Η γυναίκα μεγάλης ηλικίας, είχε πάψει να μετρά πια το πότε έκλεισε τα ογδόντα. Ομως ο προγραμματισμός με τα χειρουργεία προχωρούσε κανονικά. Η προετοιμασία άρτια, οι συγγενείς ικανοποιημένοι και ο γιατρός ήταν και νόστιμος και σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά «γιατί η γιαγιά έχει γερή καρδιά και καλή κράση».
Χριστίνα Κοψίνη
Μέχρι που εμφανίστηκε μπροστά της. Λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει η επέμβαση, κι ενώ ήταν ήδη η γιαγιά στο χειρουργείο, ο γιατρός ήρθε στον θάλαμο, έσκυψε στο αυτί της κόρης και τη ρώτησε: «Εχεις κάτι να δώσουμε στον αναισθησιολόγο;». Σοκαρισμένη, με το μυαλό να ψάχνει τις λέξεις και το χέρι να τσαλαβουτά άγαρμπα στην τσάντα της, «Γμτ, ποτέ δεν το βρίσκω όταν το χρειάζομαι», είπε και εννοούσε εκείνο το κόκκινο πορτοφολάκι που όταν το αγόρασε ήλπιζε να είναι πάντα γεμάτο γιατί «πάρε το κόκκινο», την είχε προτρέψει μια φίλη, «το κόκκινο, λένε, φέρνει πάντα λεφτά».
Κάποια στιγμή το βρήκε. Τι στιγμή; Για εκείνη έμοιαζαν ώρες. Ωρες που έτρεχαν όλα μέσα στο μυαλό της. Η μάνα στο χειρουργείο, εκείνος που θα την άνοιγε, εδώ μπροστά της, να περιμένει την απάντηση και ο αναισθησιολόγος με μια ένεση να περιμένει το κατιτίς. Και μόνο η εικόνα τη διέλυε. «Ηταν σαν να γέρασα έναν χρόνο», διηγιόταν μετά στους φίλους της. «Ντρέπομαι για λογαριασμό σας», ήθελε να πει στον χειρουργό αλλά άλλες λέξεις βγήκαν από το στόμα της. «Ω, ναι, βεβαίως!». Εβγαλε δύο-τρία χαρτονομίσματα, ίσως να ήταν 100 ή 150 ευρώ -ευτυχώς είχε την κάρτα της μάνας και πρόλαβε νωρίς το πρωί να βγάλει λεφτά από τη σύνταξη- και τα έβαλε με τρόπο στην τσέπη της πάλλευκης ιατρικής του ποδιάς. «Ok, ευχαριστώ», της είπε. «Εγώ ευχαριστώ», του απάντησε και την ίδια ώρα ντρεπόταν διπλά. Μία για λογαριασμό του και μια δεύτερη για την ίδια. Γιατί δεν είχε το κουράγιο, εκείνη τη στιγμή που η μάνα της ήταν στην παγωμένη χειρουργική αίθουσα, να υπερασπιστεί με ένα «όχι» τις άλλες τις γιαγιάδες που ούτε κόρες έχουν, ούτε κόκκινα πορτοφολάκια.
https://www.efsyn.gr/stiles/ano-kato/463541_ntrepomai-gia-logariasmo-toys
Σχόλια (0)