Μεσολόγγι: Διήμερο εκδηλώσεων για τους πρόσφυγες προσφύγων με τον τίτλο «ΕΦΥΓΑ»

• βραδιά δημιουργικής γραφής

• VIDEO, ANIMATION

• Παρουσίαση δύο πρωτότυπων τραγουδιών ,έκθεση ζωγραφικής και φωτογραφίας

• Ομιλία συγγραφέα εφηβικού βιβλίου

Τη δεύτερη μέρα, στον χώρο του «ΤΡΙΚΟΥΠΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ» θα πραγματοποιηθεί θεατρική παράσταση με τον τίτλο «ΕΦΥΓΑ» από 47 άτομα τεσσάρων διαφορετικών ηλικιών. Στον ίδιο χώρο θα λειτουργήσει έκθεση φωτογραφίας και ζωγραφικής.

Στο δελτίο τύπο που έχουν αποστείλει οι διοργανωτές της εκδήλωσης αναφέρουν:

Καθώς έχουμε γίνει μάρτυρες της ανικανότητας του ανθρώπου να σταματήσει τους αμέτρητους θανάτους και την παγκόσμια κοινότητα να υποθάλπει πολέμους, δεν μπορούμε να ξεπλύνουμε τα χέρια μας από τους εμπόλεμους σπαραγμούς και τις ανισότητες που βασανίζουν ολόκληρο τον πλανήτη. Μπορούμε όμως με τις δράσεις μας και τις σκέψεις μας να σπέρνουμε σε κάθε ηλικία ότι το πιο σημαντικό είναι «να μπορούμε να αγαπάμε αντί να μισούμε». Το να αγαπάς σημαίνει να στέκεσαι μπροστά στην άβυσσο χωρίς φόβο. Μπροστά σ΄αυτή την άβυσσο που μας περιβάλλει αλλά και που εκβάλει από μέσα μας και που είναι ανίκητη. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο εκπρόσωπος της «Αγκαλιάς» , Τυρίκος Εργάς, που πρόσφατα βραβεύτηκε για το φιλανθρωπικό του έργο στη Μυτιλήνη, δεν μπορούμε να νικήσουμε την άβυσσο, όμως μπορούμε να μάθουμε μέσα από τις αναρίθμητες κακουχίες. Το ζητούμενο δεν είναι να νικήσεις την άβυσσο, το ζήτημα είναι να την αντιμετωπίσεις με θάρρος.

Η δράση μας θέλει να σπείρει το ακόλουθο σκεπτικό « Να αγαπάς ,να βοηθάς, να προσπαθείς και να καταλαβαίνεις τον άλλον, άνευ όρων και ορίων».Αυτό συνιστά την ανθρωπιά και σφυριλατεί μια καλύτερη ανθρωπότητα κατά τους επερχόμενους αιώνες.

Τα παιδιά του 1ου Γυμνασίου αυτή την εβδομάδα στέλνουν τις σκέψεις τους για την προσφυγιά, μέσα από την Δράση «Έφυγα», με το παρακάτω απόσπασμα και σκίτσο:

Δύο μέρες αργότερα, το βράδυ ακούσαμε χτυπήματα στην πόρτα μας. Προσπάθησα να είμαι γενναία, αλλά έτρεμα και η μαμά μου έτρεμε επίσης. Δεν είχαμε ηλεκτιρκό ρεύμα, δεν έβλεπα τίποτα. Ένιωθα τα δάκρυα της μαμάς μου στα ρούχα μου τη στιγμή που έπσαγαν την πόρτα. Ήμουν κρυμμένη, φοβισμένη…

Άντρες με όπλα φώναζαν, έκαναν το σπίτι μας άνω κάτω. Ένας άντρας κόλλησε το όπλο στο κεφάλι του μπαμπά μου και του είπε:

-«Ελευθερία είναι αυτό που θέλεις»;

-«Ελευθερία», ούρλιαζε, ο μπαμπάς μου.

