-Δεν υπάρχει λάθος και σωστό στον τρόπο που σε ωθεί να δημιουργήσεις.
- Απόσπασμα από την συνέντευξη του φωτογράφου στο ifocus και στη Δώρα Λαβαζού
Μανώλη, υπήρξε κάποιο γεγονός ή κάποιο ερέθισμα που σε οδήγησε στον φωτογραφικό κόσμο; Αρχικά ήταν η περιέργειά μου…πώς γίνεται στην διαδικασία της εκτύπωσης το άσπρο-μαύρο και το ανάποδο.Σε πολύ μικρή ηλικία είχα γοητευτεί από αυτό το γεγονός, που το είχα δει σε ένα φωτογραφείο της πόλης μου.Στη συνέχεια μετά το λύκειο, φοίτησα σε μία ιδιωτική σχολή για να μάθω περισσότερα για τη φωτογραφία και την τεχνική της .
Γιατί επέλεξες τον δύσκολο δρόμο της Καλλιτεχνικής Φωτογραφίας; Δεν ξέρω αν κάνω καλλιτεχνική φωτογραφία, ξέρω ότι κάνω εικόνα αυτό που θα δω και θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον.
Από τους μάστερς φωτογράφους ποιοι είναι αυτοί που σε συγκινούν και σε εμπνέουν; Πολλοί είναι αυτοί που θαυμάζω και νοιώθω “πλήρης” όταν βλέπω μια φωτογραφία τους.Θα αναφέρω ενδεικτικά τον Roy DeCarava και τον Josef Sudek για το σύνολο του έργου τους, και για τη συνολική στάση που είχαν στη φωτογραφία.
Είσαι ένας φωτογράφος ενεργός με καθημερινή ενασχόληση κι αυτό το αντιλαμβάνεται κάποιος πολύ εύκολα αν σε ακολουθεί στα σόσιαλ μίντια, είναι η καθημερινή άσκηση αυτή που βοηθά τον φωτογράφο να χτίσει και να δημιουργήσει προσωπικό ύφος; Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, θέλει καθημερινή ενασχόληση.Επίσης, θα είναι πολύ αποδοτικό να εμπλουτίζεις τις γνώσεις σου παίρνοντας ερεθίσματα από άλλες μορφές τέχνης. Αυτό θα σε βοηθήσει να ολοκληρωθείς σαν προσωπικότητα και θα το μετουσιώσεις (συνήθως ασυνείδητα) στις φωτογραφίες σου.
Πέρα από τη φωτογραφία είσαι δάσκαλος σε φωτογραφική ομάδα στο Ρέθυμνο, τι προϋποθέσεις θεωρείς πως οφείλει να έχει ένας δάσκαλος για να είναι καλός και αποτελεσματικός; Να έχει διάθεση να μάθει ο ίδιος από αυτήν τη διαδικασία.Ο δάσκαλος θα έχει το μεγαλύτερο όφελος αν με αγάπη δώσει αυτά που ξέρει, και αν έχει την θέληση να ακούσει τις φρέσκες ιδέες από τους ανθρώπους που τον εμπιστεύτηκαν, επίσης να μην λειτουργεί αποτρεπτικά σε οτιδήποτε δεν μοιάζει με τις ιδέες του και τις απόψεις του.Η δυσκολία του δασκάλου είναι ότι ξέρει το παρελθόν αλλά δεν είναι έτοιμος να δοθεί στο μέλλον.
