Είναι να απορεί κανείς ειλικρινά: Πώς έγινε ξαφνικά και ο φιλελεύθερος πρωθυπουργός διαπιστώνει στρέβλωση στην κοινή ευρωπαϊκή αγορά; Πώς ένας πιστός στο ευρωπαϊκό κεκτημένο του ανοιχτού εμπορίου και του ελεύθερου ανταγωνισμού ζητάει «ρύθμιση και παρέμβαση»;

Είναι ποτέ δυνατόν να θέλει πραγματικά ένας (νεο) φιλελεύθερος την επιβολή κανόνων και πρακτικών συμμόρφωσης στο επιχειρηματικό παίγνιο του κεφαλαίου;

Οι πολυεθνικές ξέρουν καλά τις τσέπες σε κάθε χώρα και γι’ αυτό χρεώνουν όσους αντέχουν – δεν «τιμολογούν» ενιαία. Εχουν μελετήσει την πραγματική αγοραστική δύναμη κάθε λαού και τα περιθώρια κέρδους σε κάθε οικονομία, διότι η ευρωζώνη φτιάχτηκε μεταξύ άλλων και για αυτό ακριβώς: για να μπορεί το κεφάλαιο να κάνει arbitrage τιμών (εξισορροπητική κερδοσκοπία). Να μπορεί δηλαδή να τιμολογεί διαφορετικά εκεί που η φορολογία επιτρέπει ή απαγορεύει υψηλά περιθώρια κερδοφορίας. Το ολιγοπώλιο των πολυεθνικών γράφει υψηλά κέρδη ακριβώς επειδή ξέρει ότι υπάρχουν ανομοιογενείς οικονομίες. Τα καρτέλ των βιομηχάνων ξέρουν επίσης ποιες κυβερνήσεις –αλλά κυρίως η ίδια η επιτροπή– κάνουν τα στραβά μάτια σε ενδοομιλικές συναλλαγές με transfer pricing.

Αν θέλει λοιπόν ο κάθε πρωθυπουργός ευρωπαϊκής χώρας να μη διαβρώνεται το εισόδημα των Ευρωπαίων πολιτών, καλό είναι να μην προσποιείται τον όψιμο σοσιαλιστή αλλά να πράξει το αυτονόητο: να ζητήσει ενιαία υψηλή φορολογία των υπερκερδών, σε καιρό πληθωρισμού, στις πολυεθνικές και στα καρτέλ τους.

Και να ζητήσει την επανίδρυση της ενιαίας αγοράς με βάση την πραγματική σύγκλιση των οικονομιών. Να απαιτήσει με αληθινή βούληση το αυτονόητο: μια νέα συνθήκη πανευρωπαϊκής ευημερίας, ένα ενιαίο σχέδιο σύγκλισης της φορολογίας, των μισθών και των εισοδημάτων σε όλες τις χώρες τής (κατ’ όνομα μόνο) ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς…

https://www.efsyn.gr/stiles/ano-kato/433837_opsimos-sosialistis