Δύο έντιμες εναλλακτικές

Η Ν. Βαλαβάνη απαντά στο ερώτημα της έρευνας γνώμης της “Εποχής” 10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ 2015

Στο φύλ. αρ. 1716 (18-19.1.2025) η εφη­με­ρί­δα «Εποχή» δη­μο­σί­ευ­σε το τρίτο μέρος έρευ­νας γνώ­μης με θέμα «Δέκα χρό­νια μετά το ιστο­ρι­κό 2015» με την πα­ρα­κά­τω ει­σα­γω­γή:

«Καθώς στα δύο προη­γού­με­να μέρη αυτού του αφιε­ρώ­μα­τος έγρα­ψαν πρό­σω­πα που είναι με τον ένα ή άλλο τρόπο ευ­νοϊ­κά δια­κεί­με­να απέ­να­ντι στους χει­ρι­σμούς της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στο τρίτο μέρος δώ­σα­με χώρο ώστε να κα­τα­γρα­φούν αντί­θε­τες από­ψεις. Για το σκοπό αυτό απευ­θύ­να­με το πα­ρα­κά­τω ερώ­τη­μα στους συγ­γρα­φείς των ση­με­ρι­νών κει­μέ­νων (και σε κά­ποιους ακόμα που δεν μπό­ρε­σαν/ήθε­λαν να γρά­ψουν την άποψη τους μέσα σε τόσο λίγες λέ­ξεις): “Ο απο­λο­γι­σμός της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανέ­φε­ρε ότι ο συμ­βι­βα­σμός του 2015 ήταν επώ­δυ­νος, αλλά ανα­γκαί­ος. Υπήρ­χαν τότε δια­θέ­σι­μες, ή έχουν ανα­δει­χτεί εκ των υστέ­ρων, κα­λύ­τε­ρες λύ­σεις και τι συ­νέ­πειες θα είχαν αυτές; Πα­ρα­κα­λού­με, απα­ντή­στε συ­γκε­κρι­μέ­να”…».

Ακο­λου­θεί η απά­ντη­ση της Ν. Βα­λα­βά­νη, που ανα­δη­μο­σιεύ­τη­κε στο προ­σω­πι­κό της ιστο­λό­γιο

Το 2015 η πρώτη κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εκλεγ­μέ­νη με τη δέ­σμευ­ση απέ­να­ντι στον λαό να πε­τύ­χει «έναν έντι­μο συμ­βι­βα­σμό εξό­δου από τα μνη­μό­νια», αφού έκανε –κά­να­με– το λάθος να συ­νε­χί­σει να πλη­ρώ­νει τις δό­σεις χρέ­ους μέχρι τε­λι­κής εξά­ντλη­σης των δη­μό­σιων τα­μεί­ων, βρέ­θη­κε με την πλάτη στον τοίχο, μπρο­στά σε τρεις εναλ­λα­κτι­κές επι­λο­γές:

Να συ­γκρου­στεί ανοι­χτά με τους δα­νει­στές, απευ­θυ­νό­με­νη πλέον όχι στις κυ­βερ­νή­σεις, αλλά στους λαούς της Ευ­ρώ­πης και του κό­σμου, πε­ρι­βαλ­λό­με­νη με το κύρος που της έδινε το κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κό λαϊκό πρό­σταγ­μα του ιου­λια­νού δη­μο­ψη­φί­σμα­τος –η μο­να­δι­κή εκλο­γι­κή δια­δι­κα­σία στον κόσμο με κλει­στές τρά­πε­ζες. Την πε­ρί­ο­δο εκεί­νη, σύμ­φω­να με αρ­μό­διο υπουρ­γό στο υπουρ­γι­κό συμ­βού­λιο, η Ελ­λά­δα διέ­θε­τε φάρ­μα­κα για έξι μήνες, τρό­φι­μα για εννέα, καύ­σι­μα για δώ­δε­κα. Και ένα ανερ­χό­με­νο διε­θνές κί­νη­μα συ­μπα­ρά­στα­σης με απρό­βλε­πτη δυ­να­μι­κή –αν του επι­τρέ­πα­με να ξε­δι­πλω­θεί ανε­μπό­δι­στα. Θα βγαί­να­με νι­κη­τές μέσα από μια τέ­τοια ανα­μέ­τρη­ση; Κα­νείς δεν μπο­ρεί να το ξέρει. Αν ναι, θ’ άρ­χι­ζε ανα­πό­φευ­κτα το ξή­λω­μα του δη­μο­σιο­νο­μι­κού ζουρ­λο­μαν­δύα του «Συμ­φώ­νου Στα­θε­ρό­τη­τας». Αν όχι, δεν θα αντι­με­τω­πι­ζό­ταν ως ήττα: θα ήταν ο πιο έντι­μος αγώ­νας, κλη­ρο­νο­μιά πε­ρη­φά­νειας για το μέλ­λον, αγώ­νας που συ­νε­χί­ζε­ται.

