Η αποδυνάμωση του Μητσοτάκη και οι λειψές εναλλακτικές

Ένα στρατηγικό πολιτικό πρόβλημα για το καθεστώς

Από την επο­μέ­νη των ευ­ρω­ε­κλο­γών, όπου απο­δεί­χθη­κε ότι το 41% της ΝΔ «δεν υπήρ­χε πλέον», εί­χα­με δια­τυ­πώ­σει την εκτί­μη­ση ότι η «εποχή» Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη βα­δί­ζει με γοργό ρυθμό προς το τέλος της.

Η εκτί­μη­ση αυτή, που τότε έμοια­ζε πα­ρα­κιν­δυ­νευ­μέ­νη αφού ο Μη­τσο­τά­κης είχε μπρο­στά του άφθο­νο πο­λι­τι­κό χρόνο για να ανα­δια­τά­ξει τις εξε­λί­ξεις, σή­με­ρα έχει γίνει ένα δε­δο­μέ­νο που πα­ρά­γει ήδη πο­λι­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα. Αυτό εξη­γεί τη ρήξη με τον Αντώ­νη Σα­μα­ρά, τις απο­στά­σεις του Κώστα Κα­ρα­μαν­λή (που έκρι­νε λα­θε­μέ­νη τη δια­γρα­φή Σα­μα­ρά), τη δυ­σφο­ρία στην κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομάδα της ΝΔ παρά την αδυ­να­μία των κε­ντρο­α­ρι­στε­ρών αντι­πά­λων της, κλπ. Αυτό εξη­γεί, επί­σης, την αγω­νία του συ­στη­μι­κού Τύπου που, από Κυ­ρια­κή σε Κυ­ρια­κή, δια­πι­στώ­νει την ανά­δυ­ση ενός «στρα­τη­γι­κού» πο­λι­τι­κού προ­βλή­μα­τος για τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό: τι θα συμ­βεί αν στις επό­με­νες κοι­νο­βου­λευ­τι­κές εκλο­γές (όποτε αυτές γί­νουν) επα­να­λη­φθεί, με μι­κρές πα­ραλ­λα­γές, το σε­νά­ριο των ευ­ρω­ε­κλο­γών; Σε συν­θή­κες όπου οι τα­κτι­κές διεκ­δί­κη­σης αυ­το­δυ­να­μί­ας θε­ω­ρού­νται πλέον νε­κρές και όπου οι δυ­να­τό­τη­τες «ευ­ρύ­τε­ρων συ­ναι­νέ­σε­ων» με­τα­ξύ των κομ­μά­των «εμπι­στο­σύ­νης» (κυ­ρί­ως με­τα­ξύ ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ) είναι ακόμα πε­ριο­ρι­σμέ­νες, προ­κύ­πτει στον ορί­ζο­ντα ένα ζή­τη­μα «κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τας», δη­λα­δή ο κίν­δυ­νος μιας πο­λι­τι­κής αστά­θειας που, ήδη, δεί­χνει να απα­σχο­λεί με­γά­λους Ομί­λους της κυ­ρί­αρ­χης τάξης. 