Τον πυροβόλησε και γέλασε…

Τα παιδιά του 1ου Γυμνασίου αυτή την εβδομάδα στέλνουν τις σκέψεις τους για την προσφυγιά, μέσα από την Δράση «Έφυγα», με το παρακάτω απόσπασμα και σκίτσο:

Φεύγεις για πάντα, δεν γυρνάς πίσω, ρίχνεις μια τελευταία ματιά.
Όλα γύρω σου συντρίμμια από δρόμους, σπίτια, μαγαζιά…
Αποχωρίζεσαι το παρελθόν και κοιτάς μπροστά…
Κλείνεις τα όμορφά σου μάτια και σκέφτεσαι την καταχνιά…
Αναρωτιέσαι το γιατί, γιατί να είναι έτσι η ζωή…
Γιατί να υπάρχει πόλεμος στη γη…
Γιατί σε σένα και όχι σε μένα, σε κάποιον άλλον…
Το μίσος, το θράσος που σε οδήγησε εδώ…
Απλώς κοίτα το μέλλον και αξιποίησε το παρόν…
Σε λίγο τελειώνουν όλα, φτάνεις στη στεριά…
Η ταλαιπωρία τελείωσε, είσαι ελεύθερη πια…
Τσούζουν τα μάτια σου από το επώδυνο αυτό δάκρυ…
Μα όλα θα ΄ναι καλά μέχρι το βράδυ…
Στ΄ορκίζομαι!!!

Τα παιδιά του 1ου Γυμνασίου Μεσολογγίου, χαιρετούν τον μήνα Φλεβάρη με ένα μήνυμα για τους πρόσφυγες στα πλαίσια της δράσης “ΕΦΥΓΑ”
Όλος ο στρατός σου, όλα τα μαχητικά σου, όλα τα τανκς και όλοι οι στρατιώτες σου για ένα παιδί με πέτρα στο χέρι που στέκεται μόνο. Στο βλέμμα του βλέπω τον ήλιο και στο χαμόγελό του βλέπω το φεγγάρι και αναρωτιέμαι:
Ποιος είναι ο αδύναμος και ποιος είναι ο δυνατός;
Ποιος έχει δίκιο και ποιος κάνει λάθος;
Και εύχομαι μόνο να ειπωθεί η αλήθεια.

Τα παιδιά του 1ο Γυμνασίου της Ι.Π.Μεσολογγίου στα πλαίσια της δράσης “ΕΦΥΓΑ” που αναφέρεται στον πόνο των προσφύγων και αυτή την εβδομάδα στέλνουν το μήνυμά τους μέσα από το αλφάβητο.

Αυτό ήταν! Δεν μπορούμε να το ανεχτούμε άλλο. Κάτι πρέπει να κάνουμε.
Βάρκες πλαστικές, σκασμένες και διαλυμένες ξεβράζει η θάλασσα, κάθε ώρα. Η γαλάζια θάλασσα γεμίζει αβοήθητους ανθρώπους. Ας δώσουμε έστω μια βοήθεια για να έχουν και αυτοί ένα καλύτερο αύριο, μια νέα αρχή.
Εγκλωβισμένοι στη μοίρα τους μπορώντας να ζητήσουν μόνο μια βοήθεια. Ζητιανεύουν στους δρόμους ζητώντας μονάχα μια φέτα ψωμί. Ούτε καν το φως του ήλιου δεν μπορεί να γεμίσει την ψυχή τους έστω με λίγη χαρά. Θέλουν μονάχα ένα κέρμα, ένα χαρτόκουτο, να περάσουν τις μετρημένες νύχτες τους. Ικετεύουν τον καθένα μας μόνο για μια στιγμή, για λίγο φαγητό, λίγη σημασία.
Κουράγιο, μόνο αυτό τους προσφέρουμε και μετά τους αφήνουμε στην πάλη τους. Λίγη σημασία ζητάνε, τίποτε παραπάνω… Ούτε αυτό δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε. Μοιράζονται και την τελευταία τους μπουκιά, την τελευταία σταγόνα νερό. Ας νοιαστούμε λίγο κι εμείς για το μέλλον τους και τη ζωή τους, ας βρεθούμε λίγο στη θέση τους. Ξεβράζεται κάθε μέρα ένας λαός ολόκληρος μόνο και μόνο για να βρει καλύτερη ζωή.
Ονειρεύονται μια ζωή ελεύθερη, μια ζωή χωρίς πολέμους, μια ζωή καλύτερη. Προσεύχονται στο Θεό κάθε ώρα για να ζήσουν και να σταματήσουν οι πόλεμοι στα μέρη τους, να χαρούν τουλάχιστον λίγα χρόνια της ζωής τους.
Η ροή της ζωής τους είναι πλέον μετρημένη, υπάρχει ελάχιστος καιρός να το αλλάξουμε αυτό οπότε ας βιαστούμε………………………………………………………………………….