“Η Ελλάδα στα γήπεδα αναστενάζει”. Χρόνια τώρα. Δεκαετίες. Ο Κοσκωτάς, ο Σαλιαρέλης, ο “αγαπούλας”, ο Μπέος, όλοι οι “άνθρωποι” των “πάνω” στον υπόκοσμο. Αυτοί που είναι εντεταλμένοι για να ελέγχουν τους “κάτω” με όρους μαφίας, μαφιόζικου (με νεοναζί ενίοτε χαρακτηριστικά) στρατού και δικτύου. Κι εκείνος ο γενειοφόρος νεαρός πολιτικός να μιλάει για “δεσμεύσεις”. Να δεσμευθούν δηλαδή σε τι οι Αλ Καπόνε;! Να αναιρέσουν τον εαυτό τους; Να πάψουν να είναι μαφιόζοι; Μα αυτό είναι στο πετσί τους, είναι το DNA τους. Δεν είδατε με τι φυσικό τρόπο κατέβηκε το οπλισμένο “αφεντικό” στο γήπεδο; Και τώρα έσπευσαν όλοι να τον υπερασπιστούν. Γιατί ξέρουν πως δεν έχουν πολιτικό μέλλον χωρίς τους Πόντιους, χωρίς τους οπαδούς, χωρίς τους μηχανισμούς, χωρίς τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις του, χωρίς τα μίντια, χωρίς τα χρήματά του. Μαζί, λοιπόν, με τη διαρκή διαπίστωση πως “Η Ελλάδα είναι μια ατέλειωτη παράγκα”, πάει και το αρχαίο ερώτημα: “Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;”
Εκείνο που διαπιστώνει κανείς σήμερα στην Ελλάδα είναι η τεράστια δύναμη δύο ανθρώπων και ότι οι πολιτικοί είναι υποχείριά τους. Ναι, η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι μια απέραντη παράγκα της διαπλοκής. Της νέας διαπλοκής. Για να αποδειχθεί για μία ακόμη φορά ότι χωρίς ανατροπή του συστήματος, αυτό θα συνεχίζει να αναπαράγει τον εαυτό του. Θα κόβεις το ένα κεφάλι και θα ξεφυτρώνουν άλλα. Και αυτό δεν συμβαίνει στην Ελλάδα μόνο, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Ή μήπως η Νοβάρτις, η Ζήμενς και οι άλλες πολυεθνικές δεν έκαναν και κάνουν τα ίδια παντού; Υπ’ αυτή την οπτική η φιλοδοξία για το χτύπημα της διαφθοράς σε συνθήκες ακραίου, κανιβαλικού, νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού είναι όχι μια συσσίφεια αλλά μια ηλίθια προσπάθεια. Γιατί είναι βλακώδες να χτυπάς τους Έλληνες, όντως διαπλεκόμενους τραπεζίτες, και να φέρνεις στη θέση τους αλλοδαπούς. Δηλαδή, φέρνεις τα κεφάλαια του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, διατυμπανίζοντας μάλιστα με περισσή αλαζονεία και ευήθεια ότι χτύπησες τη διαπλοκή!
Εντέλει, το χτύπημα της διαπλοκής και της διαφθοράς, η υπεράσπιση της δημοκρατίας (γιατί περί αυτού πρόκειται), είναι ο αγώνας στην Ελλάδα και παντού εναντίον του καπιταλισμού, εναντίον του συστήματος που σκοτώνει την πολιτική δημοκρατία, την κοινωνία και την ίδια τη ζωή πάνω στον πλανήτη στο όνομα του κέρδους, της όλο και μεγαλύτερης συσσώρευσης πλούτου, του πλούτου για τον πλούτο. Κι όλο αυτό «ντύνεται» με όρους όπως «ανάπτυξη» και «πρόοδος». Μόνο που αυτή η “πρόοδος” μοιάζει με εκείνο το τοτέμ που πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων.
.artinews.gr