Μαρία Μπόλαρη

Στη βάση αυτής της εξέ­λι­ξης είναι η αγριό­τη­τα της οι­κο­νο­μι­κής-κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής όλων των κυ­βερ­νή­σε­ων των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων και ιδιαί­τε­ρα των κυ­βερ­νή­σε­ων Μη­τσο­τά­κη μετά το 2019. Στην έρευ­να της Eurostat σχε­τι­κά με το πώς οι πο­λί­τες κάθε χώ­ρας-μέ­λους της ΕΕ βιώ­νουν τις οι­κο­νο­μι­κές εξε­λί­ξεις, το 67% (!) του πλη­θυ­σμού στην Ελ­λά­δα δή­λω­σε ότι αι­σθά­νε­ται «φτωχό», δη­λα­δή δυ­σκο­λεύ­ε­ται να βγά­λει το μήνα με βάση του πραγ­μα­τι­κά δια­θέ­σι­μο ει­σό­δη­μά του. Αυτή η σκο­τει­νή ει­κό­να επι­βε­βαιώ­νε­ται σε κάθε μέ­τρη­ση. Η έρευ­να για τις συ­νέ­πειες της στε­γα­στι­κής κρί­σης ανέ­δει­ξε ότι το πο­σο­στό των λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών στην Ελ­λά­δα που υπο­χρε­ώ­νε­ται να δια­θέ­σει πάνω από το 40% του δια­θέ­σι­μου ει­σο­δή­μα­τος στην κά­λυ­ψη των βα­σι­κών στε­γα­στι­κών ανα­γκών (νοίκι, λο­γα­ρια­σμοί) είναι υπερ­δι­πλά­σιο του μέσου όρου των χω­ρών-με­λών της ΕΕ και αι­σθη­τά με­γα­λύ­τε­ρο από χώρες όπως η Βουλ­γα­ρία και η Ρου­μα­νία. Πρό­κει­ται για ει­κό­νες της κοι­νω­νι­κής κα­τα­στρο­φής που έχει επι­βλη­θεί στα χρό­νια που ακο­λού­θη­σαν τα μνη­μό­νια.

Αυτό το πρό­βλη­μα ο κυ­βερ­νη­τι­κός μη­χα­νι­σμός προ­πα­γάν­δας επι­χει­ρεί να αντι­με­τω­πί­σει με δη­μα­γω­γί­ες, με το παι­χνί­δι των λέ­ξε­ων και των όρων με­τα­ξύ «υπο­κει­με­νι­κής» και «αντι­κει­με­νι­κής» φτώ­χειας. Πρό­κει­ται για επι­χεί­ρη­ση κα­τα­δι­κα­σμέ­νη να απο­τύ­χει. Το πώς αι­σθά­νο­νται οι άν­θρω­ποι ήταν και είναι πάντα ένα πραγ­μα­τι­κό πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα, που δεν μπο­ρεί να κου­κου­λω­θεί με πλα­στές ει­κό­νες και «δεί­κτες» που πα­ρου­σιά­ζουν μια, τάχα, ρό­δι­νη ει­κό­να της οι­κο­νο­μι­κής κοι­νω­νι­κής κα­τά­στα­σης. Γι’ αυτό και σε όλες τις δη­μο­σκο­πή­σεις, η ει­κό­να για την πραγ­μα­τι­κή εκλο­γι­κή επιρ­ροή της ΝΔ δεν πα­ρου­σιά­ζε­ται καμιά αυ­ξη­τι­κή τάση. Αν οι ευ­ρω­ε­κλο­γές απέ­δει­ξαν ότι «το 41% δεν υπάρ­χει πλέον», οι μήνες που ακο­λού­θη­σαν (και αυτοί που έπο­νται…) με­τα­τρέ­πουν ήδη πλέον το 28% σε ζη­τού­με­νο και όχι σε δε­δο­μέ­νο για τον Μη­τσο­τά­κη. Η προ­ο­πτι­κή της πο­λι­τι­κής κρί­σης έχει εγκα­τα­στα­θεί ως «ελέ­φα­ντας στο δω­μά­τιο» στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή.

Πώς σκέ­φτε­ται να δια­χει­ρι­στεί η κυ­βέρ­νη­ση αυτήν την κα­τά­στα­ση; Ο Μη­τσο­τά­κης δή­λω­σε ότι απορ­ρί­πτει κάθε πι­θα­νό­τη­τα αλ­λα­γής του εκλο­γι­κού νόμου και επί­σπευ­σης των εκλο­γών που θα γί­νουν, λέει, το 2027. Η αξία αυτών των δη­λώ­σε­ων είναι πε­ριο­ρι­σμέ­νη. Αφε­νός, γιατί ακόμα κι αν σκε­φτό­ταν πραγ­μα­τι­κά τέ­τοιες «λύ­σεις», η ηγε­σία της ΝΔ δεν θα τις προ­α­νάγ­γει­λε από τις τη­λε­ο­ρά­σεις. Αφε­τέ­ρου, γιατί για να κρα­τή­σει μέχρι το 2027 το «τι­μό­νι» ο Μη­τσο­τά­κης και να προ­σπα­θή­σει ξανά να πε­τύ­χει τότε αυ­το­δυ­να­μία, θα πρέ­πει να απο­δεί­ξει τώρα ότι έχει τη δύ­να­μη να το κάνει.

