Τον Ιανουάριο 2015 η Αριστερά, πλην ΚΚΕ, εφορμούσε -με υπερβολική αυτοπεποίθηση- για να αλλάξει τον μνημονιακό κόσμο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε αναπόφευκτα τις εκλογές.
Η νίκη του, όμως, ήταν ημιτελής. Δεν μπόρεσε να αποσπάσει από το εκλογικό σώμα την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Ο κ. Τσίπρας σχημάτισε λαϊκομετωπική κυβέρνηση με τον κ. Καμμένο και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Η πορεία τού κου. Τσίπρα προς το συμβιβασμό ξεκίνησε από την ίδια την επιλογή του κυβερνητικού εταίρου του.
του Κώστα Λαμπρόπουλου
Τον Σεπτέμβριο 2015 η Αριστερά, πλην ΚΚΕ, παρέπαιε εγκλωβισμένη στο δίλλημα συστημικοποίηση ή διάλυση.
Η πλειοψηφία της Αριστεράς, πλην ΚΚΕ, επέλεξε τη συστημικοποίηση. Αποδέχτηκε Ευρώ και χρέος. Η Αριστερά μπήκε σε μια διαδικασία συνεχούς βαθμιαίας εκφυλιστικής αποσύνθεσης.
Τον Ιούλιο 2019 η ΝΔ απέσπασε την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Διέγραψε έτσι τη δυνατότητα επανόδου της Αριστεράς, πλην ΚΚΕ και πλέον σοσιαλδημοκρατών συνοδοιπόρων της, στην κυβερνητική εξουσία, ακόμα και στο πολύ μακρινό μέλλον.
Οι εκλογές μαρμάρωσαν το ΚΚΕ και έσβησαν από τον πολιτικό χάρτη την επονομαζόμενη «Εξωκοινοβουλευτική ή Άκρα Αριστερά».
Τι απέμεινε, λοιπόν, το 2021 από την βρυχώμενη Αριστερά του 2015;
Ο φυλακισμένος Κουφοντίνας.
Τον Ιανουάριο 2021 ο Κουφοντίνας ξεκίνησε απεργία πείνας και στη συνέχεια δίψας με αίτημα την μεταφορά του στις φυλακές Κορυδαλλού. Σύμπασα η Αριστερά, πλέον του ΚΚΕ και όχι μόνο, συμπαραστάθηκαν στο αίτημά του. Συμπαραστάθηκαν, όμως, με όρους ατομικού δικαιώματος και νομιμότητας του αιτήματός του υπό το καθεστώς «κράτους δικαίου».
Ο Κουφοντίνας, κατά την επιλογή του, θα ζήσει ή θα πεθάνει. Ό,τι όμως και να συμβεί , αυτή είναι η ύστατη μάχη που δίνει η Αριστερά στην Ελλάδα.
Η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται να σώσει τη ζωή του Κουφοντίνα. Ενδιαφέρεται να διασώσει την ψευδαίσθηση της ύπαρξής της. Και αυτό είναι πλέον αδύνατο με ή δίχως Κουφοντίνα.
