Στο σκοτεινό σύμπαν του Παπαϊωάννου και του «ΙΝΚ» εικονοποιείται η ανθρωποφαγία στη μάχη του παλιού με το νέο, από τη γέννηση του βρέφους κιόλας. Τι συνιστά άλλωστε ο πιθηκισμός, η εξάσκηση στην πεπατημένη, αυτών που ξεκινώντας τη ζωή έχουν όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, όλη τη δυναμική να ταρακουνήσουν τον κόσμο;Στον «Αλλο» της Πένυς Φυλακτάκη, κανιβαλίζεται ο ξένος, αυτός που σε φέρνει αντίκρυ στον πραγματικό εαυτό και την ατολμία, αφήνοντας τη συνήθεια να υπερτερεί. Θυμίζοντας την ύστατη προσφορά-θυσία στο τελετουργικό της χριστιανικής θρησκείας, ως «αίμα και σώμα».
Ιωάννα Σωτήρχου
Αναλογίζεσαι τις βίαια χαμένες ζωές, στον ανθρωποβόρο βωμό κάθε είδους εξουσίας: κρατική καταστολή, κατεστημένο, πατριαρχία, χρήμα. Με τους καταδικασμένους ενόχους ελεύθερους, εφόσον φέρουν εξουσιαστικό πρόσημο, για να περάσουν στη συνείδηση του κόσμου ως αθώοι… Τι θα πει είναι βιαστής; Αφού το δικαστήριο τον άφησε έξω να κάνει παιχνίδι.
Και είναι ακριβώς εκεί, στην αντίσταση που επιχειρεί να αποκαταστήσει τη «δηκεοσύνη», που η κυβέρνηση δείχνει αλαζονικά το εκδικητικό της πρόσωπο σε μια επίδειξη ισοπεδωτικού παραδειγματισμού: είτε θεωρώντας ότι η τέχνη σχετίζεται με την Αριστερά, την οποία οφείλει να εξορίσει χύμα και… τσεκουράτα, είτε στοχεύοντας στα ψίχουλα που θα τάξει προς άγραν προεκλογικών εντυπώσεων, με απώτερο στόχο την ανωτατοποίηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης των παχυλών διδάκτρων. Συμβόλαια εκτελεί άλλωστε. Επειδή μπορεί. Μία η συνταγή. Μετά το «ΜΑΤ παντού, ΜΕΘ πουθενά» ήρθε το «Οι μπάτσοι πτυχιούχοι, εμείς ερασιτέχνες, να πιάσουμε τα κλομπ να αφήσουμε τις τέχνες».
Ασκηση ελευθερίας ο πολιτισμός, βάλλεται ποικιλοτρόπως από τους καθ’ ύλην «προστάτες» του, των αρπακτικών/Predator μεθόδων. Για να γίνει ένα σαφές: η ελευθερία είναι ο στόχος…
efsyn.gr
