Εδώ και χιλιετίες γνωρίζουμε (Μένανδρος π.χ. και Τερέντιος, Μαρξ αργότερα) ότι «τίποτα το ανθρώπινο δεν μας είναι ξένο». Σαν νόμος, αλλά σκληρά αληθινός, ακούγεται αυτό, έλα όμως που μερικές φορές δεν αντέχεται η αλήθεια του. Ασε που καμιά φορά δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα που πράττουν οι κυβερνήσεις, εν προκειμένω αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Συμβαίνει ετούτο το ακραιφνές διότι δεν λογοδοτεί η κυβέρνηση σε κανέναν και ούτε υπάρχει ένας μηχανισμός να την ελέγχει [η αντιπολίτευση υπάρχει μόνο και μόνο προσδοκώντας πότε η ίδια θα γίνει ηνίοχος της εξουσίας].
Γιώργος Σταματόπουλος
Παρ’ όλα αυτά ένας γνήσιος πολίτης θα έπρεπε να αγανακτεί που υπάρχουν σε αυτήν τη [φιλελεύθερη, παρακαλώ] κυβέρνηση υπουργοί όπως ο Βορίδης, ο Αδωνις και ο υιός Πλεύρης, γνωστοί θιασώτες του νεοφασισμού στην Ελλάδα, ασχέτως εάν τώρα ποιούνται την νήσσαν και προσποιούνται τον δημοκρατικό και φιλελεύθερο άνθρωπο και πολιτικό. Τώρα, πώς νιώθουν καλά οι Ελληνες ψηφοφόροι με αυτήν την παράνοια, ο θεός κι η ψυχή τους. Ποια Ευρώπη και ποια δημοκρατία. Ποια ασφάλεια των πολιτών και κουραφέξαλα. Ετούτοι οι άνθρωποι αδιαφορούν παγερά για τον συνάνθρωπο, όσο κι αν αυτό ακούγεται κοινότοπο και χαζή αντιπολίτευση. Είναι επικίνδυνοι για την ελληνική δημοκρατία αυτοί οι συνεργάτες του Μητσοτάκη – και αυτό πρέπει να γίνει κοινός τόπος για τους Ελληνες ψηφοφόρους. Απορώ με τους ψηφοφόρους αυτούς πώς ανέχονται, μετά τη χούντα, πολιτικούς υποστηρικτές της. Και αυτό δεν είναι προσωπική απορία· ναι, αλλά κάποιος πρέπει να αποκαλύψει στους Ελληνες τι σημαίνει μια φιλελεύθερη τάχα κυβέρνηση να έχει σε κρίσιμα υπουργικά αξιώματα ανθρώπους που δεν σέβονται την ανθρώπινη ζωή [αυτή είναι η ιδεολογία του φασισμού σύμφωνα με την εμπειρία και τα κιτάπια].
Λοιπόν, παρά την αρχική μενάνδρεια ρήση, αυτή η κυβέρνηση είναι ξ έ ν η με τα ανθρώπινα, πολλώ δε μάλλον με την παρρησία, που είναι το θεμέλιο της δημοκρατίας. Είναι ξένη με την ανθρώπινη καθημερινή αγωνία των πολλών να επιβιώσουν, να βρουν ένα μεροκάματο – πού να τα σκεφτούν αυτά αυτοί που εξουσιάζουν τον τόπο, τους ανθρώπους που ζούνε σε αυτόν τον τόπο, εννοείται. Ανάγκη πάσα να ορθωθεί δημόσιος λόγος αντίθετος και επικριτικός στην κυβερνητική αλαζονεία και φασίζουσα [λόγω των προσώπων που αναφέρθηκαν] ιδεολογία που διακρίνει και χαρακτηρίζει αυτήν την κυβέρνηση – αυτά τα περί φιλελευθερισμού είναι πομφόλυγες που διαλύονται με την πρώτη περίσταση, π.χ. με τη στάση τους απέναντι στο εθνικό σύστημα υγείας [και παιδείας, μην ξεχνιόμαστε].
Περιμένει κανείς αυτόν τον λόγο από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά μάλλον κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον κοντινό ορίζοντα. Ισως φανεί, από ό,τι ακούω, ένα νέο πολιτικό υποκείμενο, με ανθρώπους που δεν εξαργύρωσαν την αντιστασιακή τους δράση με πολιτικές θέσεις ή άλλα αξιώματα, με ανθρώπους καθημερινούς και απλούς στην κάθε μέρα τους. Οψόμεθα βεβαίως και ελπίζουμε να δούμε μια πραγματική αντιστασιακή ημέρα – ημέρα των πολιτών. Αλήθεια, οψόμεθα.
efsyn.gr
