούμενα τις πολεμικές συρράξεις, την τρομοκρατία και τη φονική επιδημία.
Το σκιάχτρο στο χωράφι αλλάζει καπέλα μα ο σκελετός παραμένει ίδιος και το σκοπούμενο κοινό: η μετατροπή του φοβισμένου πολίτη σε πειθήνιο υπήκοο και η αναδιάρθρωση του εξουσιαστικού πλέγματος με τη γενική πρόβα νέων εργαλείων κυριαρχίας.
Προωθείται επομένως το δόγμα της μηδενικής ανοχής απέναντι στα ποικίλα κινήματα πολιτικής ανυπακοής, η ολοένα και συχνότερη επιβολή αδειοδοτούμενης μετακίνησης και ο ασφυκτικός έλεγχος των δημοσίων συγκεντρώσεων.
Μία πρακτική που αναποδογυρίζοντας τους συνταγματικούς όρους μετατρέπει την εναπομείνασα δημοκρατική κανονικότητα σε εξαίρεση, καθώς διολισθαίνει κατά συρροήν σε μέτρα καταστάσεως εκτάκτου ανάγκης.
Με στεγανό, υποτίθεται, περιτύλιγμα ασφαλείας για όσους είναι διατεθειμένοι να επιβιώσουν ως πειθαρχημένα κατοικίδια με πολιτικά κατεψυγμένες ταυτότητες. Τώρα ο ηλεκτρονικός Λεβιάθαν σαρώνει τα τελευταία καταφύγια της ιδιωτικής έκφρασης και πολιορκεί τα ερείσματα κάθε ενοχλητικής δημόσιας φωνής.
Το κράτος, με την συνδρομή των μεγάλων εταιρειών πληροφορικής χειραγώγησης και κατευθυνόμενης αφασίας, από εποπτικό γίνεται πανοπτικό.
Ενισχύεται διαρκώς με νέες τεχνικές αναγνώρισης προσώπου και εγκαθιστά ολόκληρη την κοινωνία σ’ ένα ψηφιακό στρατόπεδο συγκέντρωσης που στη Ρωσία αποκαλείται ήδη πολύ εύστοχα cyber gulag. Η δομή του εγγυάται με βούλα και υπογραφή ανίατη μακροημέρευση και πίτουρα σε αποστειρωμένο κλωβό.
Πόσοι όμως από μας θα αρκεστούν στην ετεροκαθοριζόμενη χαμοζωή και πόσοι θα επιμείνουν στην αέναη, πολιτική και προσωπική, νοηματοδότηση της ύπαρξής τους;
