Η χθεσινή περιπέτεια των επιβατών του μετρό μεταξύ Πανόρμου και Κατεχάκη, που βρέθηκαν να περπατούν στη σκοτεινή σήραγγα λόγω ακινητοποίησης του συρμού, δεν ήταν απλώς μια μικρή αναστάτωση. Ήταν μια ακόμη αποκαλυπτική υπενθύμιση του πόσο εύθραυστη είναι η καθημερινότητά μας και πόσο ανέτοιμοι είναι οι υπεύθυνοι να ανταποκριθούν σε κάτι «αναπάντεχο».
Η εξήγηση της ΣΤΑΣΥ για το περιστατικό, φυσικά, είναι η κλασική «δικαιολογία του συστήματος»: μια απόπειρα αυτοκτονίας στον Ευαγγελισμό, που προφανώς ήταν η αιτία για την ακινητοποίηση του συρμού, και πανικός από τους επιβάτες που χειρίστηκαν λάθος τον μοχλό απελευθέρωσης των θυρών. Όλα καλά λοιπόν…
Η ΣΤΑΣΥ, αντί να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη, πετάει τη μπάλα στην εξέδρα των επιβατών, υπονοώντας ότι, φυσικά, εκείνοι φταίνε για τον πανικό τους.
Στην πραγματικότητα, το μόνο που χρειάζεται σε τέτοιες καταστάσεις είναι ένα σαφές σχέδιο και διαχείριση – κάτι το οποίο, προφανώς, δεν είχε προβλεφθεί. Και φυσικά, δεν μιλάμε για φωτισμό. Το να περπατάς σε μια «επαρκώς φωτισμένη» σήραγγα με το φως του κινητού σου είναι μάλλον δείγμα προηγμένης αντίληψης περί του ασφαλούς!
Ο πανικός δεν έρχεται από το σκοτάδι, αλλά από την αίσθηση ότι το σύστημα δεν έχει καμία απολύτως ιδέα για το «εκτός προγράμματος», κι ότι οι υπεύθυνοι δεν έχουν καν σκεφτεί το ενδεχόμενο να συμβεί κάτι που να μην είναι προγραμματισμένο.
Νικολέτα Γερολιμίνη
Σχόλια (0)