Με­γα­λύ­τε­ρη αξία έχουν λοι­πόν οι πραγ­μα­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής στο τρέ­χον διά­στη­μα. Η κυ­βέρ­νη­ση διαρ­ρέ­ει ότι, λόγω της «με­τα­βλη­τό­τη­τας» των διε­θνών συν­θη­κών, κάθε μέτρο που θα συν­δε­ό­ταν με πο­λι­τι­κή χα­λά­ρω­σης της λι­τό­τη­τας («πα­ρο­χές») ανα­στέλ­λε­ται προς το 2027, ενώ για το 2025 έχει από­λυ­τη προ­τε­ραιό­τη­τα η δια­φύ­λα­ξη της δη­μο­σιο­νο­μι­κής στα­θε­ρό­τη­τας. Σε απλά ελ­λη­νι­κά, αυτά ση­μαί­νουν ότι η ακρί­βεια θα πα­ρα­μεί­νει ανε­ξέ­λεγ­κτη, ότι η φο­ρο­ε­πι­δρο­μή θα συ­νε­χι­στεί αμεί­ω­τη, ότι στους μι­σθούς και στις συ­ντά­ξεις θα εξα­κο­λου­θή­σει η «σφι­χτή» πο­λι­τι­κή των ει­κο­νι­κών αυ­ξή­σε­ων.

Ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός του 2025 προ­βλέ­πει ανά­πτυ­ξη 2,2%. Ο Μη­τσο­τά­κης πα­νη­γυ­ρί­ζει κά­νο­ντας λόγο για ανά­πτυ­ξη με­γα­λύ­τε­ρη του μέσου όρου της ΕΕ. Όμως αν συ­νυ­πο­λο­γί­σει κα­νείς τη χα­μη­λό­τε­ρη βάση εκ­κί­νη­σης της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας μετά τη μνη­μο­νια­κή κα­τα­στρο­φή, ο ίδιος ο στό­χος του +2,2% απο­τε­λεί διά­ψευ­ση των με­γα­λο­στο­μιών για «ανα­πτυ­ξια­κό άλμα». Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που το 2,2% δεν γί­νε­ται πι­στευ­τό ακόμα και από βα­σι­κούς συ­νερ­γά­τες της κυ­βέρ­νη­σης. Οι ευ­ρω­παϊ­κές τρά­πε­ζες εκτι­μούν ότι η «ανά­πτυ­ξη» θα πε­ριο­ρι­στεί με­τα­ξύ του 1,5%-1,9%. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση η υπό­σχε­ση ότι οι «πα­ρο­χές» θα έρ­θουν ως «μέ­ρι­σμα» της ανά­πτυ­ξης είναι στον αέρα.

