Ξενίζονται ορισμένοι, εξίστανται, ταράζονται ή απορούν με τον αμερικανοτραφή επιχειρηματία που κατέκλυσε την πολιτική σκηνή της αριστεράς με την ισχύ μετεωρολογικού φαινομένου. Ο ξένος ωστόσο που έρχεται από μακριά (τηλεδαπός στη γλώσσα του Ομήρου), για να σώσει τη χώρα, να επανορθώσει την πολιτειακή τάξη ή να κομίσει καινά πνευματικά δαιμόνια έχει βαθύριζη καταγωγή.
Η καταλυτική του παρουσία ανταποκρίνεται στο μυθικό υπόβαθρο της ανθρώπινης σκέψης και το ιστορικό του παρελθόν ανιχνεύεται στις παραδόσεις πολλών και πολύ διαφορετικών εθνών. Ο Οιδίπους εμφανίζεται στο θηβαϊκό τρίστρατο και γίνεται βασιλιάς επειδή λύτρωσε την πόλη από τη Σφίγγα, ο θυελλώδης Ναπολέων έρχεται από την Κορσική καβάλα στο κύμα της γαλλικής επανάστασης και ο ανακαινιστής Ελευθέριος Βενιζέλος εφορμά από την Κρήτη.
Ο Πρωταγόρας καταφθάνει στην Αθήνα από τα Άβδηρα, ο Γοργίας από τους Λεοντίνους και ο Αριστοτέλης από τα Στάγειρα, ενώ πολλές ελληνικές πόλεις έφερναν κάποιον φημισμένο ξένο νομοθέτη ώστε να επιβάλλει μιά νέα θεσμική τάξη ανεπηρέαστος από τις εσωτερικές τους διαμάχες.
Σε όλες τις περιπτώσεις όμως, ο ξένος ήταν ήδη ονομαστός εξ αποστάσεως (τηλεκλυτός, πάλι στη γλώσσα του Ομήρου) και η φήμη του προηγείτο της αφίξεώς του.
Ίσως λοιπόν το μόνο καινούργιο στην παρουσία αυτού του λαμπερού νέου είναι πως έρχεται χωρίς την αποσκευή κάποιου έξωθεν κεκτημένου κύρους και δεσπόζει ως …κενοφανής! Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για όσους πιστεύουν πως το ουσιωδέστερο προσόν για έναν πολιτικό μπάτλερ είναι να μιλάει άπταιστα όχι τη δική του γλώσσα αλλά εκείνη του αφεντικού.
