του Γιάννη Αγγέλη
Η πλέον εκπληκτική ίσως ένδειξη του αδιεξόδου της οικονομικής πολιτικής του Τραμπ και των «ανθρώπων» του, είναι μία δήλωση του επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου του (ΥΠΟΙΚ) του Σκοτ Μπέσσεντ.
Ο κύριος αυτός, που γενικά αποφεύγει τις δημόσιες εμφανίσεις, παλιό στέλεχος επενδυτικών Fund, εξήγησε πρόσφατα για δεύτερη φορά, ότι ο Τραμπ δεν επιθυμεί την μείωση των επιτοκίων από την Fed (Τζερομ Πάουελ), αλλά την μείωση των αποδόσεων (δηλαδή των επιτοκίων) των αμερικανικών ομολόγων δηλαδή του αμερικανικού δημόσιου χρέους, στην δευτερογενή αγορά. Αυτή η δήλωση μοιάζει λιγάκι σαν από άλλο πλανήτη, καθώς η νομισματική πολιτική της Fed είναι αυτή που «οδηγεί» τις αποδόσεις των ομολόγων και ο διαχωρισμός αυτός είναι κατά γενική ομολογία προβληματικός.
Υπάρχει όμως δυνατότητα «ανάγνωσης» αυτής της αντιφατικής και ρηξικέλευθης δήλωσης, αν αναλογισθούμε τι αντιπροσωπεύει το ένα σκέλος της δήλωσης και τι το άλλο. Στην πραγματικότητα ο Μπέσσεντ αυτό που είπε είναι ότι η «γραμμή» Τραμπ είναι να έχει το δολάριο «ακριβό» για τους εκτός ΗΠΑ και «φθηνό» για τους εντός ΗΠΑ. Ή για να το «μεταφράσουμε» να μεταφέρει το «κόστος» της κρίσης του αμερικανικού χρέους έξω από τις ΗΠΑ. Για άλλη μια φορά.
Τρείς από τις τελευταίες τέτοιες κρίσιμες στιγμές της μεταπολεμικής ιστορίας ήταν η μία το 1971 όταν ο Νίξον ακύρωσε την Συμφωνία του Μπρέτον Γουντς που εξασφάλιζε την σταθερότητα του δολαρίου με την σχέση με του με τον χρυσό (μία ουγκιά χρυσός 35 δολάρια). Μία δεύτερη ήταν όταν το 1985 στην πραγματικότητα οι ΗΠΑ επέβαλαν την Συμφωνία στο Plaza, υποχρεώνοντας κατά βάση την Ιαπωνία (Γιεν) και κατά δεύτερο λόγο την Γερμανία (Μάρκο) να αποδεχθούν την συμφέρουσα τις ΗΠΑ υποτίμηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας του δολαρίου. Και η τρίτη φορά βέβαια ήταν η διαχείριση της κρίσης του 2008 – 2009 που «φόρτωσε» την Ευρωζώνη το κόστος της τραπεζικής κρίσης των ΗΠΑ υποχρεώνοντας το Ευρώ σε μία σχέση υποτέλειας για κάμποσα χρόνια μέχρι να καταφέρει να σταθεροποιήσει μεσω της νομισματικής το αμερικάνικο τραπεζικό σύστημα και να στείλει τα κέρδη της WS στην στρατόσφαιρα.
Χρέος, έλλειμα και δολάριο
Στον «παρονομαστή» αυτής της πολιτικής βρίσκεται η κυριαρχία του δολαρίου μέσω της δημιουργίας από το 1981 του «ελκυστικότερου, αποδοτικότερου και ασφαλέστερου» επενδυτικού προϊόντος στο καπιταλιστικό σύστημα: του αμερικάνικου ομολόγου.
Η κίνηση αυτή ξεκίνησε σαν συνέπεια της κρίσης του 1971 με την εμφάνιση μόνιμα πιά στο καπιταλιστικό σύστημα του αμερικανικού ελλείμματος στο ισοζύγιο πληρωμών, που τροφοδοτείται και χρηματοδοτείτε έκτοτε μέσω του δημόσιου χρέους. Ένα χρέος που στις μέρες μας έχει ξεπεράσει πλέον στα τέλη του 2024 τα 25 τρις. Δολ. Ειδικά από την προηγούμενη θητεία του Τραμπ, αλλά και επί Μπάιντεν η αμερικάνικη οικονομία «τρέχει» ένα ετήσιο δημόσιο έλλειμμα πάνω από το ένα τρις. δολ. και το οποίο για το 2025, αν πιστέψουμε τις τελευταίες δηλώσεις του Μασκ (παρόντος του Τραμπ) φέτος θα αγγίξει τα 2 τρις. δολ.