Ο ισχυ­ρι­σμός του Μη­τσο­τά­κη ότι δεν υπάρ­χει άλλη «εναλ­λα­κτι­κή οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή» είναι ακραία υπο­κρι­τι­κός. Η κυ­βέρ­νη­ση κο­κο­ρεύ­ε­ται ότι μειώ­νει -και μά­λι­στα δρα­στι­κά- τους φό­ρους. Αυτό είναι αλή­θεια μόνο για τον κόσμο των επι­χει­ρή­σε­ων και του συσ­σω­ρευ­μέ­νου πλού­του, που απο­λαμ­βά­νει ένα απί­στευ­το πλέγ­μα φο­ρο­α­παλ­λα­γών, ει­σφο­ρο­α­παλ­λα­γών και πολ­λα­πλών «κι­νή­τρων» ενί­σχυ­σης της επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας. Και αυτό συμ­βαί­νει σε χρό­νια που η κερ­δο­φο­ρία των επι­χει­ρή­σε­ων (τρά­πε­ζες, ενέρ­γεια, τρό­φι­μα, εφο­πλι­σμός κ.ά.) βα­δί­ζει από αυ­ξη­τι­κό ρεκόρ σε ρεκόρ. Αντί­θε­τα για τον κόσμο που ζει από τη δου­λειά του, η φο­ρο­ε­πι­δρο­μή είναι πραγ­μα­τι­κός βρα­χνάς: στη φο­ρο­λο­γία ει­σο­δή­μα­τος δια­τη­ρού­νται οι άδι­κες «κλί­μα­κες» και όλες οι «έκτα­κτες» μνη­μο­νια­κές επι­βα­ρύν­σεις, ενώ στα είδη κα­θη­με­ρι­νής λαϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης η δια­τή­ρη­ση του υψη­λό­τε­ρου στην Ευ­ρώ­πη συ­ντε­λε­στή ΦΠΑ του 24% οδη­γεί σε μια πρω­το­φα­νή λη­στεία.

Ο Χα­τζη­δά­κης δη­λώ­νει αυ­τά­ρε­σκα ότι απο­κλεί­ε­ται, του­λά­χι­στον μέχρι το 2027, οποια­δή­πο­τε μεί­ω­ση των συ­ντε­λε­στών ΦΠΑ αλλά και όποιος «εξορ­θο­λο­γι­σμός» των κλι­μά­κων φο­ρο­λο­γί­ας ει­σο­δή­μα­τος, με στόχο να δια­σφα­λι­στούν τα ετή­σια πλε­ο­νά­σμα­τα που αυ­ξά­νουν και αυτά από ρεκόρ σε ρεκόρ ετη­σί­ως. Όμως αυτή η «αυ­στη­ρό­τη­τα» δεν είναι κα­θό­λου αμε­ρό­λη­πτη. Στα στοι­χεία-σοκ για την αύ­ξη­ση των χρεών προς τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία, ξε­χω­ρί­ζει ένα μέ­γε­θος: 11,65 δισ. ευρώ (πε­ρί­που 30% του συ­νο­λι­κού χρέ­ους) είναι χρέος μόνο των 2.700 με­γα­λο-οφει­λε­τών, δη­λα­δή με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων εν λει­τουρ­γία και πι­θα­νό­τα­τα σε κερ­δο­φο­ρία, που απλώς αρ­νού­νται να πλη­ρώ­σουν τις οφει­λό­με­νες ει­σφο­ρές στα Τα­μεία. Η φο­ρο­λό­γη­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας του κε­φα­λαί­ου και του πλού­του, ακόμα και η τή­ρη­ση της αστι­κής νο­μι­μό­τη­τας (με την απαί­τη­ση των οφει­λό­με­νων ει­σφο­ρών και του ει­σπρα­χθέ­ντος ΦΠΑ από τις επι­χει­ρή­σεις) είναι στοι­χεία πο­λι­τι­κής που ο Μη­τσο­τά­κης σή­με­ρα δεν βλέ­πει ως «εναλ­λα­κτι­κά».

Ο Μη­τσο­τά­κης δεν κρύ­βε­ται. Δη­λω­μέ­νος στό­χος της πο­λι­τι­κής του είναι να κάνει τους πλού­σιους πλου­σιό­τε­ρους και ισχυ­ρό­τε­ρους και γι’ αυτό δεν δι­στά­ζει να κάνει τους φτω­χούς φτω­χό­τε­ρους. Αυτός ο σκλη­ρά τα­ξι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής είναι ο πα­ρά­γο­ντας που υπο­νο­μεύ­ει τη συ­νο­χή και την επιρ­ροή της ΝΔ.

