- της Βίκυ Σαμαρά
Αυτά τα καταραμένα ισοδύναμα. Τα αναζητούσε και ο Σαμαράς. Μόνο που ισοδύναμα μέτρα σημαίνει μέτρα- απλώς θα αφορούν κάποιον άλλο κλάδο, τομέα, χώρο αναζήτησης εσόδων. Τα ισοδύναμα δεν αλλάζουν την κατεύθυνση των μνημονίων, απλώς χρυσώνουν το χάπι για κάποιους και επιτρέπουν τη διόρθωση λαθών ή την αντικατάσταση τους με κάποια άλλα.
Μία πρώτη γεύση των κατά τη νέα κυβέρνηση ισοδύναμων πήραμε χθες, δεύτερη ημέρα της κατά γενική ομολογία μάλλον ανιαρής συζήτησης στη Βουλή, από τον υπουργό Πολιτισμού Αριστείδη Μπαλτά: Τα χρήματα για να αποφευχθεί η επιβολή ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική παιδεία θα βρεθούν από την αύξηση εισιτηρίων στους αρχαιολογικούς χώρους.
Δεν έλειψαν φυσικά οι γκρίνιες για τυχόν επιπτώσεις στον τουρισμό. Σε κάθε περίπτωση ήταν μία έξυπνη ή αν θέλετε πονηρή ιδέα για να μην αντικατασταθεί το φορολογικό αυτό μέτρο με κάποιο άλλο, που κάποιον άλλο κλάδο θα έθιγε. Μόνο που επιβεβαιώνεται πως η αναζήτηση ισοδυνάμων είναι ένας επικίνδυνος δρόμος: Κάποιον θα δυσαρεστήσεις στο τέλος.
Αλλά εντάξει, ας πούμε ότι με την αύξηση των εισιτηρίων στους αρχαιολογικούς χώρους βρίσκεται μία κάποια λύσις για αυτό το θέμα. Ας υποθέσουμε επίσης καλόπιστα ότι με τον τρόπο αυτό είναι δυνατόν να καλυφθούν τα 300 εκ ευρώ του ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική παιδεία.
Όταν όμως ο πρωθυπουργός μιλά περί ισοδυνάμων μέτρων για τον ΑΔΜΗΕ, τα μεγέθη και το μέγεθος του προβλήματος είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερο- όπως και η δυσκολία έστω του “νέου” ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει σε κινήσεις εκ διαμέτρου αντίθετες με την ιδεολογία του και τα εκλογικά του ακροατήρια. Και παρόλο που ο κ.Τσίπρας έχει δεσμευθεί ότι ο ΑΔΜΗΕ δεν πρόκειται να πωληθεί, το μνημόνιο είναι σαφές: Για να μη συμβεί αυτό, πρέπει άμεσα να βρεθεί εναλλακτικός τρόπος με ισοδύναμο αποτέλεσμα για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας.
Όσοι συγκρίνουν την Ελλάδα με την Πορτογαλία και τον Τσίπρα με τον Κοέλιο, λένε ότι ο σημερινός πρωθυπουργός έχει την ευκαιρία που δεν είχαν οι προκάτοχοι του: Έχει το χρόνο που δεν είχαν ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς να εφαρμόσει τα μέτρα, να βελτιώσει τα νούμερα, να πάρει την πολυπόθητη ρύθμιση του χρέους και να ξανακερδίσει εκλογές έχοντας όχι μόνον υπογράψει μνημόνιο, αλλά έχοντας εφαρμόσει και αυτό που υπέγραψε.
Όλα θα κριθούν σε αυτό το σενάριο από το κατά πόσον είναι εμπροσθοβαρής η εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων: Όσο νωρίτερα τις προχωρήσει ο Τσίπρας και η κυβερνητική πλειοψηφία, τόσο γρηγορότερα θα ανοίξει τη συζήτηση για το χρέος, θα ξεχαστούν (όσο είναι δυνατόν) τα επώδυνα μέτρα και θα έχει και μια τρίτη εκλογική ευκαιρία.
Στο Μαξίμου πιστεύουν πως αυτή τη φορά οι συσχετισμοί δυνάμεων στην Ευρώπη θα είναι με το μέρος της Αθήνας, όχι επειδή ξαφνικά μας αγάπησαν οι εταίροι, αλλά γιατί αφενός χώρες όπως η Γαλλία φοβούνται μήπως έρθει η σειρά τους και αφετέρου διότι όπως διαμηνύουν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ μπορεί να υπέγραψε με βαριά καρδιά το μνημόνιο αλλά θα το εφαρμόσει ξέροντας ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Δεν αρκεί όμως να συνωμοτήσει το σύμπαν. Το σύμπαν άλλωστε ποτέ δε συνωμοτεί υπέρ ούτε εναντίον κανενός. Κάπου μεταξύ ισοδυνάμων και “ναι σε όλα”, ξεκινά αθόρυβα η πολιτική φθορά. Και η μόνη επιλογή του Τσίπρα στο μνημονιακό δρόμο που ακολούθησε, είναι να τον βαδίσει γρήγορα και να ελπίζει ότι θα προλάβει να κάνει άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά.
