Αποχαιρετώντας τον Βαγγέλη Καραγιώργο

Κηδεύεται σήμερα ο Βαγγέλης Καραγιώργος, που έφυγε νέος, μόλις στα 53 του.

Πολ­λοί τον απο­χαι­ρε­τούν ως δη­μο­σιο­γρά­φο, στην «Εφ.Συν.» και στο Κόκ­κι­νο. Σωστό, αλλά αδι­κεί τον Βαγ­γέ­λη. Η δη­μο­σιο­γρα­φία υπήρ­ξε μια πτυχή στη ζωή του, αλλά στον όψιμο κύκλο, ενώ άλλες πτυ­χές ήταν, κατά τη γνώμη μου, βα­σι­κό­τε­ρες.

Αντώνης Νταβανέλος

Ο Βαγ­γέ­λης εντά­χθη­κε στο κί­νη­μα και στην επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά, σε μια δύ­σκο­λη και αντι­φα­τι­κή πε­ρί­ο­δο. Στη δε­κα­ε­τία του ’80, όταν υπο­χω­ρού­σε το ρι­ζο­σπα­στι­κό κύμα του 1960-70 και όταν επω­ά­ζο­νταν οι ιδε­ο­λο­γι­κές και πο­λι­τι­κές ανα­τρο­πές που προ­κά­λε­σε το διε­θνές και το ντό­πιο 1989. Μπήκε επί­μο­να στις μάχες του και­ρού του: στο φοι­τη­τι­κό χώρο, στην τε­λευ­ταία πε­ρί­ο­δο της αρ­χι­κής φάσης των Συ­σπει­ρώ­σε­ων (όταν μετά την με­τα­γρα­φή του από τη Νο­μι­κή της Θρά­κης, οι συ­νε­λεύ­σεις της Θε­ο­λο­γι­κής (!) απέ­κτη­σαν εν­δια­φέ­ρον και ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή…), στο μα­θη­τι­κό χώρο και στην προ­σπά­θεια να κερ­δη­θούν στον επα­να­στα­τι­κό μαρ­ξι­σμό νε­ό­τε­ρα παι­διά. Εντά­χθη­κε στην ΟΣΕ και σύ­ντο­μα έδει­ξε ότι μπο­ρού­σε να συν­δυά­ζει την επι­μο­νή σε «σκλη­ρές» ιδε­ο­λο­γι­κές επι­λο­γές, με ένα ανοι­χτό και μα­ζι­κό πνεύ­μα, με έναν «αυ­θόρ­μη­το» προ­σα­να­το­λι­σμό στη μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή.

Γεύ­τη­κε τις μάχες της δε­κα­ε­τί­ας του ’90 μία προς μία, αδιά­κο­πα. Και αυτό πε­ρι­λάμ­βα­νε και τις ήττες, τις απο­γοη­τεύ­σεις, τις πί­κρες της επο­χής. Έδωσε πράγ­μα­τα, ενώ για τις όποιες αδυ­να­μί­ες, τις δικές του αλλά και άλλων συ­ντρό­φων και συ­ντρο­φισ­σών της ίδιας «φουρ­νιάς», φταί­γα­με κυ­ρί­ως οι πα­λιό­τε­ροι.

Ο Βαγ­γέ­λης υπήρ­ξε πά­ντο­τε συν­δε­δε­μέ­νος και με μια άλλη «ρίζα» που τον δια­μόρ­φω­σε. Τη γει­το­νιά, το σχο­λείο, το «χώρο» που με­γά­λω­σε. Και αυτή η «ρίζα» ήταν δύ­σκο­λη και αντι­φα­τι­κή. Τα Πα­τή­σια είχαν «φι­λο­ξε­νή­σει» το Κύτ­τα­ρο και το Ρο­ντέο, ενώ το 8ο, το 2ο, το 19ο ήταν σχο­λεία-κέ­ντρα της ρι­ζο­σπα­στι­κής-νε­ο­λαι­ί­στι­κης δρά­σης στις προη­γού­με­νες δε­κα­ε­τί­ες. Συν­δύ­α­ζαν τη στρο­φή στα αρι­στε­ρά, με την απαί­τη­ση για αλ­λα­γές στον τρόπο που ζουν οι άν­θρω­ποι, εδώ και τώρα. Οι μου­σι­κές ήταν μόνο ένα «σήμα» της ευ­ρύ­τε­ρης ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης μιας νε­ο­λαί­ας που πά­λευε να βρει το δρόμο ανά­με­σα στο «άγρια» και στο «επα­να­στα­τι­κή».

Αυτή τη δια­δι­κα­σία, ο Βαγ­γέ­λης επί­σης τη γεύ­τη­κε με το κου­τα­λά­κι, συμ­με­τέ­χο­ντας σε πράγ­μα­τα, γνω­ρί­ζο­ντας από πρώτο χέρι, κά­νο­ντας πει­ρα­μα­τι­σμούς, αλλά και λάθη. Και σε αυτό το επί­πε­δο οι «βο­ή­θειες» των πα­λιό­τε­ρων ήρθαν αργά και ήταν κα­τώ­τε­ρες του ανα­γκαί­ου.

Ξε­κι­νώ­ντας από αυτό το υπό­βα­θρο, ο Βαγ­γέ­λης υπήρ­ξε τμήμα της «στρο­φής» προς μια πιο ανοι­χτή, ει­λι­κρι­νή και μα­ζι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή που εκ­φρά­στη­κε με την ίδρυ­ση της ΔΕΑ, στην οποία πρω­το­στά­τη­σε.

Ακο­λού­θη­σε η πε­ρί­ο­δος του κι­νή­μα­τος ενά­ντια στην κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, η Γέ­νο­βα και η Φλω­ρε­ντία, το Ελ­λη­νι­κό Κοι­νω­νι­κό Φό­ρουμ. Εκεί ο Βαγ­γέ­λης κο­λύ­μπη­σε σαν το ψάρι στο νερό. Στη βάση αυτής της εμπει­ρί­ας προ­σα­να­το­λί­στη­κε θε­τι­κά στο να ανα­λά­βει τα ρίσκα της από­πει­ρας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Το γε­νι­κό κλίμα ευ­φο­ρί­ας εκεί­νης της επο­χής απο­δεί­χθη­κε μη εγ­γυ­η­μέ­νο. Οι πο­λι­τι­κές δυ­σκο­λί­ες, στα­δια­κά, πα­ρου­σιά­στη­καν και προ­κά­λε­σαν νέες συ­γκρού­σεις και δια­χω­ρι­σμούς.

Οι δρό­μοι μας χώ­ρι­σαν το 2004. Ο Βαγ­γέ­λης έμει­νε μέχρι το τέλος της ζωής του στις γραμ­μές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Θα τον θυ­μό­μα­στε για τα πα­λιό­τε­ρα. Για την προ­σπά­θειά του και για τη συμ­με­το­χή του στην από­πει­ρα για μια Αρι­στε­ρά αυ­θε­ντι­κά ρι­ζο­σπα­στι­κή, για μια πο­λι­τι­κή δράση που θα συ­νε­νώ­νει το μαρ­ξι­στι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό με τον υπαρ­κτό κόσμο, μέσα στη διαρ­κή κί­νη­ση για την αλ­λα­γή του.

Στις πί­κρες των στιγ­μών της ήττας, στην ανά­τα­ση των στιγ­μών της νίκης, όλο και κά­ποιος θα έχει κάτι να θυ­μη­θεί από τον «τυ­φώ­να Χλέ­μπου­ρας».

rproject.gr