Η δεύ­τε­ρη επι­λο­γή δεν είχε το με­γα­λείο της πρώ­της, αλλά ήταν επί­σης έντι­μη. Αν δεν υπήρ­χε η απο­φα­σι­στι­κή ενό­τη­τα για έναν τέ­τοιο αγώνα, ας πα­ραι­τού­νταν η κυ­βέρ­νη­ση κι ας ει­σή­γα­γαν το τρίτο μνη­μό­νιο οι θαυ­μα­στές του, εκεί­νοι που υπο­στή­ρι­ζαν ότι, αν τα μνη­μό­νια (που κα­τά­στρε­ψαν άπει­ρες ζωές) δεν ήταν της τρόι­κας, θα έπρε­πε να τα εί­χα­με εφεύ­ρει «εμείς». Θα ήταν αναμ­φί­βο­λα μια ήττα, αλλά τα­κτι­κή: σύ­ντο­μα θα συ­γκε­ντρώ­νο­νταν πάλι οι ανα­γκαί­ες δυ­νά­μεις, μαζί με το λαϊκό κί­νη­μα, ωρι­μό­τε­ρες και σο­φό­τε­ρες.

Ακο­λου­θή­θη­κε η τρίτη επι­λο­γή, κό­ντρα στην εκ­φρα­σμέ­νη λαϊκή θέ­λη­ση: τρίτο μνη­μό­νιο με ό,τι δεν τολ­μού­σε να υπο­γρά­ψει ο Σα­μα­ράς και «έξο­δος» από τα μνη­μό­νια με τρα­γι­κή υπο­νό­μευ­ση χώρας και αν­θρώ­πων για τα 60 χρό­νια –μια ήττα στρα­τη­γι­κή, μα­κρό­χρο­να κα­τα­στρο­φι­κή. Δη­λη­τη­ρί­α­σε κί­νη­μα και αγω­νι­ζό­με­νους αν­θρώ­πους με το θα­τσε­ρι­κό «ΤΙΝΑ», διά­λυ­σε ό,τι συλ­λο­γι­κό υπήρ­χε, βύ­θι­σε το σύ­νο­λο της Αρι­στε­ράς (κι όχι μόνο όσους είπαν το «με­γά­λο ναι») σε υπαρ­ξια­κή κρίση. Δέκα χρό­νια αρ­γό­τε­ρα αγω­νι­ζό­μα­στε να κρα­τή­σου­με το κε­φά­λι έξω από τ’ από­νε­ρά της.

Επα­νει­λημ­μέ­να η Αρι­στε­ρά επι­χεί­ρη­σε «φυγή» προς τα μπρος χωρίς ν’ ασχο­λη­θεί με τους ανοι­χτούς λο­γα­ρια­σμούς του πα­ρελ­θό­ντος –συ­νή­θως με τρα­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα. Yπάρ­χει οποια­δή­πο­τε πε­ρί­πτω­ση να ξε­πε­ρα­στεί η ση­με­ρι­νή κρίση απου­σί­ας απ’ οτι­δή­πο­τε έχει πραγ­μα­τι­κό νόημα και αξία για τον λαό και τον τόπο απλώς και μόνο «πα­ρα­κάμ­πτο­ντας» το 2015;

https://rproject.gr/article/dyo-entimes-enallaktikes