Το Σάββατο οι γονείς μου είδαν να αλλάζουν χέρια και τα δυο τους σπίτια. Το πρώτο το είχαν αφήσει έρημο από τότε που συνταξιοδοτήθηκαν για να ζήσουν δίπλα στη θάλασσα. Το άλλο το έχασαν όταν το «φως» ήρθε να σώσει την Αριστερά, την πατρίδα και το σύμπαν.
Το πρώτο τους σπίτι είδε να ανοίγουν ξανά τα μπαλκόνια του και να ξεσκονίζονται τα εκατοντάδες βιβλία με τις μακροσκελείς αναλύσεις και τις πολιτικές pummaro. Την ίδια ώρα, στο πολιτικό, ένας τύπος που ούτε καν γνώριζαν την ύπαρξή του πριν από λίγο καιρό, με ύφος καραβανέα έκανε λαμπόγυαλο την Ιστορία και τα σύμβολα, πέταγε στα σκουπίδια το κόμμα και στην αρένα τους ανθρώπους του.
Πέμπτη φάλαγγα του Μητσοτάκη έμαθαν ότι είναι και οι γονείς μου – όπως επαναλαμβάνουν οι φαντάροι τα λόγια του δεκανέα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό το κοριτσάκι που περπάτησε στην πρώτη απαγορευμένη από την ΕΡΕ πορεία ειρήνης το 1963 δίπλα στον Μακρονησιώτη πατέρα του – πάνω από 1.000 φιλειρηνιστές συνελήφθησαν, τραυματίστηκαν, κακοποιήθηκαν εκείνη τη μέρα. Κι εκείνο το αγόρι –ο γιος του αντάρτη– που ετοιμαζόταν να μπαρκάρει αφού η κυβέρνηση της «Επαναστάσεως» το απέβαλε από όλα τα γυμνάσια του νομού του γιατί πετούσε τρικάκια κατά της χούντας. Βαρίδια κι οι δυο, μισόν αιώνα από τότε που εξεγέρθηκαν κατά ενός… ιατρού που έλεγε άρρωστη τη χώρα και την έβαλε στον γύψο, άκουσαν έναν άλλο… γιατρό να αποκαλεί άρρωστο το κόμμα τους.
Δεν τους έδιωξε κανείς τους γονείς μου από το πολιτικό σπίτι τους – μόνοι τους έφυγαν. Γιατί πολύ απλά το σπίτι πια δεν υπάρχει. Οσο για το πραγματικό τους σπίτι, ξέρουν πως πάντα θα τους περιμένει ένα μοσχαράκι με χοντρά μακαρόνια και σάλτσα pummaro.
* Γιάννης Ρίτσος, Το νεκρό σπίτι
efsyn.gr
