Το περασμένο Σάββατο ο Στέφανος Κασσελάκης επισκέφτηκε την Κορινθία, όπου, σύμφωνα με τους φίλα προσκείμενους, του δόθηκε άλλη μια ευκαιρία να έρθει σε άμεση επαφή με τον λαό, ο οποίος τον υποδέχθηκε μετά βαΐων και κλάδων. Κατά σύμπτωση, την ίδια ώρα ένας τουρίστας στην Αίγινα θέλησε να βγάλει selfie με ελάφι που ξαφνικά του επιτέθηκε και τον έστειλε στο νοσοκομείο με σπασμένα παΐδια.
Γιώργος Γιαννουλόπουλος
Αν μείνουμε στο επίπεδο της κυριολεξίας τα δύο συμβάντα σαφώς δεν σχετίζονται. Αν όμως τους προσδώσουμε μια συμβολική σημασία το ελάφι, ως ζώο, δεν κατάλαβε ότι τα selfies είναι μια άμεση επαφή, ένα είδος αποδοχής και ταύτισης, στο οποίο ο Κασσελάκης διαπρέπει. Σε αντίθεση, οι κάτοικοι της Κορινθίας είχαν κάθε λόγο να αντιδράσουν θετικά και να κολακευτούν γιατί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. τους διαβεβαίωσε ότι «Εμείς είμαστε εδώ για να σας ακούσουμε ταπεινά και οι λύσεις που προτείνετε να γίνουν μέρος του κυβερνητικού μας προγράμματος».
Για δε του λόγου το αληθές, ξεκαθάρισε ότι «λογοδοτούμε μόνο σε σας», προσθέτοντας, για όσους δεν κατάλαβαν, ότι «τουλάχιστον εγώ και σίγουρα όλη η ομάδα μας. Μόνο σε σας». Κι επειδή κάποιοι θα αναλογιστούν ποιος είναι τότε ο ρόλος του κόμματος, ο Κασσελάκης διευκρίνισε (;) ότι «τα όργανα του κόμματος πάντα θα έχουν μεγάλη σημασία στην παραγωγή πολιτικής, αλλά πρέπει να έχει μια εξωστρέφεια το κόμμα στην κοινωνία».
Ολα τα παραπάνω οδηγούν στο συμπέρασμα ότι αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. του Κασσελάκη είναι ένας λευκός καμβάς πάνω στον οποίο η κοινωνία θα αποτυπώσει τη βούλησή της. Ή τουλάχιστον αυτό υπόσχεται ο αρχηγός του. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, κάποιες κατευθυντήριες γραμμές ή ιδεολογικές προτιμήσεις του έχουν ήδη διατυπωθεί. «Οι δικές μας προτεραιότητες είναι ξεκάθαρες», είπε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Αντί για έμμεσους φόρους, θέλουμε τα χρήματα να είναι στις τσέπες σας, για να μπορέσει ο καθένας να ζήσει τη ζωή του, να κάνει τη δουλειά του. Είναι πολύ απλή φιλοσοφία».
Ο Κασσελάκης μάλλον δεν το γνωρίζει, αλλά επαναλαμβάνει, και μάλιστα επί λέξει, το σύνθημα της Θάτσερ και των Συντηρητικών στη Βρετανία και μάλιστα στην αρχική και μαχητική εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού. Δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν οι αμέτρητες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες, που δηλώνουν εισόδημα λιγότερο από τον κατώτατο μισθό και το όριο φορολόγησης, θα συμφωνούσαν, εφόσον αυτή την πρακτική την έχουν εφαρμόσει επί δεκαετίες. Και δεν θα είναι οι μόνοι. Διότι κάτι ανάλογο θα κάνουν και οι λίγοι πλούσιοι, που αντιδρούν στη φορολόγηση όπως ο διάβολος στο λιβάνι.
Οποιος ασχολείται με την πολιτική διαφωνεί με τους αντίπαλούς του, υπό την έννοια ότι προσπαθεί να τους αποστομώσει ή να τους μεταπείσει, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει υποχρεωτικά ότι τους υποτιμά ή τους δαιμονοποιεί, διότι μερικές φορές αναγνωρίζει την ποιότητα και τη σοβαρότητά τους. Χαρακτηριστικό και επίκαιρο παράδειγμα ο Κώστας Σημίτης του ΠΑΣΟΚ και η Μαριέττα Γιαννάκου της Νέας Δημοκρατίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα καλά λόγια που ακούστηκαν δεν εκστομίστηκαν μόνο από ομοΐδεάτες τους αλλά και από πολλούς που ουδέποτε τους ψήφισαν. Στην περίπτωση του Κασσελάκη όμως τα βέλη δεν προέρχονται μόνο από τους απέναντι αλλά και από πολλούς που τραβούσαν κουπί στην Αριστερά πολύ πριν ο Κασσελάκης αποφάσισε να ενταχθεί στην Goldman Sachs. Οπου, κατά λεγόμενά του, ως άλλος Παύλος καθ’ οδόν προς τη Δαμασκό, είδε το Φως το αληθινόν και πήρε τον δρόμο προς τη Μακρόνησο.
Δεν τελειώσαμε όμως με τις συμπτώσεις. Την επόμενη ημέρα στο «Βήμα της Κυριακής» δημοσιεύτηκε ένα άρθρο του Σπύρου Βλαχόπουλου με τίτλο «Λαός δεν είν’ αυτό που βλέπετε, είναι πολιτεία». Δεν αναφέρεται στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Κασσελάκη, γιατί το θέμα του είναι το πώς συνδυάζεται η αναμφισβήτητη λαϊκή βούληση με τους θεσμούς, τα όρια της εξουσίας, τις ατομικές ελευθερίες, τα δικαιώματα των μειοψηφιών, το κράτος δικαίου, κοκ.
Δυστυχώς δεν υπάρχει χώρος να πούμε περισσότερα. Νομίζω όμως ότι το μήνυμα είναι σαφέστατο: «Φοβού τις απλουστεύσεις» και τις παγίδες της υποτιθέμενης αμεσότητας που επικαλούνται διάφοροι «πολιτικοί-σωτήρες», οι οποίοι εκμεταλλεύονται κυνικά την προσωπική τους ακτινοβολία για να μας κάτσουν στον σβέρκο. Είτε –κι εδώ θα έλεγα ότι εμπίπτει η περίπτωση Κασσελάκη– δεν έχουν τη δυνατότητα να αντιληφθούν το πρόβλημα. Φοβάμαι πως όταν λέει ότι η φιλοσοφία του είναι απλή το εννοεί. Τόσος είναι, για να θυμηθούμε τον Μανόλη Αναγνωστάκη.
Το μέλλον παραμένει άδηλο. Τέτοιου είδους φαινόμενα όμως κατά κανόνα ξεφουσκώνουν. Και τότε όσοι σήμερα συνωστίζονται για να βγάλουν selfies με τον αρχηγό της Αριστεράς που ταυτίζει τον εαυτό του με το Φως, θα αρχίσουν να αντιδρούν σαν το ελάφι.
.efsyn.g
