Φωτογραφίζοντας την παιδική ηλικία ανάμεσα σε στάβλους με άλογα, δάση και ακτές της Νέας Ζηλανδίας.
- Laura Rodriguez Castro
- Επιμέλεια: Νικολέτα Γερολιμίνη
Η αυτοδίδακτη φωτογράφος Niki Boon έχει περάσει σχεδόν όλη της τη ζωή στην ύπαιθρο της Νέας Ζηλανδίας. Αντλώντας έμπνευση από τα δικά της παιδικά χρόνια στην εξοχή, η Niki φωτογραφίζει τα τέσσερα παιδιά της να μεγαλώνουν ελεύθερα στη φύση, παίζοντας και μαθαίνοντας από τη γη. Έχουν αποφασίσει, ως οικογένεια, να μην στείλουν τα παιδιά στο σχολείο και να τα διδάσκουν στο σπίτι, έτσι οι φωτογραφίες αυτές μαρτυρούν τη φυσική περιέργεια που προκαλείται από το τοπίο της υπαίθρου.
VICE: Μίλησέ μου για τα παιδικά σου χρόνια στην ύπαιθρο.
Niki Boon: Μεγάλωσα στο Μπέι οφ Πλέντι, στο Βόρειο Νησί της Νέας Ζηλανδίας. Ζούσαμε σε ένα μεγάλο οικογενειακό αγρόκτημα, τριγυρίζαμε ελεύθερα, πηγαίναμε όπου θέλαμε. Ψαρεύαμε, είχαμε στάβλους με άλογα, ψηλά δέντρα και οπωρώνες.
Με ποιο τρόπο νομίζεις ότι η ζωή στην ύπαιθρο έχει επηρεάσει τα παιδιά σου;
Μάλλον δεν ξέρουν ακόμη πόσο τυχερά είναι, μέχρι που κάποια στιγμή στο μέλλον θα το αναλογιστούν και ελπίζω ότι οι φωτογραφίες μου θα τα βοηθήσουν. Ένα από τα πράγματα που έχουν μάθει είναι η ευθύνη για τη γη και ό,τι υπάρχει σ’ αυτή. Για παράδειγμα, το ότι έχουμε ζώα δεν είναι κάτι εύκολο, δεδομένης της μεγάλης καλοκαιρινής ξηρασίας. Ως εκ τούτου, τα παιδιά οφείλουν να μάθουν τις φυσικές διεργασίες της γης και τα όσα πρέπει να κάνουμε, για να την ενισχύσουμε. Να δώσουμε στα βοσκοτόπια ό,τι μπορούμε και στα ζώα όσο φαγητό γίνεται.
Πώς προέκυψε η επιθυμία για αυτή τη σειρά φωτογραφιών;
Ξεκίνησε πριν από τρία ή τέσσερα χρόνια, όταν πρωτοήρθαμε εδώ. Νομίζω ότι συνέπεσε με την απόφασή μας να ακολουθήσουν τα παιδιά μια κατ’ οίκον εκπαίδευση. Αυτή η απόφαση συνοδεύτηκε από πολλές ερωτήσεις, από φίλους, συγγενείς και από εμάς τους ίδιους. Οι φωτογραφίες μας βοήθησαν πραγματικά – μας έδειξαν πώς περνούσαν τα παιδιά τη μέρα τους και ανακαλύψαμε ότι μάθαιναν διαρκώς.
Πες μου μερικούς τρόπους που τους διδάσκεις πράγματα.
Δεν έχουμε επίσημο πρόγραμμα μαθημάτων, αλλά έχουμε σχολικά βιβλία. Μάλλον το μόνο μάθημα που γίνεται κάπως επίσημα είναι τα μαθηματικά, κατά τα άλλα έχουμε βιβλιοθήκη απ’ όπου διαλέγουν και διαβάζουν πολλά βιβλία. Επίσης, κάνουν ερωτήσεις και τα ενθαρρύνουμε να επιμένουν και να αναζητούν απαντήσεις.