Αποτελεί τροχοπέδη για κάποιον φωτογράφο και δάσκαλο φωτογραφίας το γεγονός του ότι βρίσκεται στην περιφέρεια και παρακολουθεί από απόσταση τα φωτογραφικά δρώμενα που συμβαίνουν στην Αθήνα ή εσείς εκεί έχετε δημιουργήσει έναν δικό σας κόσμο; Νομίζω ότι σήμερα με το διαδίκτυο πολλά προβλήματα της απόστασης έχουν λυθεί σε μεγάλο βαθμό. Μπορούμε,έστω, να ενημερωθούμε για ότι γίνετε και να πάρουμε μια πρόγευση από την οθόνη του υπολογιστή μας.Εκείνο που θα πρέπει να κάνουμε εμείς που ζούμε στην περιφέρεια είναι να φροντίσουμε να μεταφέρουμε και να φιλοξενήσουμε στις πόλεις μας, είτε εκθέσεις, είτε ομιλητές ώστε να γίνουμε κοινωνοί αυτών των γεγονότων.Έχουμε φροντίσει στην πόλη μας και έχουμε, ήδη, φιλοξενήσει από πέρυσι, πάνω από 25 φωτογράφους οι οποίοι ήρθαν, μας έδειξαν τη δουλειά τους και μας μίλησαν για τις προσωπικές τους εμπειρίες και απόψεις.Στη συνέχεια αυτής της λογικής από φέτος θα φέρνουμε στην πόλη μας εκθέσεις, που έχουν γίνει στην Αθήνα ή σε άλλες πόλεις.Θεωρώ ότι έτσι μπορεί να αναπληρώνουμε ένα μέρος από την απομόνωση που μας επιβάλλει η απόσταση.
Ποια είναι κατά την άποψή σου τα στοιχεία που πρέπει να έχει μια φωτογραφία για είναι καλή;Να έχει τέσσερις πλευρές (γέλιο)….και να περικλείει σε σωστές αναλογίες από το θέμα τη φόρμα και το περιεχόμενο.
Τι σημαίνει για σένα φωτογραφία;Αυτό που όταν το κοιτάς ξεχνάς ότι είναι φωτογραφία….με την έννοια όχι της αληθοφάνειας αλλά ότι σε μεταφέρει εντός σου, δημιουργώντας ποικίλα συναισθήματα.
Ποια είναι η άποψή σου για τα project που παρουσιάζουν και προωθούν οι νέοι φωτογράφοι στο διαδίκτυο;Υπάρχουν φωτογράφοι που πιάνουν τη μηχανή μόνο όταν έχουν ορισμένη θεματολογία και υπάρχουν άλλοι, οι οποίοι δουλεύουν χωρίς να έχουν κάτι προσχεδιασμένο και συνειδητό. Δεν υπάρχει λάθος και σωστό στον τρόπο που σε ωθεί να δημιουργήσεις. Ανήκω στην δεύτερη κατηγορία δεν μ’ αρέσει να βάζω όρια στην ανίχνευση της θεματολογίας μου.Εκ των υστέρων, είναι φανερό ότι οι φωτογραφίες μου ανήκουν σε κάποια συγκεκριμένη θεματική , όμως γίνεται ασυνείδητα.
Συμφωνείς με αυτό το φωτογραφικό overdose των ημερών μας;Σε όλα πρέπει να υπάρχει το μέτρο. Εάν δεν χαθεί το μέτρο σαφώς και πρέπει να προβάλει από το διαδίκτυο τη δουλειά του ο νέος (και ο παλιός) φωτογράφος.Εξ άλλου, οι νέοι το διαδίκτυο το έχουν σαν φυσική συνέχεια του οικείου χώρου τους οπότε είναι λογικό να τις προβάλουν εκεί.¨Όμως να προσπαθήσουν να προστατευτούν από τις σειρήνες των like και των ανταποδοτικών επαίνων τα οποία μπορούν να σε παρασύρουν να κάνεις φωτογραφία για να γίνεις αρεστός και όχι αυτή που σε εκφράζει σαν άνθρωπος.Κοντολογίς μέτρο και στην έκθεση αλλά και στην έπαρση από τα ευμενή σχόλια για τη δουλειά μας.
Ο Μανώλης Καραταράκης έχει γεννηθεί κι εργάζεται στο Ρέθυμνο. Με την φωτογραφία καταπιάστηκε από την παιδική ηλικία και μετά την μέση εκπαίδευση παρακολούθησε την σχολή φωτογραφίας ΑΚΤΟ. Αρχικά ασχολήθηκε με την αναλογική φωτογραφία αλλά εδώ και 10 χρόνια περίπου ασχολείται αποκλειστικά με την ψηφιακή . Συντονισμένη ενασχόληση σε καθημερινή βάση έχει τα τελευταία 4 χρόνια από όπου προέρχεται και ο κύριος όγκος της δουλειάς του. Έχει συμμετάσχει σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Δουλειά του φωτογράφου θα δείτε εδώ
