Καθηλωτική αθυμία, έλλειψη ζωικής ορμής και μυϊκή ατονία, είναι γνωστές συνδηλώσεις της φθίνουσας εποχής. Παρεπόμενα της καλοκαιρινής εξάντλησης που συνοψίζονται στην πτώση του δείκτη εξωστρέφειας, στη ράθυμη κοινωνική αναδίπλωση, στον αυτοειρωνικό απολογισμό. Συμπτώματα απροθυμίας στην ανάληψη πρωτοβουλιών, προφασιακή μα κατ’ ουσίαν όλως αναιτιολόγητη αναβλητικότητα, βασανιστική αοριστία διαθέσεων που καθρεφτίζεται στην ελλιπή ανταπόκριση απέναντι στις επείγουσες κλήσεις της καθημερινότητας.
Επιπλέον παρατηρούνται τσιμπήματα στο σβέρκο, κράμπες στομαχικές, ανεξέλεγκτα τινάγματα των άκρων και γενικότερα μικρές ενοχλήσεις που απηχούν τους κραδασμούς των εσωτερικών μετατοπίσεων, τη σειρά των μετέωρων διαβουλεύσεων και την ακολουθία των γεωψυχικών αναδιατάξεων. Την όλη εικόνα συμπληρώνουν χάσκουσες βαλίτσες και μιά ακαταστασία που από την ντουλάπα περνά αθόρυβα στη διανοητική κουζίνα κι απ’ τον ανάστατο ρουχισμό (κάποιοι αταίριαστοι δεσμοί γραβάτας με σώβρακο, λέει ο Χάκκας) μεταναστεύει στο σώμα.
Προβληματάκια δηλαδή αναμενόμενα που γίνονται σοβαρά όταν, έχοντας φορέσει τη μία κάλτσα, καθυστερείς να βάλεις την άλλη ενώ το κουδούνι έχει αρχίσει από ώρα να χτυπά — και το μόνο σίγουρο είναι πως ο φετινός χειμώνας θα χτυπήσει την πόρτα μας τόσο επίμονα ώστε δεν θα περιοριστούμε ν’ ανοίξουμε αλλά θα βγούμε στους δρόμους.
