Ποιος φταίει για τις ελλείψεις φαρμάκων

Οι ελλείψεις σε φάρμακα δεν είναι ένα καινούργιο φαινόμενο, αλλά έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα, κυρίως από την εφαρμογή των μνημονιακών απαιτήσεων και μετά.

Ένα φαι­νό­με­νο, που έχει εντα­θεί τε­λευ­ταία, με απο­κο­ρύ­φω­μα σή­με­ρα, που κά­ποια σκευά­σμα­τα (κυ­ρί­ως ει­σα­γό­με­να) έχουν εξα­φα­νι­στεί τε­λεί­ως και κά­ποια άλλα κυ­κλο­φο­ρούν με το στα­γο­νό­με­τρο.

Το αφή­γη­μα, ότι για τις ελ­λεί­ψεις αυτές φταί­νε οι ια­τροί, που υπερ­συ­ντα­γο­γρα­φούν, οι φαρ­μα­κο­ποιοί, που τα μοι­ρά­ζουν απλό­χε­ρα και κυ­ρί­ως οι ασθε­νείς που τα «στο­κά­ρουν» είναι το λι­γό­τε­ρο αστείο.

Νίκη Λυκουργιά* |

Αυτό που κατά βάση φταί­ει, είναι ο διαρ­κώς μειού­με­νος κλει­στός προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός για την υγεία.

Για το μεν ΕΣΥ αυτό με­τα­φρά­ζε­ται στην υπο­στε­λέ­χω­ση και την εξό­ντω­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων του. Στη δε πε­ρί­πτω­ση φαρ­μα­κευ­τι­κών, αλλά και πα­ρα­φαρ­μα­κευ­τι­κών σκευα­σμά­των στις τε­ρά­στιες ελ­λεί­ψεις, που τώρα πα­ρου­σιά­ζουν.

Η επι­λο­γή των κυ­βερ­νή­σε­ων από το 2010 και μετά να πλη­ρώ­νουν όσο γί­νε­ται λι­γό­τε­ρο για τη φαρ­μα­κευ­τι­κή κά­λυ­ψη των ασθε­νών, οδή­γη­σε με τη συ­νε­χή μεί­ω­ση των τιμών τους σε δυο φαι­νό­με­να:

1) Στην επι­λο­γή των εται­ρειών, από τις οποί­ες η χώρα μας ει­σά­γει φάρ­μα­κα, στο να στέλ­νου­νε όλο και μειού­με­νες πο­σό­τη­τες, που στο τέλος δεν επαρ­κούν για την κά­λυ­ψη όλου του πλη­θυ­σμού. Και

2) Στο φαι­νό­με­νο της εξα­γω­γής των φαρ­μά­κων αυτών από τη χώρα μας, προς χώρες της υπό­λοι­πης ή/και όχι μόνο Ευ­ρώ­πης, στις οποί­ες η τιμή του εκά­στο­τε σκευά­σμα­τος είναι υπερ­πολ­λα­πλά­σια.

Μία λύση, έστω και προ­σω­ρι­νή, θα μπο­ρού­σε να ήταν το στα­μά­τη­μα των εξα­γω­γών, ώστε όσα σκευά­σμα­τα ει­σά­γο­νται να πα­ρα­μέ­νουν δια­θέ­σι­μα στη χώρα. Αυτό δε λύνει όμως το πρό­βλη­μα της μειω­μέ­νης ει­σα­γω­γής.

Το να πα­ρα­χθούν τα σκευά­σμα­τα που λεί­πουν από την εγ­χώ­ρια φαρ­μα­κο­βιο­μη­χα­νία (ακόμα και με επί­τα­ξή της αν κρι­θεί ανα­γκαίο) ή μέσω της δη­μιουρ­γί­ας μιας κρα­τι­κής βιο­μη­χα­νί­ας, θα μπο­ρού­σε να ήταν μια λύση. Αλλά θα ήταν μια λύση, που απαι­τεί πολύ χρόνο για το σχε­δια­σμό και την υλο­ποί­η­ση της και δε λύνει το πρό­βλη­μα του «ο ασθε­νής χρειά­ζε­ται το φάρ­μα­κο του σή­με­ρα». Επί­σης δε θα μπο­ρού­σε να απο­τε­λέ­σει λύση για τα σκευά­σμα­τα, τα οποία είναι πα­τε­ντα­ρι­σμέ­να, παρά μόνο με ένα διε­θνές κί­νη­μα ενά­ντια στις πα­τέ­ντες των φαρ­μά­κων.

Γε­νι­κώς η επί­λυ­ση του προ­βλή­μα­τος των ελ­λεί­ψε­ων, όπως και πολ­λών άλλων προ­βλη­μά­των, μπο­ρεί να γίνει μόνο με αλ­λα­γή κα­τεύ­θυν­σης της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής. Μια επι­λο­γή, που θα έβαζε προ­τε­ραιό­τη­τα την επέν­δυ­ση στην υγεία και στον πο­λί­τη και όχι στη βία, τη θρη­σκο­λη­ψία, την κα­τα­στο­λή και τον πό­λε­μο.

Αλλά αυτή σί­γου­ρα δεν είναι η επι­λο­γή της κυ­βέρ­νη­σης αυτής, αλλά ούτε και όσων όλα αυτά τα χρό­νια στή­ρι­ξαν τις μνη­μο­νια­κές επι­τα­γές.

*Η Νίκη Λυ­κουρ­γιά είναι φαρ­μα­κο­ποιός

**Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά

***Σκί­τσο του Τάσου Ανα­στα­σί­ου για την «Αυγή»

rproject.gr/