Με αυτό το έλλειμα χρηματοδοτείτε τα τελευταία χρόνια η περιβόητη ανάπτυξης με την οποία οι ΗΠΑ εμφανίζονται ως η μόνη – πέραν της Κίνας – ισχυρή οικονομία στον πλανήτη…
Αυτό το έλλειμα εξυπηρετείτε βέβαια με αύξηση του χρέους. Όσο βέβαια το χρέος αυτό συνεχίζει να αποτελεί το πλέον «αποδοτικό» και «ασφαλές» επενδυτικό προϊόν για την αποταμίευση κεφαλαίων διεθνώς. Αυτού δηλαδή που στις αγορές η απόδοσή του έχει ξεπεράσει τα 4,5% (η Ελλάδα πληρώνει για το αντίστοιχο ομόλογο 3,4%) και του οποίου η εξυπηρέτηση σήμερα απειλεί σύμφωνα με τον Μασκ τις ΗΠΑ με χρεοστάσιο…
Με αυτό το τέρας του Φρανκενστάιν είναι αντιμέτωπος όχι μόνο ο Τραμπ, αλλά το σύστημα σαν σύνολο. Και αυτό γιατί το δολάριο, δηλαδή δηλαδή το νόμισμα στο οποίο εκφράζεται το αμερικάνικο δημόσιο χρέος, βρίσκεται «εγκατεστημένο» στα θησαυροφυλάκια όλων των κεντρικών τραπεζών σαν αποθεματικό εγγύησης των νομισμάτων που κυκλοφορούν. Και περισσότερο όλων του Ευρώ…
Απέναντι σ’ αυτό το ανεξέλεγκτο πλέον «θηρίο», ο Τραμπ και οι επιτελείς του, κραδαίνουν σαν μαστίγιο επιβολής τους δολαριακούς δασμούς προκειμένου να «εξάγουν» τις συνέπειες αυτού του Αρμαγεδδώνα που ήδη έχει αρχίσει. Και το γνωρίζουν όλοι ότι έχει αρχίσει. Γι’ αυτό άλλωστε ο κ. Μπέσσεντ με κάθε ευκαιρία προβάλει την ανάγκη μιας νέας Συμφωνίας τύπου Plaza και εξηγεί γιατί η Ουάσιγκτον στοχεύει σε ένα δολάριο που θα πρέπει να πετύχει το αδύνατο, δηλαδή να είναι για κάποιους «ακριβό» και ταυτόχρονα για άλλους «φθηνό»…
Αρκεί όμως να ρίξει κανείς μια ματιά στην εξέλιξη της ισοτιμίας του δολαρίου και των άλλων δυτικών νομισμάτων με την ουγκιά του χρυσού για να πάρει μία ιδέα για το πόσο γρήγορα – ανεξάρτητα από τις επιθυμίες του κ. Μπέσσεντ – η απαξίωσή τους «τρέχει» σε σχέση με τις πραγματικές αξίες των εμπορικών συναλλαγών.
Ο καπιταλισμός στις ΗΠΑ και το επιτελείο Τραμπ γνωρίζουν ότι για να «εξάγουν» τα βάρη αυτής της κρίσης στους άλλους, είτε οικονομικά/εμπορικά, είτε με την πολεμική μηχανή, πρέπει να πετύχουν μία ισορροπία στο εσωτερικό των ΗΠΑ και πρώτα απ’ όλα με τους ψηφοφόρους του.
Όμως ακόμα και εκεί το αδιέξοδο φαίνεται αξεπέραστο, καθώς κάθε επιβολή δασμού σημαίνει ακριβότερα εισαγόμενα προϊόντα, δηλαδή μια ισόποση αύξηση της έμμεσης φορολογίας των αμερικάνων. Και αυτό θα πρέπει να το «πετύχει», την ίδια ώρα που ο πληθωρισμός επιστρέφει και ο Μασκ απολύει κατά χιλιάδες τους αμερικάνους από τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες και μειώνει τους φόρους στις επιχειρήσεις…
Η κρίση αυτή την φορά έχει «πατρίδα» και αυτή βρίσκεται στις ΗΠΑ.
https://neaprooptiki.gr/i-dasmolagnia-tou-trab-kai-i-anexelegkti-krisi-chreous-stis-ipa/
Σχόλια (0)