Η ιδεολογική συγκρότηση της αμερικάνικης εικόνας για τον ρόλο της αστυνομίας έχει στο ένα άκρο “Τα σταφύλια της οργής” του Στάινμπεργκ και στο άλλο τις χολιγουντιανές παραγωγές τύπου Ρόμποκοπ. Και αν κάτι βεβαιώνει το ξεθώριασμα της πρώτης εικόνας και η ολοκληρωτική επικράτηση της δεύτερης είναι ότι μέσα από μια συστηματική και οργανωμένη πλύση εγκεφάλου, η ταξικά και κοινωνικά προσδιορισμένη λειτουργία της αστυνομίας έδωσε σιγά σιγά τη θέση της στην αντίληψη του μεμονωμένου οργάνου της τάξης, που με αυταπάρνηση και προσωπικό κίνδυνο υπηρετεί το κοινό καλό και τα βάζει με όλους ανεξαρτήτως τους κακούς.
Στις δεκαετίες που μεσολάβησαν από το ένα άκρο στο άλλο, ο αμερικάνικος καπιταλισμός κατάφερε να βγει πιο δυνατός από την κρίση, σωρεύοντας τον πλούτο στα χέρια των λίγων και τις ψευδαισθήσεις της ευμάρειας στα μυαλά των πολλών. Η οργάνωση ενός πανίσχυρου αστυνομοκρατούμενου κράτους με εκτεταμένους τιμωρητικούς μηχανισμούς αποτέλεσε έναν από τους βασικούς λόγους αυτής της εξέλιξης, που ως προς την εξασφάλιση της δημόσιας τάξης όχι μόνο δεν βοήθησε στον έλεγχο της εγκληματικότητας αλλά δημιούργησε τις συνθήκες για την ανάπτυξη ενός κοινωνικού εμφυλίου χαμηλής κλίμακας, που συνεχίζει ασταμάτητα να μαίνεται στα γκέτο και στους δρόμους της αμερικανικής κοινωνίας, με την αστυνομία να χαϊδεύει ή να σκοτώνει κατά ταξική και κοινωνική και ιδεολογική επιλογή.
Το πρόσφατο περιστατικό στη Σάρλοτ εντάσσεται σε αυτό κλίμα. Το υψωμένο χέρι της συμπαθούς κατά τα άλλα αστυνομικίνας που με χαρακτηριστική ευκολία σημάδεψε και σκότωσε τον άοπλο αφροαμερικανό ήταν οπλισμένο από αυτήν ακριβώς την εικόνα – που για άλλη μια φορά θα απενοχοποιηθεί μέσα από μια πειθαρχική, ποινική και ψυχιατρική διαδικασία εξατομίκευσης της ευθύνης. Ώστε να κατευναστούν οι κοινωνικές αντιδράσεις και να συνεχίσουν τα όργανα της τάξης ακηλίδωτα το έργο τους. Μέχρι την επόμενη δολοφονία.
Η ιδεολογική συγκρότηση της αμερικάνικης εικόνας για τον ρόλο της αστυνομίας έχει στο ένα άκρο “Τα σταφύλια της οργής” του Στάινμπεργκ και στο άλλο τις χολιγουντιανές παραγωγές τύπου Ρόμποκοπ. Και αν κάτι βεβαιώνει το ξεθώριασμα της πρώτης εικόνας και η ολοκληρωτική επικράτηση της δεύτερης είναι ότι μέσα από μια συστηματική και οργανωμένη πλύση εγκεφάλου, η ταξικά και κοινωνικά προσδιορισμένη λειτουργία της αστυνομίας έδωσε σιγά σιγά τη θέση της στην αντίληψη του μεμονωμένου οργάνου της τάξης, που με αυταπάρνηση και προσωπικό κίνδυνο υπηρετεί το κοινό καλό και τα βάζει με όλους ανεξαρτήτως τους κακούς.
Στις δεκαετίες που μεσολάβησαν από το ένα άκρο στο άλλο, ο αμερικάνικος καπιταλισμός κατάφερε να βγει πιο δυνατός από την κρίση, σωρεύοντας τον πλούτο στα χέρια των λίγων και τις ψευδαισθήσεις της ευμάρειας στα μυαλά των πολλών. Η οργάνωση ενός πανίσχυρου αστυνομοκρατούμενου κράτους με εκτεταμένους τιμωρητικούς μηχανισμούς αποτέλεσε έναν από τους βασικούς λόγους αυτής της εξέλιξης, που ως προς την εξασφάλιση της δημόσιας τάξης όχι μόνο δεν βοήθησε στον έλεγχο της εγκληματικότητας αλλά δημιούργησε τις συνθήκες για την ανάπτυξη ενός κοινωνικού εμφυλίου χαμηλής κλίμακας, που συνεχίζει ασταμάτητα να μαίνεται στα γκέτο και στους δρόμους της αμερικανικής κοινωνίας, με την αστυνομία να χαϊδεύει ή να σκοτώνει κατά ταξική και κοινωνική και ιδεολογική επιλογή.
Το πρόσφατο περιστατικό στη Σάρλοτ εντάσσεται σε αυτό κλίμα. Το υψωμένο χέρι της συμπαθούς κατά τα άλλα αστυνομικίνας που με χαρακτηριστική ευκολία σημάδεψε και σκότωσε τον άοπλο αφροαμερικανό ήταν οπλισμένο από αυτήν ακριβώς την εικόνα – που για άλλη μια φορά θα απενοχοποιηθεί μέσα από μια πειθαρχική, ποινική και ψυχιατρική διαδικασία εξατομίκευσης της ευθύνης. Ώστε να κατευναστούν οι κοινωνικές αντιδράσεις και να συνεχίσουν τα όργανα της τάξης ακηλίδωτα το έργο τους. Μέχρι την επόμενη δολοφονία.