Όμως από το εσω­τε­ρι­κό της Δε­ξιάς δεν μπο­ρεί να πε­ρι­μέ­νει κα­νείς ει­λι­κρι­νείς εναλ­λα­κτι­κές στους νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρους μου­τζα­χε­ντίν του κύ­κλου Μη­τσο­τά­κη.

Ο χι­λιο­τρα­γου­δι­σμέ­νος «κοι­νω­νι­κός φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός» της ιδρυ­τι­κής πε­ριό­δου της ΝΔ (1974) δεν οφει­λό­ταν και δεν λο­γο­δο­τού­σε σε κά­ποιες, τάχα, «ευαι­σθη­σί­ες» του Κα­ρα­μαν­λή του πρε­σβύ­τε­ρου ή του Πα­πα­λη­γού­ρα, αλλά στις πιέ­σεις και στις απαι­τή­σεις του ισχυ­ρού ερ­γα­τι­κού-λαϊ­κού κι­νή­μα­τος της πε­ριό­δου της Με­τα­πο­λί­τευ­σης.

Για αυτό και ο Μη­τσο­τά­κης δια­τη­ρεί σή­με­ρα τον έλεγ­χο του μη­χα­νι­σμού της ΝΔ. Είναι αξιο­ση­μεί­ω­το το γε­γο­νός ότι κα­νείς βου­λευ­τής δεν «σή­κω­σε γάντι» μετά τη δια­γρα­φή Σα­μα­ρά και το ότι ακόμα και ο Κ. Κα­ρα­μαν­λής πε­ριο­ρί­στη­κε απλώς να ση­μειώ­σει τη δια­φω­νία του με τη δια­γρα­φή. Η ΝΔ είναι ένα κα­ζά­νι που βρά­ζει αλλά, για την ώρα του­λά­χι­στον, ο Μη­τσο­τά­κης μπο­ρεί να κρα­τά­ει το κα­πά­κι.

Υπάρ­χει ένας πρό­σθε­τος λόγος για αυτό το απο­τέ­λε­σμα.

Να­τοϊ­κό­τε­ρος του ΝΑΤΟ

Οι «εσω­τε­ρι­κές» αντι­πο­λι­τεύ­σεις στη ΝΔ έχουν κα­τη­γο­ρή­σει τον Μη­τσο­τά­κη για «ψο­φο­δεή» στάση στα λε­γό­με­να εθνι­κά ζη­τή­μα­τα και κυ­ρί­ως στη θε­μα­το­λο­γία του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σμού («χα­ριε­ντί­ζε­σαι με τους Τούρ­κους»).

Αυτή η κρι­τι­κή είναι απο­λύ­τως άσφαι­ρη απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση που έχει υλο­ποι­ή­σει ένα ρεκόρ εξο­πλι­στι­κών δα­πα­νών. Τα Ρα­φά­λα, οι Μπελ­χά­ρα, τα F-35, οι πυ­ραυ­λι­κές προ­μή­θειες κ.ά. είναι απο­στο­μω­τι­κά επι­χει­ρή­μα­τα απέ­να­ντι στα εθνι­κι­στι­κά σόλα του Σα­μα­ρά.

Όμως δεν είναι μόνο αυτά. Αξιο­ποιώ­ντας την από­λυ­τη ευ­θυ­γράμ­μι­σή του με το ΝΑΤΟ, ο Μη­τσο­τά­κης έχει συ­νά­ψει δι­πλω­μα­τι­κο­στρα­τιω­τι­κά Σύμ­φω­να με τις ΗΠΑ, τη Γαλ­λία και το Ισ­ρα­ήλ που «δε­σμεύ­ουν» αυτές τις ισχυ­ρές δυ­νά­μεις σε προ­νο­μια­κή σχέση με το ελ­λη­νι­κό κρά­τος γε­νι­κά, αλλά και ει­δι­κό­τε­ρα στον ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό αντα­γω­νι­σμό.