Πώς πιστεύεις ότι θα διαμορφωθεί η σχέση των παιδιών με την ύπαιθρο, όταν θα μπαίνουν στην εφηβεία;
Βρίσκομαι ακριβώς σ’ αυτή τη φάση, καθώς ο μεγαλύτερος γιος μου είναι 13 ετών. Είμαι σίγουρη ότι θα αλλάξει ο τρόπος με τον οποίον κάνουμε διάφορα πράγματα και αυτό θα έχει το ενδιαφέρον του. Θυμάμαι πως, όταν εγώ ήμουν έφηβη, ευχόμουν να ζούσα στην πόλη. Τώρα που το σκέφτομαι εκ των υστέρων, βρισκόμουν στο σωστό μέρος. Απλώς ήταν λίγο πιο δύσκολες οι μετακινήσεις μου, αλλά τουλάχιστον έμαθα πολύ καλό ποδήλατο και η πλάκα είναι ότι και τα παιδιά μου μαθαίνουν καλό ποδήλατο τώρα. Όλο αυτό έχει να κάνει με την ανεξαρτησία και στην ύπαιθρο ανεξαρτητοποιείσαι διαφορετικά.
Και πώς σου φαίνεται η πόλη;
Έζησα και σπούδασα στο Όκλαντ τέσσερα χρόνια και, για να είμαι ειλικρινής, σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο έφευγα. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες στην πόλη και γίνονται πράγματα, τα οποία ελπίζω τα παιδιά μας να ζήσουν μια μέρα, αλλά πιστεύω πως το καλύτερο μέρος, για να περάσεις τα παιδικά σου χρόνια, είναι η ύπαιθρος.
Φαίνεται πολύ διασκεδαστικό. Έχεις αγαπημένες φωτογραφίες από αυτήν τη σειρά;
Είναι όλες ιδιαίτερες, η καθεμιά με τον δικό της τρόπο. Μου αρέσει να αιχμαλωτίζω τα κομμάτια της παιδικής ηλικίας που δεν είναι απαραιτήτως τα πιο σημαντικά ή τουλάχιστον αυτά που περιμένουν όλοι να δουν, δηλαδή τη χαρά και το γέλιο. Μου αρέσει να τραβάω τα πιο ήσυχα κομμάτια, αυτά που σε κάνουν να σαστίζεις, τις στιγμές ηρεμίας και απογοήτευσης – όλα μου μιλάνε με διαφορετικό τρόπο.
Ο Γάλλος φωτογράφος Alain Laboile σε κατηγόρησε για αντιγραφή το 2012. Πώς νιώθεις γι’ αυτό τώρα;
Αυτό που συνέβη με έκανε να δω τον κόσμο της φωτογραφίας -τον κόσμο της τέχνης γενικά- και να σκεφτώ πώς προέκυψε όλο αυτό. Μου φαίνεται ενδιαφέρον ότι οι άνθρωποι κοιτάζουν την αισθητική μιας φωτογραφίας και όχι αυτό που βρίσκεται από πίσω της. Ξέρω για ποιες φωτογραφίες γίνεται λόγος και αν κοιτάξω καθεμιά ξεχωριστά μπορώ να σου πω λεπτομερώς πώς δημιουργήθηκε και τι είχε συμβεί νωρίτερα. Αλλά έτσι όπως είναι ο κόσμος μας σήμερα, όταν κοιτάζουμε μια εικόνα, μας ενδιαφέρει αυτό που βρίσκεται στην επιφάνεια και όχι στο βάθος.
Ενδιαφέρουσα άποψη. Εσύ ως φωτογράφος, δηλαδή, πού βάζεις το όριο ανάμεσα στην έμπνευση και στην αντιγραφή της αισθητικής;
Δύσκολη ερώτηση, επειδή, αν ρίξεις μια ματιά στην τέχνη οποιασδήποτε μορφής, την ποίηση, τη μουσική, όλοι έχουν εμπνευστεί από κάποιον ή κάτι άλλο, μ’ αυτόν τον τρόπο δουλεύουμε. Ακόμη και αν ανατρέξουμε σε ιστορικούς πίνακες, οι δημιουργοί τους τούς εμπνεύστηκαν από βιβλικές ιστορίες, μύθους και θρύλους. Για κάποιον λόγο, σε ορισμένους τομείς πειράζει, ενώ σε άλλους όχι, δεν ξέρω, έχει ενδιαφέρον αυτό το όριο.
Περισσότερες φωτογραφίες της Niki εδώ.
Ακολουθήστε τη Laura Rodriguez Castro στο Twitter.