Aναρίθμητα είναι τα κείμενα που δημοσιεύονται με αντιπολεμικό περιεχόμενο, όπως εκατομμύρια είναι και οι ευχές πολιτών όλου του πλανήτη να σταματήσει ο πόλεμος -αλλά ο πόλεμος δεν σταματά, κανένας πόλεμος δεν σταματά, δεν σταμάτησε ποτέ, που λέει και ο ποιητής μας. Καμία άνοιξη δεν πλάνεψε, δεν μάγεψε με τη δροσιά της και την απλόχερη φυσική ομορφιά τους αντιμαχόμενους ώστε να παρατήσουν τα όπλα, πίσω στο παρελθόν και τη βαρβαρότητα. Δεν θα σταματήσουν εντούτοις να γράφονται αντιπολεμικά κείμενα και να εύχονται οι άνθρωποι την κατάπαυση των εχθρπραξιών, είναι το μόνο εξάλλου που μπορούμε να κάνουμε, οι φτωχοί.
Γιώργος Σταματόπουλος
Εχει όμως σημασία ότι σε τέτοιες καταστάσεις καθείς καλείται να πάρει θέση για όσα συμβαίνουν, να κρίνει αυστηρά, να κατακρίνει όταν έρχεται η κρίσιμη ώρα, να αντισταθεί με τα πενιχρά του μέσα στον ευτελισμό της λογικής, στην εμφάνιση της απανθρωπιάς και του πόνου. Οχι να ταχθεί υπέρ του ενός ή του άλλου αντιπάλου, αλλά να δείξει τις ευθύνες και τις ενοχές και των δύο στρατοπέδων, όταν και τα δύο αποτελούν αιτίες κακών. Αυτό είναι απαραίτητο για τον διάλογο, όχι πως επηρεάζει την τροπή των γεγονότων και τον εγκέφαλο των εχθρών· είναι κάτι σαν ψίθυρος αντίστασης στην τρέχουσα φρίκη [που είναι διαρκής για όσους τουλάχιστον την υφίστανται].
Διαβάζει βεβαίως κανείς μερικά αναλυτικά και «αντικειμενικά» κείμενα για τη νέα πραγματικότητα -έτσι λένε- που διαμορφώνεται στους χάρτες και στα σύνορα, αν παρακολουθήσει [ακούσει] όμως στρατιωτικούς αναλυτές -για δες ειδικότητα- ξεχνάει και όσα καταλαβαίνει το λίγο νιονιό που διαθέτει. Στέλνουν φίλοι κείμενα που έχουν γραφεί πριν από χρόνια και ήσαν λένε τόσο προφητικά για την κατάσταση που βλέπουμε σήμερα. Καλά. Τι απέτρεψαν αυτά τα κέιμενα; Πώς βοήθησαν τη διεθνή κοινότητα; Ησαν, ναι, αποκαλυπτικά των προθέσεων και διαθέσεων τόσο των Ουκρανών όσο και των Ρώσων, αποδείχτηκαν όμως εντελώς αλυσιτελή -σκέτος καπνός, που ναι μεν τον είδαν μερικοί, δεν κατάφεραν παρ’ όλα αυτά να σβήσουν την επερχόμενη πυρκαγιά. Πάει χαμένη τόση οξυδέρκεια, τόση προφητικότητα.
Ασφαλώς και αλλάζει ο κόσμος με τον πόλεμο, αφού μπαίνουν σε άλλη βάση οικονομικές αλλά και πολιτιστικές και αθλητικές ανταλλαγές. Και σε τι φταίνε οι άνθρωποι της τέχνης το έργο των οποίων είναι πάνω από σύνορα και εθνικά συμφέροντα; Γιατί ακυρώνονται ρωσικές εκδηλώσεις που έχουν προγραμματιστεί εδώ και μήνες σε άλλες χώρες; Δεν είναι συνένοχα τα Μπολσόι π.χ. στις εμμονές του Πούτιν. Νομίζω καλύτερα θα ήταν να πολλαπλασιαστούν αυτές οι εκδηλώσεις για να αναδειχτεί ίσως το ειρηνικό μεγαλείο της τέχνης, να φανεί ότι μόνο μέσω της τέχνης μπορεί να κατευναστούν τα πάθη και οι αγριότητες των στρατών. Το αυτό συμβαίνει και με τα ρωσικά τηλεοπτικά κανάλια στα οποία απαγορεύτηκε να εκπέμπουν σε άλλες χώρες -φοβούνται, λέει, την προπαγάνδα. Εδώ ο κόσμος χάνεται…
Ο Πούτιν πάντως, μέσα στη μεγαλομανία του ή ξέρω γω τι άλλο τον «εμπνέει», φαίνεται αποφασισμένος να φτάσει έως εκεί που έχει σχεδιάσει. Να δούμε τι θα κάνει και η Δύση.
efsyn.gr