Στη διάρ­κεια της επί­σκε­ψης του γ.γ. του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε, στην Αθήνα, ο Μη­τσο­τά­κης υπο­γράμ­μι­σε τη ση­μα­σία της βάσης στην Αλε­ξαν­δρού­πο­λη για την ευ­ρω­α­τλα­ντι­κή πο­λι­τι­κή προς τη Μαύρη Θά­λασ­σα και την Ου­κρα­νία. Την ίδια στιγ­μή η Τουρ­κία με επί­ση­μη ανα­κοί­νω­ση χα­ρα­κτή­ρι­σε τη να­τοϊ­κή βάση στην Αλε­ξαν­δρού­πο­λη ως «στρα­τιω­τι­κή απει­λή» για τα τουρ­κι­κά συμ­φέ­ρο­ντα.

Στις συ­ζη­τή­σεις με τον Ρούτε ανα­δεί­χθη­καν κά­ποιες ακόμα πιο επι­κίν­δυ­νες προ­ο­πτι­κές. Η κυ­βέρ­νη­ση ζή­τη­σε τη «βο­ή­θεια» του ΝΑΤΟ ώστε να τη­ρη­θεί από τη Β. Μα­κε­δο­νία «κατά γράμ­μα» η Συμ­φω­νία των Πρε­σπών (!!) που προ­βλέ­πει ότι ρόλο «εγ­γυ­η­τή» στον ενα­έ­ριο χώρο της γει­το­νι­κής χώρας ανα­λαμ­βά­νει η ελ­λη­νι­κή αε­ρο­πο­ρία. Ο Μη­τσο­τά­κης δε­σμεύ­τη­κε ότι θα συ­νε­χί­σει στα­θε­ρά την κούρ­σα των εξο­πλι­σμών (που απορ­ρο­φά ήδη πάνω από 3% του ΑΕΠ ετη­σί­ως), ανέ­λα­βε την ευ­θύ­νη για την εκ­παί­δευ­ση των Ου­κρα­νών πι­λό­των στη χρήση των F16 και επα­νέ­λα­βε την ικα­νο­ποί­η­σή του για τη συμ­φω­νία που ανα­θέ­τει την εκ­παί­δευ­ση των Ελ­λή­νων πι­λό­των της πο­λε­μι­κής αε­ρο­πο­ρί­ας στους χα­σά­πη­δες του Νε­τα­νιά­χου. Υπο­θέ­του­με ότι στο απόρ­ρη­το τμήμα των συ­νο­μι­λιών θα βρί­σκο­νταν και τα ζη­τή­μα­τα του βα­ρύ­τε­ρου εξο­πλι­σμού των να­τοϊ­κών βά­σε­ων που έχουν γε­μί­σει τον ελ­λη­νι­κό γε­ω­γρα­φι­κό χώρο.

Όμως στο επί­κε­ντρο της επί­σκε­ψης, νο­μί­ζου­με, βρι­σκό­ταν η νέα με­γά­λη «εθνι­κή ιδέα»: η προ­ο­πτι­κή της έντα­ξης της Κύ­πρου στο ΝΑΤΟ, παρά τις αντιρ­ρή­σεις της κυ­βέρ­νη­σης Ερ­ντο­γάν. Δεν υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία ότι το δι­πλω­μα­τι­κό γαϊ­τα­νά­κι που θα ακο­λου­θή­σει μπο­ρεί να τρα­βή­ξει σε μά­κρος. Όμως ήδη είναι σε εξέ­λι­ξη πρα­κτι­κές που επι­βά­λουν αυτήν την προ­ο­πτι­κή στην πράξη, ανε­ξάρ­τη­τα από το πώς και πότε θα επι­ση­μο­ποι­η­θεί. Πριν καν η Κύ­προς κα­τα­θέ­σεις το αί­τη­μα έντα­ξης στο ΝΑΤΟ, υπε­γρά­φη η συμ­φω­νία «αμυ­ντι­κής» συ­νερ­γα­σί­ας με τις ΗΠΑ, που οδη­γεί τη στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση σε υψη­λό­τε­ρο επί­πε­δο. Το στρα­τιω­τι­κό αε­ρο­δρό­μιο της Πάφου, που «βλέ­πει» από κοντά τις ακτές του Λι­βά­νου, λει­τουρ­γεί ήδη με «προ­δια­γρα­φές ΝΑΤΟ». Οι ΗΠΑ και η Γαλ­λία έχουν ήδη εγκα­τα­στή­σει ναυ­τι­κή βάση στην Κύπρο, με δυ­να­τό­τη­τα να «φι­λο­ξε­νεί» με­γά­λα και απαι­τη­τι­κά πο­λε­μι­κά πλοία (όπως το πυ­ρη­νι­κό αε­ρο­πλα­νο­φό­ρο Σαρλ Ντε Γκολ που συχνά ελ­λι­με­νί­ζε­ται εκεί). Σε αυτήν την επι­κίν­δυ­νη κλι­μά­κω­ση της εμπλο­κής στα Να­τοϊ­κά σχέ­δια, ο Μη­τσο­τά­κης δεν παί­ζει ένα δευ­τε­ρεύ­ο­ντα ρόλο «προ­ξε­νή­τρας», αλλά έναν ου­σια­στι­κό ρόλο ανα­ντι­κα­τά­στα­του το­πι­κού στη­ρίγ­μα­τος του ευ­ρω­α­τλα­ντι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού. Γι’ αυτό και έχει ευ­ρύ­τε­ρη στή­ρι­ξη.

Δεν είναι τυ­χαίο ότι ήδη εμ­φα­νί­στη­καν ενυ­πό­γρα­φα κεί­με­να στον «βαρύ» συ­στη­μι­κό Τύπο που προ­βλέ­πουν μια «με­τα­κό­μι­ση» προς τα πάνω του Μη­τσο­τά­κη, πριν την ολο­κλή­ρω­ση της 4ε­τί­ας (είτε προς ρόλο στην Κο­μι­σιόν, είτε προς ρόλο στο… ΝΑΤΟ!). Η προ­σω­πι­κή τύχη του αδί­στα­κτου αρ­χη­γού της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πτέ­ρυ­γας της Δε­ξιάς έχει ελά­χι­στο εν­δια­φέ­ρον.

Όμως η ανα­τρο­πή της πο­λι­τι­κής του, όπως και η ανα­τρο­πή της αντι­δρα­στι­κής κυ­βέρ­νη­σής του, είναι ένα επεί­γουν κα­θή­κον με με­γά­λη ση­μα­σία για τα ερ­γα­τι­κά και λαϊκά συμ­φέ­ρο­ντα. Αυτό δεν μπο­ρεί να ανα­τε­θεί ούτε στους ξε­σκο­λι­σμέ­νους πο­λι­τι­κά­ντη­δες της Δε­ξιάς, ούτε στις μα­κρό­συρ­τες και ελεγ­χό­με­νες εκλο­γο­κε­ντρι­κές δια­δι­κα­σί­ες της κε­ντρι­κής πο­λι­τι­κής σκη­νής.

Στη με­τα­βα­τι­κή συ­γκυ­ρία που έρ­χε­ται, το κα­θε­στώς αν αφε­θεί απε­ρί­σπα­στο μπο­ρεί να δια­μορ­φώ­σει εναλ­λα­κτι­κές που επί της ου­σί­ας θα συ­νε­χί­σουν την ίδια πο­λι­τι­κή.

Οι απα­ντή­σεις πρέ­πει να δο­θούν από τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς, αρ­χί­ζο­ντας από το άμεσο εδώ και τώρα, και με κε­ντρι­κές με­θό­δους την κλι­μά­κω­ση των αγώ­νων από τα κάτω και το συ­ντο­νι­σμό όλων των θε­μα­το­λο­γιών κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης.

https://rproject.gr/article/i-apodynamosi-toy-mitsotaki-kai-oi-leipses-enallaktikes